Δεν ξέρω ποιοι ήταν, αλλά ξέρω ποιοι είναι. Πρώτος, ο κακός μου εαυτός. Μετά, η κακιά ώρα. Ύστερα, τρεις τύποι μαυροντυμένοι (εγώ όλους ψηλούς τους βλέπω) με άρβυλα. Πιστεύω πως δεν ήθελαν να με σκοτώσουν. Αν ήθελαν, θα το είχαν πετύχει. Είχαν όλο το χρόνο στη διάθεσή τους. Να μου σπάσουν πόδια και χέρια, να με μαχαιρώσουν και να με ξεκάνουν. Από αυτήν την άποψη, ευχαριστώ τους θύτες μου, διότι δεν είναι φονιάδες. Μόνο τραμπούκοι. Που, προφανώς, αποφάσισαν να με στραπατσάρουν για να μου δώσουν ένα μάθημα - και μαζί να στείλουν μήνυμα στον ΣΚΑΪ.

Στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας είχα τη δυνατότητα για άλλη μια φορά να επαναλάβω αυτό που έχω δημόσια υποστηρίξει: Η χώρα χρειάζεται μια Οικουμενική Κυβέρνηση. Χρειάζεται μια κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει όλα εκείνα που προσδιορίζουν τη σημερινή εξαιρετικά δύσκολη πραγματικότητα του τόπου και της κοινωνίας.

Υποστήριξα ότι η Οικουμενική Κυβέρνηση πρέπει να εκφράζεται από όλες εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που υποστηρίζουν ότι θα πρέπει η χώρα να παραμείνει στην ευρωζώνη και στο ευρώ και ταυτόχρονα να κινηθεί η διαδικασία για να έχουμε την αποδέσμευση της χώρας από τις ρυθμίσεις του μνημονίου. Αυτά τα δύο είναι αναγκαίο να εκφράζονται ως στοιχεία μιας προγραμματικής συμφωνίας για μια κυβέρνηση οικουμενικού χαρακτήρα.