Ούτε η θητεία της προηγούμενης κυβέρνησης έληξε, ούτε καταψηφίστηκε.
Εκλογές έγιναν επειδή υπήρχε η διάχυτη αμφισβήτηση ότι, ενώ υπήρχε κοινοβουλευτική πλειοψηφία, δεν υπήρχε αντίστοιχη πολιτική και κοινωνική. Επειδή οι εκλογικοί συσχετισμοί του 2009 δεν μπορούσαν να δώσουν μια κυβέρνηση με όλες αυτές της εγγυήσεις αντιπροσωπευτικότητας.
Υπήρχε, δηλαδή, ένα ουσιαστικό πολιτικό πρόβλημα και όχι ένα στενά κοινοβουλευτικό. Υπήρχε κοινοβουλευτική πλειοψηφία που δεν στηριζόταν σε μια αντίστοιχη πολιτική και κοινωνική.

Είναι φανερό ότι αν ξαναγύριζε λίγους μήνες πίσω το ημερολόγιο, ο κ. Σαμαράς δεν θα ήθελε ούτε τις εκλογές ούτε το αυστηρό ηγετικό προφίλ που θέλησε να τότε να καλλιεργήσει. Οι εκλογές όχι μόνο δεν τον ωφέλησαν, αυτό είναι φανερό, αλλά έστειλαν τη χώρα ακόμα πιο πίσω, στην ακυβερνησία και την αστάθεια. Από την άλλη μεριά, οι διαγραφές εν ονόματι της κομματικής πειθαρχίας, δημιούργησαν ένα κόμμα από το πουθενά, το οποίο του αφαίρεσε την πλειοψηφία δια του προσεταιρισμού των αγανακτισμένων δεξιών ψηφοφόρων που με τόσο κόπο προσπάθησε να κρατήσει συσπειρωμένους με την αντιμνημονιακή ρητορική.

Οι φοιτητικές εκλογές της 16ης Μαΐου βρήκαν την χώρα σε κρίση. Ακυβέρνητη, με τεράστια οικονομικά προβλήματα, ορατό τον κίνδυνο αποχώρησης από την Ευρώπη και με την άνοδο του εθνικισμού να σοκάρει όλες τις προοδευτικές δυνάμεις. Σε αυτές λοιπόν τις συνθήκες της κρίσης, οι φοιτητές-σπουδαστές που ανήκουμε στο χώρο της Δημοκρατικής Αριστεράς, τοποθετούμαστε στα ζητήματα του ελληνικού πανεπιστημίου.
ΕΜΕΙΣ δηλώνουμε κάθετα αντίθετοι:
• Στους επαγγελματίες συνδικαλιστές που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να αυξήσουν το εκλογικό τους ποσοστό, την ευκολία που περνάνε τα μαθήματα και την προσωπική τους επιρροή μέσα στα κόμματα τους.

Οι αλλαγές στην Ευρώπη πραγματοποιούνται βαθμιαία, μέσα από συμβιβασμούς και με οικοδόμηση συμμαχιών. Η ευρωπαϊκή συμμαχία που μπορεί να υπερβεί τη φιλοσοφία και πολιτική της ακραίας λιτότητας και των μνημονίων περιλαμβάνει την αριστερά, με επίκεντρο τη σοσιαλδημοκρατία, τους πράσινους, αλλά και άλλες ευρύτερες φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις, καθώς και πολλούς από αυτούς που αντιτίθενται σε μια γερμανική ηγεμονία, καθώς φυσικά και τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Η συρρίκνωση του δυνητικά νικηφόρου αυτού συνασπισμού σε μια συμμαχία μόνο με την πέραν των σοσιαλιστών αριστερά και τη ριζοσπαστική κοινωνία των πολιτών, κατά τη γνώμη μου αποδυναμώνει καίρια τη διαπραγματευτική μας δύναμη.