Ο τόπος μας περνάει μια δύσκολη περίοδο. Όλοι μας, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο βιώνει μια πρωτόγνωρη για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα, κρίση. Μια κρίση που δεν αφορά μόνο την οικονομία. Καθημερινά διαπιστώνουμε ότι η κρίση αυτή, αφορά όλες τις πτυχές της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, αλλά και όλα τα επίπεδα της κοινωνίας. Θα λέγαμε χωρίς να θέλουμε να μηδενίσουμε όσες προσπάθειες και πρόοδοι έχουν γίνει μέχρι σήμερα, ότι έτσι όπως εξελίσσεται και εκδηλώνεται η κρίση αυτή τα τελευταία δύο χρόνια, εκφράζει μια καθολική κρίση αξιών που υπόβοσκε όμως όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Οι δημοσκοπήσεις λίγο πριν από την έναρξη της επίσημης προεκλογικής περιόδου αποτύπωσαν την περισυλλογή των πολιτών, που καλούνται πλέον να συμβιβάσουν την οργή για το παρελθόν με τις προσδοκίες για το μέλλον. Η παρατηρούμενη σύμπλευση των άκρων του πολιτικού φάσματος σε επιλογές που άμεσα (ΚΚΕ, Καμμένος, Χρυσή Αυγή) ή έμμεσα (ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑΟΣ) καταλήγουν στην αποκοπή από την Ευρώπη και στη δραχμή επαναλαμβάνει γνωστά φαινόμενα που εκδηλώνονται σε περιόδους εθνικής κρίσης, παρακμής της δημοκρατίας και διάχυσης της ανομίας.

Ενα κλασικό αξίωμα λέει πως τις εκλογές τις κερδίζει εκείνος που καταφέρνει να επιβάλει το εκλογικό δίλημμα, το κεντρικό ερώτημα στο οποίο με την ψήφο τους απαντούν οι ψηφοφόροι. Ποιο, λοιπόν, θα αποδειχθεί ότι είναι το βασικό ερώτημα αυτών των εκλογών, που αναγγέλθηκαν μεταξύ αγίου μύρου και Σταύρωσης και ορίστηκαν για την 6η Μαΐου, ημέρα που η Εκκλησία μας γιορτάζει τον πολύαθλο άγιο της υπομονής, τον Ιώβ;

Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη ανάμεσα στις χώρες του ΟΟΣΑ για την στάση τους στον τομέα των νέων τεχνολογιών την περίοδο της κρίσης του 2008 προκύπτει ότι 14 από τις 22 χώρες που αναλύθηκαν αποφάσισαν να συμπεριλάβουν μεγάλα έργα ηλεκτρονικής διακυβέρνησης ως αντίδοτο στην κρίση που διέρχονταν. Στο ίδιο πλαίσιο θα μπορούσε να κινηθεί και η χώρας μας. Η κυβέρνησή της- η νέα, προφανώς, που θα προκύψει μέσα από τις εκλογές- πρέπει να ανακτήσει την αξιοπιστία της και την εμπιστοσύνη των πολιτών. Με εστίαση στην αποτελεσματικότητα, τη διαφάνεια, την συμμετοχή, τη βεβαιότητα ότι οι υλοποιούμενες αποφάσεις της κυβέρνησης θα έχουν πυρήνα το δημόσιο συμφέρον, θα ανταποκρίνονται στις ανάγκες των πολιτών ενώ θα δίνουν ταυτόχρονα στους πολίτες τη δυνατότητα συμμετοχής στις αποφάσεις αυτές δηλαδή η γνωστή αρχή ITARI (Integrity, Transparency, Accountability, Responsiveness, Inclusiveness).

Η συνεχιζόμενη χρηματοοικονομική κρίση γίνεται όλο και περισσότερο απειλή για τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες. Επιβαρύνει το πολιτικό κλίμα εντός των κοινωνιών και μεταξύ των κυβερνήσεων. Αναζωπυρώνει εθνικές προκαταλήψεις ανάμεσα στους λαούς οι οποίες θεωρούνταν από καιρό ξεπερασμένες, δυσχεραίνει επίσης τη συνεννόηση μέσα στις ευρωπαϊκές κομματικές οικογένειες. Και διχάζει τις κοινωνίες

Πολλά ειπώθηκαν για το τραγικό περιστατικό της αυτοκτονίας στο Σύνταγμα, για την ατομική πλευρά του οποίου χρειάζεται να εκφράσουμε μόνο τη θλίψη μας και να σταματήσουμε εκεί. Πάνω όμως σ’ αυτό το γεγονός στήθηκε ένα επικοινωνιακό και πολιτικό παιχνίδι εκμετάλλευσης της τραγικής πράξης. Ας μην πέσουμε στο ίδιο σφάλμα, ας σεβαστούμε τη μεγάλη αξία που λέγεται ατομική ανθρώπινη ζωή.

Θεωρητικά, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεν έχουν κοινά με την παραδοσιακή Αριστερά. Θεωρητικά, όμως και μόνο. Διότι, επί της ουσίας, είχαν και έχουν αρκετά...
Οι διαπιστώσεις με τη σειρά: οι δύο εταίροι του δικομματισμού, καθένας με το ύφος και την αισθητική που μεταφέρει, επιμένουν ότι η αποδοχή του δεύτερου Μνημονίου συνιστά μονόδρομο για τη χώρα. Μετά από το γνωστό «αγωνιστικό» διάλειμμα, που συνοδεύτηκε από εξαγγελίες μαχών και επαναδιαπραγματεύσεων, και τα δύο κόμματα εξουσίας πείσθηκαν ότι η υπαγωγή στο συγκεκριμένο σχέδιο δημοσιονομικής ανασυγκρότησης, που αποδεδειγμένα εγκλωβίζει τη χώρα σε υφεσιακό κύκλο, είναι αναγκαίο κακό.

Τι είναι αυτό που όταν πάει από το ΠΑΣΟΚ στη ΔΗΜΑΡ λέγεται "χωρίς αρχές ψάρεμα στα θολά νερά" και όταν επιστρέφει στο ΠΑΣΟΚ λέγεται " επανασυσπείρωση της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης";

(η απάντηση...στην κάλπη)

Είναι μεγάλη η χαρά μου για την σημερινή μας συνάντηση. Και αποτελεί τιμή για την Δημοκρατική Αριστερά και για μένα προσωπικά η παρουσία σας.

Σε καιρούς τραχείς, όπου το παλιό ψυχορραγεί και το καινούργιο δοκιμάζεται, σε καιρούς όπου η κοινωνία πιέζεται να γονατίσει, ο ρόλος των ανθρώπων του Πολιτισμού και της Επιστήμης είναι καθοριστικός. Γιατί με ιδέες θα βγούμε από την κρίση, με λογισμό και με όνειρο στο τέλος η πολιτική θα «πάρει κεφάλι» από την οικονομία και η κοινωνία θα σταθεί όρθια στα πόδια της.

Προσπαθώ να φανταστώ τι θα γινόταν αν η Δημοκρατική Αριστερά συμπεριελάμβανε στα ψηφοδέλτια της την Μιλένα Αποστολάκη. Η αναφορά είναι τυχαία (θα μπορούσαν να είναι άλλα πρόσωπα αυτής της κατηγορίας) αλλά και χαρακτηριστική ταυτοχρόνως. Και τι δεν θα ακουγόταν. Το «αλλοίωση της φυσιογνωμίας» θα ήταν η πιο μετριοπαθής κριτική. Παρά το γεγονός ότι η Αποστολάκη καταψήφισε την κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ – ΝΔ και την δανειακή σύμβαση με τα μέτρα είμαι βέβαιος ότι θα προβαλλόταν η ψήφος της στο πρώτο μνημόνιο και ( εύλογα ) η θητεία της στην κυβέρνηση που υλοποίησε αυτήν την γραμμή.

Διαβάσατε, ακούσατε την είδηση -εκτός αν χάθηκε μαζί με τις ειδήσεις των καναλιών. Στο Κρυονέρι, στις γραμμές του τρένου, την Παρασκευή το μεσημέρι. Ι.Χ. αυτοκίνητο με επιβάτες δύο ηλικιωμένους βρέθηκε στις γραμμές του τρένου σε σημείο όπου δεν υπήρχε διάβαση - ίσως από ατύχημα. Οι τροχοί του κόλλησαν στις σιδηροτροχιές. Τρεις Πακιστανοί, που αντιλήφθηκαν τι είχε συμβεί, έτρεξαν να βοηθήσουν. Οι δυο εξ αυτών άρχισαν να σπρώχνουν το αυτοκίνητο. Τη στιγμή εκείνη διέρχονταν αμαξοστοιχία Intercity, που εκτελούσε το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη - Αθήνα.

Η πολιτική απαρέγκλιτης εφαρμογής του μνημονίου που προωθούν το ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, υποστηρίζοντας ότι το μνημόνιο είναι αναγκαίο κακό και δηλώνοντας «αναγκασμένοι » το προσυπογράφουν και εφαρμόζουν εξουθενωτικές για τους εργαζόμενους πολιτικές, είναι αδιέξοδη. Η εφαρμογή αυτής της πολιτικής δε θα φέρει ανάταξη της οικονομίας και βιώσιμη διαχείριση του χρέους, ενώ δεν μπορεί να προσφέρει ανεκτές συνθήκες διαβίωσης για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού . Επίσης σε αδιέξοδο οδηγεί η απόλυτη άρνηση κομμάτων της Αριστεράς απέναντι σε αναγκαίες και ώριμες μεταρρυθμίσεις. Όμως μόνον οι ιδεολογικές στοχεύσεις δεν μπορούν να απαντήσουν στα προβλήματα του λαού και της χώρας.