Επισκέπτομαι συχνά για τη δουλειά μου τα κατεχόμενα στην Παλαιστίνη. Θα ‘λεγες ότι, λόγω δημοσιογραφίας, τηλεόρασης και παλαιστινιακών, αλλά και ισραηλινών ντοκιμαντέρ, είμαι εξοικειωμένος με το Παλαιστινιακό. Ωστόσο, αυτό που ζήσαμε, με άλλους πέντε συναδέλφους από την Ευρώπη και την Αμερική, το Σάββατο 11 Μαΐου, σε ένα ερειπωμένο χωριό έξω από στην Ιερουσαλήμ, δεν ξέρω αν περιγράφεται με όσα θα διαβάσετε και θα δείτε.

Προφανώς και η οικονομική κρίση στη χώρα μας δεν δικαιολογεί περιορισμό των δικαιωμάτων ελλήνων και μεταναστών, εκπτώσεις στις ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, ανοχή σε φαινόμενα ρατσισμού.

Προφανώς και τα κέντρα κράτησης αλλοδαπών πρέπει να μετεξελιχθούν το ταχύτερο δυνατό σε κέντρα υποδοχής με όρους εποπτευόμενης ελευθερίας (ανοικτά).

Προφανώς και σε κάθε είδους και μορφής καταστήματα και χώρους κράτησης πρέπει να (προ)υπάρχει ένα σαφές και ελεγχόμενο από ανεξάρτητη Αρχή θεσμικό πλαίσιο.