Τα τελευταία εξακολουθητικά και πρωτόγνωρα γεγονότα που σχετίζονται με την απροκάλυπτη φασιστική πολιτική της Χρυσής Αυγής πυροδότησαν ξανά τη συζήτηση για την ερμηνεία της έννοιας του εθνικισμού αλλά και την αναγκαιότητα του επαναπροσδιορισμού της μη νηφάλιας σκέψης, χωρίς τους παραμορφωτικούς φακούς που μερικές φορές η επικαιρότητα επιβάλλει. Οι ρατσιστικές οργανώσεις και οι ιδεολόγοι τους παραπονούνται συχνά ότι χαρακτηρίζονται έτσι επειδή δρουν στο όνομα του εθνικισμού.

Ο τίτλος που αποτελεί τοπική λαϊκή παροιμία, θα ήταν σωστότερος ως εξής: «Στη Ελλάδα, τη νύχτα, οι μάντρες περπατάνε, γιατί δεν υπάρχει κτηματολόγιο». Σε προηγούμενο σημείωμά μου («Καθημερινή» της Κυριακής 12/5/2013) αναφέρθηκα στα προβλήματα που δημιουργεί η έλλειψη ολοκληρωμένου Κτηματολογίου στον τόπο μας. Το θέμα είναι τόσο σημαντικό που αξίζει να ασχοληθούμε και με άλλες πτυχές του ιδίου προβλήματος.

Βρισκόμαστε σε κρίσιμο πολιτικό σημείο. Πιστεύω ότι θα πρυτανεύσει η πολιτική υπευθυνότητα. Η δική μας εκτίμηση είναι ότι οι πολίτες που επικροτούν -επικροτούν, όχι ανέχονται- τα ήθη και τις συμπεριφορές της μισαλλοδοξίας της Χ.Α. έλκονται περισσότερο από τον επιθετικό δυναμισμό του στόχου της αποδόμησης των πάντων και από μια ψυχολογία αγελαίας υποταγής. Επιπροσθέτως, στην πλειοψηφία τους εντυπωσιάζονται και παραπλανώνται από έναν ακτιβισμό που συχνά εμφανίζεται και μ’ ένα δήθεν ανθρωπιστικό πρόσωπο, όπως η διανομή τροφίμων ή η βοήθεια σε ηλικιωμένους. Αλλά ξέρουμε καλά ότι ρατσιστικός ανθρωπισμός είναι ιστορικό διεθνές ανέκδοτο. Υπάρχει, λοιπόν, πολιτική δύναμη πλην Χρυσής Αυγής που επιδιώκει να αλιεύσει ψήφους σε τέτοιο ακροατήριο, αυτοδιασυρόμενη βεβαίως; Δεν το πιστεύω.

Καθώς οριστικοποιούνται οι αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης για το νέο χρηματοδοτικό πλαίσιο 2014-2020, με το οποίο φαίνεται ότι η χώρα μας θα εισπράξει και πάλι σημαντικούς πόρους από τα Διαρθρωτικά Ταμεία, η προετοιμασία για την αναπτυξιακή αξιοποίησή τους έχει ήδη αρχίσει.