Αλλού πάει ο κόσμος, αλλού εμείς. Τα ισχυρά ευρωπαϊκά κράτη, έστω καθυστερημένα, σπεύδουν να αποτρέψουν μια καταβύθιση της Ευρώπης στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, να ανανεώσουν την παραγωγική βάση της για να μη συνθλιβεί ανάμεσα σε ΗΠΑ και Κίνα. Η ιδέα άσκησης κλαδικών πολιτικών, που ο νεοφιλελευθερισμός είχε παραπετάξει ως άχρηστη, επανακάμπτει, κερδίζει περίοπτη θέση, γίνεται εφαρμοσμένη πολιτική. Η ιδέα για ένα κράτος – στρατηγό, ικανό να ηγείται, να σχεδιάζει, να διευθύνει και να συνεργάζεται αποδοτικά με τον ιδιωτικό τομέα, ως προϋπόθεση για την ανάπτυξη στη σύγχρονη εποχή, αναδεικνύεται σε κεντρική διεθνώς.

Σε λίγες μέρες κλείνει ένας χρόνος από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, τη χώρα που, σύμφωνα τον Πούτιν, δεν υπάρχει. Πρόκειται για μια επέτειο η οποία δεν προβλεπόταν στον αρχικό σχεδιασμό του, επειδή πίστευε πως όλα θα είχαν τελειώσει σε μία ή δύο εβδομάδες. Το τι θα συμβεί στο μέλλον φυσικά δεν το γνωρίζουμε, αλλά θα διακινδυνεύσω την πρόβλεψη ότι η εισβολή στην Ουκρανία θα διεκδικήσει με μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας τον τίτλο «γκάφα του αιώνα».

Tην περασμένη εβδομάδα στο Ευρωκοινοβούλιο παρουσιάστηκε το ντοκιμαντέρ της Ανζελίκ Κουρούνη «Χρυσή Αυγή: Υπόθεση όλων μας». Ανάμεσα σ’ αυτούς που μίλησαν στην εκδήλωση ήταν και η Μαρτίνα Μίχελς, ευρωβουλευτής από τη Γερμανία, τη χώρα που γεννήθηκε ο ναζισμός. Είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί της στο περιθώριο της εκδήλωσης για το φαινόμενο της ανόδου ακροδεξιών κομμάτων, αλλά και του νεοναζισμού συνολικά στην Ευρώπη, όπως καταγράφηκε στη χώρα μας στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής και ο οποίος, όπως φάνηκε τελευταία, κάθε άλλο παρά έχει ξεριζωθεί και από τη Γερμανία.

Αρθρο του κορυφαίου πολιτικού φιλοσόφου της εποχής μας καλεί τη Δύση να υπερασπιστεί το κεκτημένο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που αντικατέστησε την πολεμική βία με τον νόμο ως τον μοναδικό τρόπο επίλυσης των συγκρούσεων μεταξύ των κρατών.

Οι προεδρικές εκλογές στην Κύπρο ολοκληρώθηκαν και η πολιτική ζωή θα περιστρέφεται για αρκετούς μήνες γύρω από τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο Νίκο Χριστοδουλίδη. Στην ειδησεογραφία κυριαρχούν ήδη οι πρώτες ενέργειές του: η σύνθεση του υπουργικού συμβουλίου, ορισμένες πρωτοβουλίες στην εξωτερική πολιτική για το Κυπριακό, οι κατευθυντήριες γραμμές που θα δώσει για την εσωτερική διακυβέρνηση.

Τις τελευταίες δεκαετίες, η συσσώρευση αποτυχιών στην προσπάθεια για επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών μοιάζει να αποτελεί μια φυσιολογική κατάσταση. Μια κατάσταση όπου η «δική μας πλευρά» έχει όλα τα δίκαια με το μέρος της, ενώ η άλλη πλευρά είναι πάντα αδιάλλακτη και επιθετική. Πέρα από το πλήρες αδιέξοδο, που συχνά ακολουθεί την δυσμενή πορεία του Κυπριακού, η «εθνική ορθότητα» επιβάλει προκαθορισμένες απόψεις και δαιμονοποιεί κάθε εναλλακτική πρόταση, ακόμα και εάν αυτή βασίζεται στο διεθνές δίκαιο ή αποτελεί καθιερωμένη διεθνή πρακτική. Η προσχηματική επίκληση των «εθνικών δικαίων» από τους εκάστοτε υπερασπιστές της «εθνικής αλήθειας» μόνο αρνητικές επιπτώσεις έχει για την Ελλάδα.

Οι αγώνες είναι συλλογικοί και είναι σημαντικό να επικοινωνούνται σε ολόκληρο τον κόσμο. Καθένας μας συμβάλλει με τον δικό του τρόπο στον κοινό αγώνα για το δίκαιο των ανθρώπων του Πολιτισμού. Ως εκλεγμένη εκπρόσωπος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών στην Ευρώπη από το 2016, καθώς και ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Σκηνοθετών (FERA) τον τελευταίο χρόνο ένιωσα την υποχρέωση να μιλήσω για τα άδικα της χώρας μας σε ολόκληρο τον κόσμο.

Δραματικές είναι οι εξελίξεις μετά την απόφαση της πλήρους Ολομέλειας του Αρείου Πάγου για το μέλλον των 700.000 ακινήτων, τα οποία έχουν προσημειωθεί για απαιτήσεις, που εκχωρήθηκαν από τις τράπεζες στα funds. Πολλές συμπτώσεις μαζεύονται πάνω από το ζήτημα των πλειστηριασμών και της νομιμοποίησης των servicers να τους διενεργούν προς είσπραξη των απαιτήσεων που διαχειρίζονται.