Οι αναλύσεις για την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ων ουκ έστιν αριθμός, έχουν ένα κοινό στοιχείο: τη διαβάζουν σαν μια κίνηση στη σκακιέρα της γεωπολιτικής. Δηλαδή, μετά την κατάρρευση του Τείχους στο Βερολίνο και τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, η νικήτρια Δύση διεύρυνε τη σφαίρα επιρροής της ενσωματώνοντας τους μέχρι τότε δορυφόρους της Μόσχας, με αποτέλεσμα η σημερινή Ρωσία να αισθάνεται ανασφαλής και υπό πολιορκία επειδή τα σύνορά της με το ΝΑΤΟ μετατοπίστηκαν ανατολικότερα, και μάλιστα σε εδάφη που οι Ρώσοι, καλώς ή κακώς, θεωρούσαν κατά κάποιο τρόπο «δικά τους».

Ένα δραματικό γεγονός όπως ο πόλεμος της Ουκρανίας σπάει τις ρουτίνες των κοινωνιών, της πολιτικής ζωής, των σχολιαστών. Στο χάσμα της συνέχειας που κόβεται, γίνονται συνήθως πιο φανερές οι αλλαγές αντιλήψεων που έχουν επέλθει σε μια κοινωνία, οι οποίες αλλιώς παραβλέπονται μέσα στην αργή εξέλιξή τους. Το ζούμε τώρα μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία

Ελπίζω ο πόλεμος να τελειώσει γρήγορα μέσω διαπραγματεύσεων. Αν δεν γίνει αυτό, η Ουκρανία θα καταστραφεί, οι θάνατοι θα πολλαπλασιαστούν και οι οικογένειες θα διαλυθούν. Ανεξάρτητα όμως από το τι θα γίνει στη μαρτυρική αυτή χώρα, τρεις είναι οι εξελίξεις που μπορούν να αλλάξουν την οργάνωση του σημερινού κόσμου.

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και ο πόλεμος που την ακολούθησε επιβάλλουν στους ευρωπαίους πολίτες να πάρουμε ξεκάθαρη θέση. Η θέση αυτή δεν μπορεί κατά την άποψή μου να είναι άλλη από την υπεράσπιση του διεθνούς δικαίου και την ξεκάθαρη καταδίκη της ρωσικής εισβολής. Είμαστε με την Ουκρανία, με την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της, είμαστε με τους Ουκρανούς και τις Ουκρανές που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους για να σωθούν από τη λαίλαπα του πολέμου και με όσους και όσες αποφάσισαν να μείνουν στον τόπο τους για να πολεμήσουν τους ρώσους εισβολείς.