Οταν ο διάσημος καθηγητής Διεθνούς Δικαίου στη Βρετανία, Philippe Sands, έγραφε το εμβληματικό βιβλίο του «Lawless World» (Ανομος κόσμος) το 2006, είχε στόχο τους Μπους και Μπλερ. Οχι τον Βλαντίμιρ Πούτιν. Αναφερόταν στην πολυεπίπεδη και αχαλίνωτη ανομία τους με την εισβολή στο Ιράκ. Αλλά και τις βίαιες παραβιάσεις ατομικών δικαιωμάτων στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Οταν δύο ιστορικές Δημοκρατίες λειτουργούν με τον τρόπο αυτό, τούτο σηματοδοτεί την ισχυρή πιθανότητα, η ανομία να εξαπλωθεί.

Είναι φορές που στον νου μου έρχεται ο πατέρας ενός φίλου, μολονότι τον συνάντησα μόνο μία φορά λίγους μήνες πριν πεθάνει. Ηταν πλήρης ημερών αλλά το μυαλό του δούλευε ρολόι. Απλώς είχε κατεβάσει στροφές. Δεν έβγαινε από το σπίτι και η αγαπημένη του ασχολία ήταν να βλέπει την ιστορία του Β′ Παγκόσμιου Πόλεμου σε κασέτες, παίζοντας ξανά και ξανά εκείνες για το Στάλινγκραντ και την προέλαση του Κόκκινου Στρατού μέχρι το Βερολίνο. Αυτή η εικόνα ενός αριστερού που ενώ πλησιάζει ο θάνατος θέλει να ξαναζήσει τις ένδοξες στιγμές του παρελθόντος με οδήγησε σε κάποιες σκέψεις, τις οποίες θα προσπαθήσω να τις βάλω σε μια σειρά.