Μια ακραία και εν πολλοίς τεχνητή πολιτική πόλωση επικρατεί στη χώρα μας. Κύρια σήμερα αιτία η εμμονική προσπάθεια της αντιπολίτευσης να επανέλθει γρήγορα στην εξουσία. Όμως από την επίθεσή της στην κυβέρνηση σε όλα τα δυνατά μέτωπα, εξαιρείται ένας κρίσιμος τομέας: η εξωτερική πολιτική. Εδώ όχι μόνο πόλωση δεν παρατηρείται, αλλά, πράγμα ασυνήθιστο στη σύγχρονη ιστορία μας, συχνά διαπιστώνεται και ρητή συναίνεση, ο δε αρμόδιος υπουργός αποκομίζει επαίνους.
Ο ορυμαγδός των κυβερνητικών επιθέσεων κατά της Δικαιοσύνης (τηλεοπτικές άδειες, πενταετής παραγραφή των φορολογικών υποθέσεων, Ηριάννα κ.λπ.) συνεχίζεται. Και δεν εννοώ τις ασυναρτησίες του κ. Πολάκη. Θα ήταν σχεδόν αδιάφορες, αν δεν ήταν υπουργός. Τι να πει όμως κανείς, αν σε αυτή την επίθεση πρωτοστατεί ο ίδιος ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Κοντονής αλλά ακόμη και ο Πρωθυπουργός της χώρας; Τότε κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Στον διάλογο όμως που ξεκίνησε για το αν κρίνεται η Δικαιοσύνη, έχουν ειπωθεί απίστευτα πράγματα
Ο επαναπατρισμός των νέων επιστημόνων που ζουν και εργάζονται στο εξωτερικό, ζήτημα που συζητήθηκε και πάλι έντονα τις τελευταίες μέρες, δεν είναι προφανώς θέμα εκκλήσεων στον πατριωτισμό ή σε κάποια αριστερή, προοδευτική συνείδησή τους. Αν ήταν, θα είχαν ήδη επιστρέψει, μπορεί και να μην είχαν φύγει καθόλου. Για να εκτιμήσουμε και, ενδεχομένως, να επηρεάσουμε τις πιθανότητες κάποτε να επιστρέψουν, όσοι από αυτούς επιστρέψουν, πρέπει πριν απ’ όλα να κατανοήσουμε το γιατί έφυγαν
