Το άρθρο αυτό είναι αφιερωμένο στον Λευτέρη Παπαγιαννάκη, λαμπρό πανεπιστημιακό, που πέθανε πριν αρκετά χρόνια, πάνω στην ωριμότητά του, αντιπρύτανη του ΕΜΠ που αγωνίστηκε με πείσμα, θάρρος και προσωπικό κόστος, κατά την παρακμή του ελληνικού πανεπιστημίου στην οποία το ωθούσε ένα σημαντικό τμήμα του καθηγητικού κατεστημένου, σε συμπαιγνία με τους «μπάχαλους» και ορισμένες «αριστερές» νεολαίες. Μας τον ξαναέφερε στη μνήμη η επανάληψη της κυβερνητικής δημαγωγίας περί του πανεπιστημιακού ψευτοασύλου.

Όλοι μαζί γιατί ουδείς περισσεύει. Θυμάμαι πόσο κοινότοπες θεωρήθηκαν και λοιδωρήθηκαν αυτές οι εκφράσεις όταν επίμονα τις επαναλαμβάναμε πριν από μήνες , τότε που το σχέδιο για την συγκρότηση της ευρείας κεντροαριστεράς ήταν στα σπάργανα.
Και πόσο ρεαλιστικές και ταυτόχρονα ελπιδοφόρες ακούγονται σήμερα.
Ουσιαστικά όλους αυτούς τους μήνες δύο σχέδια αντιπαρατέθηκαν. Ένα ρητά διατυπωμένο και ένα που κυκλοφορούσε ως πιθανότητα. Ένα με κατάληξη το Ιδρυτικό Συνέδριο και κρίσιμους ενδιάμεσους σταθμούς το Συνέδριο της ΔΗΣΥ και την εκλογή ηγεσίας από καθολική ψηφοφορία του κόσμου της παράταξης .