Το θέμα «Ευρώπη» εξακολουθεί να διχάζει την ευρωπαϊκή Αριστερά. Αυτή την περίοδο το Εργατικό Κόμμα της Βρετανίας - το οποίο στις εκλογές του περασμένου Ιουνίου κατέγραψε απρόσμενη επιτυχία με την εντυπωσιακή αύξηση της εκλογικής του δύναμης - σπαράσσεται από συγκρουόμενες απόψεις γύρω από τη μελλοντική θέση της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ).

Η ηγετική ομάδα του κόμματος υπό τον Τζέρεμι Κόρμπιν έχει υιοθετήσει μια ιδιαίτερα ανελαστική στάση υπέρ του λεγόμενου «σκληρού Brexit» (hard Brexit) που σημαίνει έξοδο της χώρας τόσο από την εσωτερική αγορά όσο και από την τελωνειακή ένωση. Η θέση αυτή είναι σχεδόν ταυτόσημη με τα όσα ακραία υποστηρίζει η πρωθυπουργός Τ. Μέι και οι πλέον έξαλλοι Συντηρητικοί.

Σήμερα δεν έχει φθάσει ακόμη η ώρα της υποβολής υποψηφιοτήτων. Εξάλλου πρέπει να απαντήσουμε πρώτα σε ορισμένα κρίσιμα ερωτήματα. Επικεφαλής ποιου φορέα, του νέου και ενιαίου κόμματος ή του ομοσπονδιακού-πολυκομματικού φορέα; Γι’ αυτό το ορθότερο θα ήταν πρώτα να συγκροτήσουμε το νέο κόμμα μέσω Ιδρυτικού Συνεδρίου και μετά να εκλέξουμε επικεφαλής. Σε αντίθετη περίπτωση όμως, όλη η βάση της Κεντροαριστεράς πρέπει να αποφασίσει για τη μορφή του φορέα, νέος ενιαίος ή πολυκομματικός. Δική μου θέση είναι ότι πρέπει να προχωρήσουμε για έναν πραγματικά νέο και ενιαίο φορέα της κεντροαριστεράς με υπέρβαση των υφιστάμενων κομμάτων και κινήσεων.

Δεν είναι μόνο μεταξύ των πιο σημαντικών κινδύνων. Οι κίνδυνοι που σχετίζονται με την κλιματική αλλαγή συγκαταλέγονται στους κινδύνους που υποτιμούν βαθιά οι επιχειρήσεις, με συνέπεια να θεωρούν, λανθασμένα, ότι οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής συνιστούν μακροπρόθεσμο –δήθεν– κίνδυνο, που δεν χρειάζεται να τον λαμβάνουν σοβαρά υπόψη στις αποφάσεις τους. Πρόκειται για ένα λάθος που θα έχει καταστροφικές συνέπειες στην παγκόσμια οικονομική δραστηριότητα. Γι’ αυτό, πρέπει να πάψει να γίνεται.

«Νιώθω μόνος Δανάη». Είναι αργά το βράδυ του Σαββάτου της 25ης Μαρτίου κι ο Γιάνης Βαρουφάκης, όπως γράφει στο βιβλίο του "Adults in the room", απολαμβάνει μερικές στιγμές οικιακής θαλπωρής με την σύζυγό του Δανάη. Έχει προηγηθεί μια γεμάτη μέρα. Το πρωί στους εορτασμούς στα Χανιά είχε την περίφημη στιχομυθία με μια γυναίκα που τον προτρέπει να πάνε σε ρήξη με τους δανειστές.

«Είμαστε μαζί σας» του λέει.

«Ναι αλλά θα πρέπει να είστε μαζί μας και την επόμενη μέρα της ρήξης» της απαντά αυτός.

Συχνά πυκνά , από το 2012 κιόλας , όταν άρχισε να γιγαντώνεται το φαινόμενο του ΣΥΡΙΖΑ και να συγκροτείται ο ιδιότυπος λόγος του , μέχρι και τώρα που ασκεί την διακυβέρνηση της χώρας , ετίθετο και τίθεται το ερώτημα για την αριστερή η μη πολιτική και ιδεολογική του φύση. Βέβαια , ο ίδιος και τα στελέχη του δηλώνουν σχεδόν θριαμβευτικά και ανεπιφύλακτα ότι είναι κόμμα της αριστεράς. Το ίδιο δηλώνουν ανεπιφύλακτα και πολλοί δεξιοί και συντηρητικοί , οι οποίοι στον ΣΥΡΙΖΑ και στην πολιτική του βρήκαν την ιδανική ευκαιρία για την πλήρη , πολιτική και ηθική , απονομιμοποίηση και απαξίωση της αριστεράς.

Το άρθρο αυτό είναι αφιερωμένο στον Λευτέρη Παπαγιαννάκη, λαμπρό πανεπιστημιακό, που πέθανε πριν αρκετά χρόνια, πάνω στην ωριμότητά του, αντιπρύτανη του ΕΜΠ που αγωνίστηκε με πείσμα, θάρρος και προσωπικό κόστος, κατά την παρακμή του ελληνικού πανεπιστημίου στην οποία το ωθούσε ένα σημαντικό τμήμα του καθηγητικού κατεστημένου, σε συμπαιγνία με τους «μπάχαλους» και ορισμένες «αριστερές» νεολαίες. Μας τον ξαναέφερε στη μνήμη η επανάληψη της κυβερνητικής δημαγωγίας περί του πανεπιστημιακού ψευτοασύλου.

Όλοι μαζί γιατί ουδείς περισσεύει. Θυμάμαι πόσο κοινότοπες θεωρήθηκαν και λοιδωρήθηκαν αυτές οι εκφράσεις όταν επίμονα τις επαναλαμβάναμε πριν από μήνες , τότε που το σχέδιο για την συγκρότηση της ευρείας κεντροαριστεράς ήταν στα σπάργανα.
Και πόσο ρεαλιστικές και ταυτόχρονα ελπιδοφόρες ακούγονται σήμερα.
Ουσιαστικά όλους αυτούς τους μήνες δύο σχέδια αντιπαρατέθηκαν. Ένα ρητά διατυπωμένο και ένα που κυκλοφορούσε ως πιθανότητα. Ένα με κατάληξη το Ιδρυτικό Συνέδριο και κρίσιμους ενδιάμεσους σταθμούς το Συνέδριο της ΔΗΣΥ και την εκλογή ηγεσίας από καθολική ψηφοφορία του κόσμου της παράταξης .

Η κυβέρνηση, ψήφισε μέσα στο Καλοκαίρι ένα νομοσχέδιο για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, που προκάλεσε, μόνο άγονες συγκρούσεις.

Όπως, σχεδόν κάθε νομοσχέδιο της κυβέρνησης, έτσι και αυτό, λιγότερο κοιτά το μέλλον και περισσότερο, τις στενές κομματικές επιδιώξεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Μια ακραία και εν πολλοίς τεχνητή πολιτική πόλωση επικρατεί στη χώρα μας. Κύρια σήμερα αιτία η εμμονική προσπάθεια της αντιπολίτευσης να επανέλθει γρήγορα στην εξουσία. Όμως από την επίθεσή της στην κυβέρνηση σε όλα τα δυνατά μέτωπα, εξαιρείται ένας κρίσιμος τομέας: η εξωτερική πολιτική. Εδώ όχι μόνο πόλωση δεν παρατηρείται, αλλά, πράγμα ασυνήθιστο στη σύγχρονη ιστορία μας, συχνά διαπιστώνεται και ρητή συναίνεση, ο δε αρμόδιος υπουργός αποκομίζει επαίνους.

Ο ορυμαγδός των κυβερνητικών επιθέσεων κατά της Δικαιοσύνης (τηλεοπτικές άδειες, πενταετής παραγραφή των φορολογικών υποθέσεων, Ηριάννα κ.λπ.) συνεχίζεται. Και δεν εννοώ τις ασυναρτησίες του κ. Πολάκη. Θα ήταν σχεδόν αδιάφορες, αν δεν ήταν υπουργός. Τι να πει όμως κανείς, αν σε αυτή την επίθεση πρωτοστατεί ο ίδιος ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Κοντονής αλλά ακόμη και ο Πρωθυπουργός της χώρας; Τότε κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Στον διάλογο όμως που ξεκίνησε για το αν κρίνεται η Δικαιοσύνη, έχουν ειπωθεί απίστευτα πράγματα

Ο επαναπατρισμός των νέων επιστημόνων που ζουν και εργάζονται στο εξωτερικό, ζήτημα που συζητήθηκε και πάλι έντονα τις τελευταίες μέρες, δεν είναι προφανώς θέμα εκκλήσεων στον πατριωτισμό ή σε κάποια αριστερή, προοδευτική συνείδησή τους. Αν ήταν, θα είχαν ήδη επιστρέψει, μπορεί και να μην είχαν φύγει καθόλου. Για να εκτιμήσουμε και, ενδεχομένως, να επηρεάσουμε τις πιθανότητες κάποτε να επιστρέψουν, όσοι από αυτούς επιστρέψουν, πρέπει πριν απ’ όλα να κατανοήσουμε το γιατί έφυγαν

Η πρώτη έξοδος στις αγορές ήταν ένα θετικό βήμα. Βεβαίως, δεν προσφέρεται για πανηγύρια. Από τα 3 δισ. ευρώ που πήρε η χώρα με το 5ετές ομόλογο, 1,5 δισ. πήρε από επενδυτές που είχαν ήδη αναλάβει ελληνικό ρίσκο το 2014 και μόνο 1,5 δισ. από νέους, πρόθυμους να αναλάβουν αυτό το ρίσκο. Και το ανέλαβαν έναντι υψηλής απόδοσης (4,625%), όταν οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες δανείζονται για 5ετία με σχεδόν μηδενικά (Πορτογαλία) ή αρνητικά (Κύπρος) επιτόκια. Η υψηλή απόδοση ενσωματώνει ένα διπλό κόστος. Κόστος της καθυστέρησης να γίνει ό,τι πρέπει για να βγει η χώρα από τα μνημόνια και κόστος βαθύτατης διάβρωσης της αξιοπιστίας της.