Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αρκετοί συμπολίτες μας αναπολούν ακόμα τις... χρυσές μέρες και ονειρεύονται ότι, όταν βγούμε από την κρίση, θα είμαστε εκεί που ήμασταν πριν μπούμε! Ονειρεύονται δηλαδή την επιστροφή στην Ελλάδα της φοροδιαφυγής, της αδιαφάνειας και των σκανδάλων, την Ελλάδα της φούσκας και του «δεν πληρώνω», που τόσο... εύστοχα εκπροσώπησε για λίγο το ομώνυμο κίνημα.

Πολύ συχνά τίθεται το ερώτημα πώς είναι δυνατό να λαμβάνονται τόσο λανθασμένες, τόσο κακές αποφάσεις από τα όργανα της Ενωσης (ΕΕ) αλλά και από την τρόικα (κατά τα δύο τρίτα θεσμός της ΕΕ και κατά το ένα τρίτο του ΔΝΤ), ιδιαίτερα για τη διαχείριση της κρίσης σε χώρες - μέλη αλλά και ευρύτερα.

Πώς σηκώνεται ένας άνθρωπος και τρέχει μέσα στη νύχτα, με το αυτοκίνητό του, για να καρφώσει ένα μαχαίρι στην καρδιά ενός συμπολίτη του; Τι σκεφτόταν τη στιγμή που βύθιζε τη λεπίδα στη σάρκα ενός αγνώστου;

Τι ακριβώς πρέπει να κάνει το πολιτικό σύστημα για να αναχαιτίσει το κακό που προοιωνίζεται η δράση της Χρυσής Αυγής για την ομαλότητα στον δημόσιο βίο και την κοινωνία;

Ώς τώρα ακούγαμε θεωρίες: να τεθεί εκτός νόμου, να θεωρηθεί ένοπλη οργάνωση, να κηρυχθεί εγκληματική συμμορία - παλαιότερα κάποιος πρότεινε να μην υπολογίζονται οι ψήφοι της στη Βουλή.