Το δράμα των διαπραγματεύσεων την εβδομάδα που πέρασε, το δράμα της ψηφοφορίας την εβδομάδα που έρχεται, επαναφέρουν δύο κεντρικά ερωτήματα που μας βασανίζουν καιρό τώρα. Το ένα: υπάρχει εναλλακτική πρόταση απέναντι στην πολιτική που η κυβέρνηση Σαμαρά ακολουθεί; Και το δεύτερο: υπάρχει εναλλακτική αντιπολιτευτική στάση απέναντι σε αυτήν που ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει;

Λίγα χρόνια πριν, η παγκόσμια κρίση του 2007-08 είχε δημιουργήσει την εντύπωση ή την ελπίδα ότι θα δρομολογούσε ριζικές αλλαγές σε παγκόσμιο επίπεδο. Η συλλογική φαντασία και η ιστορική σύγκριση μας παρέπεμπαν στην αλλαγή ιστορικής εποχής που εκείνη είχε σηματοδοτήσει η κρίση του 1929.

Δεν ξέρω τι θα κάνει ο Αντώνης Σαμαράς, αλλά χρειάζεται, συναισθανόμενος τις βαριές ευθύνες που -πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι- ανέλαβε, να βάλει στην άκρη τις όποιες δεύτερες σκέψεις του για το μέλλον και να επικεντρωθεί με συνέπεια στην προσπάθεια να βγούμε από το σημερινό αδιέξοδο των διαπραγματεύσεων. Η χώρα μας και η αξιοπιστία της πλήρωσαν ήδη ακριβά τον υπερδιετή αντιμνημονιακό του αγώνα, ενώ η... μεσσηνιακή -και... εξοφλητική υποχρεώσεων- στελέχωση του κράτους έδειξε τη συνέχιση της νοοτροπίας που μας έφερε έως εδώ. Ηρθε η ώρα να σκεφτεί αποκλειστικά ως πρωθυπουργός της Ελλάδας...

Από τη μια οι μνημονιακοί ταλιμπάν, που δεν μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει κατώτατος μισθός, προειδοποίηση απόλυσης και αποζημίωση. «Μα, θα χαλάσουμε τη συμφωνία για τέτοιες λεπτομέρειες;» λένε.
Από την άλλη οι αντιμνημονιακοί κουφιοκεφαλάκηδες, που θέλουν «όλα ή τίποτα». Να μη δεχτούμε τίποτα, να πετάξουμε έξω την τρόικα και τα παρόμοια. Αυτοί τα θεωρούν όλα σικέ, δεν γίνεται -λένε- καμιά διαπραγμάτευση κλπ.