...Η Ελλάδα δεν έχει κανένα λόγο να …κάθεται ή να αγωνιά για ένα χρόνο περιμένοντας αυτό που λέτε οριστική λύση.
Έχει μπροστά της ένα πραγματικά δύσκολο πρόγραμμα, με πολλές οδυνηρές εφαρμογές για μεγάλες κατηγορίες των Ελλήνων πολιτών. Αυτό που οφείλει να κάνει, με κύρια ευθύνη της κυβέρνησης, είναι να τρέξει το πρόγραμμα αυτό. Να εφαρμόσει όλες τις προβλεπόμενες διαρθρωτικές αλλαγές. Να αποκτήσει την ικανότητα να διασφαλίσει πολύ περισσότερα έσοδα από όσα αναμένουν όσοι και όσες βλέπουν μόνο την χρόνια πεπατημένη, ώστε να έχει τα πρωτογενή πλεονάσματα και το κάτι παραπάνω, που ως υπόλοιπο 70% θα μπορεί να διατεθεί, ως ρήτρα αντικατάστασης πλέον, στα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται περισσότερο.

Η Δημοκρατική Αριστερά ενδιαφέρεται για τις διεργασίες στον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς. Ιδιαίτερα μάλιστα σε μία εποχή όπου η δομική κρίση του ΠΑΣΟΚ έχει διαμορφώσει μια σημαντική κινητικότητα σε όλα τα ρεύματα του δημοκρατικού σοσιαλισμού, των μεταρρυθμιστικών ιδεών.

Πρέπει να διαχωρίσουμε τον χρήσιμο διάλογο που διεξάγεται σε δύο βασικές διαφορετικές φάσεις. Θα τις περιγράψουμε – χάριν συντομίας – κάπως σχηματικά. Η πρώτη φάση είναι η σημερινή κατάσταση. Βρισκόμαστε στην Ελλάδα σε συνθήκες γενικευμένου «οικονομικού πολέμου» για την αποφυγή της άτακτης χρεοκοπίας, για την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη. Πρόκειται για μία περίοδο που απαιτεί ευρύτερη εθνική συνεννόηση.

Ενα θέμα είναι το δημόσιο χρέος της χώρας. Δημιουργήθηκε επειδή το κράτος υπερδανειζόταν για να χρηματοδοτεί τη συνολική ζήτηση και να κινεί την οικονομία, έπαιρνε το ρίσκο του δανεισμού και διένειμε το προϊόν του στους «πελάτες», ως κρατικά εγγυημένη πρόσοδο, αδιαφορώντας για την οικοδόμηση ισχυρών παραγωγικών δομών. Το κράτος χρηματοδοτούσε μια «φούσκα» με κοινωνική συναίνεση, εμποδίζοντας την πραγματική οικονομική ανάπτυξη. Η φούσκα έσπασε, το πρόβλημα του χρέους κατέδειξε την προβληματικότητα του παρασιτικού μοντέλου. Και ανέδειξε την ανάγκη βαθιάς μεταρρύθμισης.

Η μείωση του χρέους και η ελάφρυνση της επιβάρυνσης του πρέπει να προωθηθεί με πολλούς τρόπους. Οι κυριότεροι είναι οι εξής: Η χρηματοδοτική υποστήριξη της χώρας για να οργανώσει τη σταδιακή εθελοντική εξαγορά των ομολόγων της σε πολύ χαμηλότερη τιμή από τη σημερινή ονομαστική, αφού τα ελληνικά ομόλογα διαπραγματεύονται με πολύ μεγάλες εκπτώσεις. Η μείωση του επιτοκίου του πρώτου δανείου στα επίπεδα του δεύτερου που είναι πολύ χαμηλότερο. Η παραχώρηση στις κυβερνήσεις και στη συνέχεια στην Ελλάδα των κερδών 12-15 δις ευρώ, που αποκόμισε η ΕΚΤ αγοράζοντας σε χαμηλές τιμές ελληνικά ομόλογα στη δευτερογενή αγορά. Η χρονική μετακύλιση – ανανέωση των ομολόγων. Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών απευθείας από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης χωρίς επιβάρυνση του δημόσιου χρέους.

Είμαστε αντιαμερικανοί; Ήμασταν. Είμαστε φιλοαμερικανοί; Φλερτάρουμε ντροπαλά με την ιδέα μιας προσωρινής... μοιχείας υπό τον πειρασμό μιας θελκτικής υποψίας: Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπ. Ομπάμα αξιώνει εδώ και τώρα συνολική λύση στο ελληνικό πρόβλημα.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι ο Δούρειος Ίππος για την άλωση της εθνικής κυριαρχίας; Ήταν. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μπορεί στη συγκυρία να ’ναι ο πολιορκητικός κριός για την εκπόρθηση των οχυρών της Μέρκελ στο πρόβλημα του ελληνικού χρέους που αποτελεί τον βρόχο της ελληνικής οικονομίας; Μπορεί και να γίνει.

Με την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος και του Προϋπολογισμού ολοκληρώνεται ένας πρώτος κύκλος της μετεκλογικής περιόδου. Τώρα αναμένονται οι κινήσεις από την πλευρά των δανειστών. Οι δυσκολίες που εντοπίζονται από τις σοβαρές διαφορές του ΔΝΤ και της Γερμανίας συνθέτουν οπωσδήποτε μια προβληματική κατάσταση, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν αφορούν επιπλοκές από λάθη και παραλείψεις της χώρας μας. Τόσο η δόση-μαμούθ της δανειοδότησης όσο και η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους αποτελούν πλέον ζητήματα που συνδέονται με μια συνολική ευρωπαϊκή λύση, με εξελίξεις που σχετίζονται από τις λεπτές ισορροπίες της παγκόσμιας οικονομίας.

...Δεν είναι δυνατό να διαπιστώνουμε όλοι την ανορθολογική κατανομή του προσωπικού σε όλο το φάσμα του δημοσίου τομέα αλλά να μην κάνουμε αποφασιστικά βήματα για την αντιμετώπισή της.
Δεν είναι δυνατό να διαπιστώνονται επείγουσες ανάγκες στελέχωσης, σε κοινωνικά ευαίσθητες και κρίσιμες υπηρεσίες, και να μην καλύπτονται άμεσα με προσωπικό από εκεί όπου πλεονάζει.
Δεν είναι δυνατό να αρνούμαστε να εφαρμόσουμε αποτελεσματικά νόμους που ήδη υπάρχουν ώστε να απομακρυνθούν από το σώμα της διοίκησης κάποιοι διαπιστωμένα ανεπαρκείς υπάλληλοι ή να απομονωθούν άλλοι που βαρύνονται με σοβαρότατα αδικήματα, συνεχίζοντας να δυσφημούν τη συντριπτική πλειονότητα των δημόσιων λειτουργών.

Μερικοί «δημοσιογράφοι» νομίζουν ότι εκπληρώνουν καλύτερα το λειτούργημά τους (sic) λοιδορούντες και υβρίζοντες όποιον δεν τους αρέσει.
Μερικοί που νομίζουν ότι είναι «αριστεροί (sic) δημοσιογράφοι» γράφουν σε στήλες αντιμνημονιακών εφημερίδων και θεωρούν σκόπιμο (για ν’ αποδείξουν την αριστεροσύνη τους) να θίγουν την αξιοπρέπεια και την τιμή προσώπων και δημοσίων λειτουργών.
Αυτού του είδους η δημιο-γραφία δεν τιμά την αριστερή διανόηση και καλά θα κάνουν ιστορικά έντυπα της αριστεράς, όπως η ΑΥΓΗ, να επαναφέρουν στην τάξη τέτοιες αντιδεοντολογικές και ανήθικες γραφίδες.

Σύντομα το Υπουργείο Οικονομικών προτίθεται να καταθέσει στη βουλή, το νέο φορολογικό νομοσχέδιο και απ’ ότι ανακοινώνεται επέρχονται σαρωτικές αλλαγές στον τρόπο φορολόγησης των εισοδημάτων.
Σύμφωνα, λοιπόν, με τις προθέσεις του Υπουργείου, τα εισοδήματα κάθε πηγής (μισθοί-συντάξεις, ελεύθεροι επαγγελματίες, ενοίκια, τόκοι καταθέσεων) θα φορολογούνται, πλέον, αυτοτελώς, με ξεχωριστή φορολογική κλίμακα για κάθε πηγή και με 1-3 φορολογικούς συντελεστές η κάθε κλίμακα. Θεσπίζεται, στην ουσία, η αυτοτελής φορολόγηση των εισοδημάτων, ανά πηγή. Κατά συνέπεια, η έννοια του ενιαίου φορολογητέου εισοδήματος καταργείται, και το σύστημα της προοδευτικής φορολογίας, που για πολλές

Μετά από 4 μήνες επίπονης δουλειάς, έχοντας καταβάλει τεράστιες προσπάθειες ώστε να πετύχουμε το καλύτερο δυνατόν αποτέλεσμα στο τραπέζι των σκληρών διαπραγματεύσεων με την τρόικα, άλλοτε επιτυγχάνοντας νίκες, άλλοτε υποχωρώντας συμβιβαζόμενοι και άλλοτε μένοντας ανυποχώρητοι στης αρχές μας, φτάσαμε στο τέλος της πρώτης, της ποιο επώδυνης αλλά και αναγκαίας φάσης της πορείας μας.
Από αυτήν την προσπάθεια σίγουρα βγήκαμε σοφότεροι.
Δοκιμάσαμε στην πράξη τις δυνάμεις μας, τις απόψεις μας και τις αντοχές μας.

Από μικρό παιδί μου είχαν γεννήσει ερωτήματα οι «εθνικές γιορτές»... Ανάμεσα στα σημαιάκια που στόλιζαν το τεντωμένο σχοινί, μπερδεύονταν οι μορφές των ηρώων, το «ΟΧΙ» του Μεταξά, τα κρυφά σχολειά, το άσπρο καλοσιδερωμένο πουκάμισο που έπρεπε να φοράω στην παρέλαση... Αυτό που μου έμεινε πάντως, τελικά, είναι ότι «εθνική γιορτή», σημαίνει... αργία!
Το συνειδητοποίησα αργότερα, όταν ταξίδευα στη Σοβιετική Ένωση και έπιανα κουβέντα για την Οκτωβριανή Επανάσταση. Ο Λένιν, ο Μπρέζνιεφ -ο Στάλιν την είχε... κάνει ήδη- ο κόκκινος στρατός... Όταν προσπαθούσα να προχωρήσω τη συζήτηση στις αξίες και τα σοσιαλιστικά οράματα, συνειδητοποιούσα ότι και η Οκτωβριανή Επανάσταση είχε γίνει... αργία!

Μπορεί το μπαλάκι για την χρηματοδότηση της χώρας και την αντιμετώπιση της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους να έχει περάσει πλέον στα χέρια των δανειστών μας, όμως η διαχείριση των εσωτερικών πολιτικών ζητημάτων από την τρικομματική κυβέρνηση είναι ένα στοίχημα που τώρα αρχίζει να παίζεται. Το γήπεδο δεν είναι απλώς σκληρό, αλλά εξαιρετικά κακοτράχαλο. Και τα αυτογκόλ είναι ανεπίτρεπτα. Το παρόν κυβερνητικό σχήμα - και δεν το λέω μόνον εγώ - δεν μπορεί πλέον να λειτουργεί με μονοκομματικό χαρακτήρα. Η ουσιαστική και ισότιμη - όχι σε αριθμούς και ποσοστώσεις - συμμετοχή των δύο άλλων εταίρων του συνασπισμού καθίσταται πλέον αδήριτη. Το "ολίγον έγκυος" στην προκειμένη περίπτωση δεν υφίσταται.