Μετά τις εκλογές του Ιουνίου φύσηξε αέρας αισιοδοξίας στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Όχι ότι υπήρχαν ψευδαισθήσεις. Το αντίθετο. Απλώς δημιουργήθηκε η αίσθηση -εν πολλοίς σωστά- ότι πολιτικές δυνάμεις με διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες αποφάσισαν να πάρουν πάνω τους την ευθύνη να αλλάξει ρώτα ο τόπος.
Σε αυτή τη συγκεκριμένη περίοδο, ο ρόλος της Δημοκρατικής Αριστεράς και προσωπικά του Φ. Κουβέλη ήταν κομβικός, διότι ενώ δεν έφεραν ευθύνη για την κατάντια της χώρας, αποφάσισαν εν τούτοις να βάλουν το εθνικό συμφέρον πάνω από το εύκολο κομματικό, δίνοντας στην κυβέρνηση την αναγκαία ώθηση που χρειαζόταν.

Ζούμε μία από εκείνες τις όχι και τόσο σπάνιες περιόδους, όπου η πολιτική για την επίτευξη ενός εθνικού στόχου έρχεται σε παρατεταμένη σύγκρουση με το άμεσο συμφέρον ευρύτερων στρωμάτων και κυρίως με ό,τι προσλαμβάνεται από την επικρατούσα πολιτική κουλτούρα ως «φιλολαϊκό». Συνήθως αυτό συμβαίνει σε στιγμές διεθνούς κρίσης που διακυβεύονται οι σχέσεις της χώρας με το διεθνές περιβάλλον.