...Η λύση του προβλήματος και η επιβίωση της χώρας δεν κρίνεται από τα μέτρα, τα οποία αφού εξαντλήσουμε κάθε περιθώριο διαπραγμάτευσης είμαστε υποχρεωμένοι να τα ψηφίσουμε, όσο σκληρά και να είναι, αλλά από όλα αυτά που πρέπει να γίνουν την επόμενη της ψήφισής τους.

Τα μέτρα είναι η επώδυνη δίοδος που μας οδηγεί στην αρένα όπου θα δοθεί η πραγματική μάχη για την αναδιάρθρωση του κράτους και της οικονομίας. Δηλαδή η μεγάλη μάχη για την σωτηρία της Ελλάδος.

Και αυτή η ώρα πρέπει να είναι η ώρα της Αριστεράς.

Από την εποχή της ανεξαρτησίας το ελληνικό κράτος προσέφερε ελάχιστη ασφάλεια και κακές υπηρεσίες στους πολίτες. Έτσι αναπτύχθηκαν δίκτυα επιβίωσης που το αντικαθιστούσαν “με την ισχυρή οικογενειακή μονάδα-τροφό, τα πελατειακά δίκτυα και τελικά τη δημόσια διαφθορά και την ανομία” .
Οι μαρξιστικοί καθορισμοί περί κοινωνικών τάξεων αδυνατούν να περιγράψουν αυτό το κατεξοχήν βαλκάνιο φαινόμενο. «.. Η οργανωτική μορφή των “ομάδων” ήταν και είναι συνήθως άτυπη, βασίζεται σε οικογενειακούς και τοπικούς δεσμούς, που έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα σε μια μικρή χώρα. Αυτή η κοινωνία πολιτών έχει την ικανότητα και την ισχύ να εκμεταλλεύεται τα κενά και τις αδυναμίες του δημόσιου, να αιχμαλωτίζει, να επιβάλλει ή να διαφθείρει δημόσιες πολιτικές και να οικειοποιείται πόρους νομίμως, ατύπως ή παρανόμως» .