Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τις παρεμβάσεις του Γ. Πανούση. Έναν άνθρωπο που θεωρώ αξιόλογο από παλιά, πολύ πριν γίνει υπουργός της κυβέρνησης Τσίπρα. Όταν ήταν ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, πανεπιστημιακός δάσκαλος, πάντα με τον δικό του λόγο.

Στη συζήτηση στη Βουλή για τα δεύτερα προαπαιτούμενα υπήρχε μια σχετικά καλή στιγμή. Ήταν η συζήτηση μεταξύ του κ. Τσίπρα και του κ. Μεϊμαράκη για το τι είναι νέο και τι παλαιό. Καλή όχι λόγω του πλούτου των απόψεων που αναπτύχθηκαν, αλλά μόνο για το ότι συζητήθηκε αυτή η σχέση.

Είχα υποστηρίξει πως ο μεγάλος ηττημένος του δημοψηφίσματος ήταν το παλαιό πολιτικό σύστημα και οι ελληνικές ελίτ, που δεν κατόρθωσαν να πείσουν την κοινωνία για τις καταστροφικές συνέπειες του ‘Όχι’. Αν και βεβαίως αυτό το παλαιό έλαβε υπεύθυνη στάση στο Κοινοβούλιο υπερψηφίζοντας τη Συμφωνία παραμονής της χώρας στην Ευρώπη.

Μετά τις τελευταίες δημοσιογραφικές αποκαλύψεις γύρω από τη συνεχιζόμενη «Βαρουφακειάδα», όλοι καταλάβαμε πως η απόσταση από το ηττημένο Plan A (της ανύπαρκτης διαπραγμάτευσης) έως το καταστροφικό Plan B (της «παράγκας της δραχμής») ήταν τελικά ελάχιστη, ακόμη και για τον ίδιο τον πρωθυπουργό, που κάλυψε πολιτικά τις αδιανόητες πράξεις και έκνομες προθέσεις του πρώην υπουργού του. Ο κ. Βαρουφάκης, πάντως, «αδειάζοντας» τον πρωθυπουργό παραδέχτηκε πως ο ίδιος θα πατούσε τελικά το «κουμπί» για την ενεργοποίηση του Plan B.

Η κυβέρνηση, επί υπουργίας του κ. Βαρουφάκη, ακολούθησε πιστά την πολιτική εξόδου από το ευρώ ως διαπραγματευτικό χαρτί. Μέχρι τη στιγμή που βρέθηκε ενώπιον της πραγματικότητας που παρήγαγε η τακτική της, οπότε και αναγκάσθηκε σε πολιτική αναστροφή μπροστά στο φάσμα της πτώχευσης και του οικονομικού και κοινωνικού καταποντισμού που θα προκαλούσε. Όπως θα δούμε στη συνέχεια, αυτή η πολιτική εκτίμηση στηρίζεται σε δεδομένα που αποδεικνύουν την ενεργητική και όχι παθητική προώθηση της εξόδου από το ευρώ, ενώ οι συνέπειες θετικής και αποθετικής ζημίας καλούν σε καταλογισμό πολιτικών και ποινικών ευθυνών.