Δεν ξέρω πόσο απασχολεί τους πολίτες , πόσο σύνθετο και σημαντικό κρίνεται το ζήτημα της εξωτερικής πολιτικής και της διπλωματικής συμπεριφοράς της κυβέρνησης, με ό,τι βέβαια αυτές αντανακλούν και έχουν ως συνέπεια στη γεωπολιτική θέση της χώρας και στη πολύπαθη όσο και δεινή οικονομική μας κατάσταση.

Η «ρήξη» (rupture) είναι μια από τις απαγορευμένες λέξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ). Όποιος τη χρησιμοποιεί συνήθως το πληρώνει ακριβά. Παρά ταύτα, κυβερνητικά στελέχη με ιδιαίτερη άνεση χρησιμοποιούν αναφορές σε «ρήξη» στις διαπραγματεύσεις με τους Θεσμούς.

Η ιστορία της ιδιότητας του έλληνα πολίτη
από τα Επαναστατικά Συντάγματα ώς τις αρχές του 21ου αιώνα

*«Tο Ελληνικόν Έθνος, το υπό την φρικώδη Οθωμανικήν δυναστείαν, μη δυνάμενον να φέρη τον βαρύτατον και απαραδειγμάτιστο ζυγόν της τυρρανίας, και αποσείσαν αυτόν με μεγάλας θυσίας, κηρύττει σήμερον διά των νομίμων Παραστατών του, […] την Πολιτικήν αυτού Ύπαρξιν και Ανεξαρτησίαν».

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, μετά το τέλος της παρέλασης της 25ης Μαρτίου, ένας πολίτης πλησίασε τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας κ. Πάνο Καμμένο και τον ρώτησε με ειλικρινή αγωνία: «τι θα κάνετε με τους ψεκασμούς στο Πεντάγωνο την άλλη Κυριακή;» [1] Το περιστατικό είναι ενδεικτικό για ένα ευρύτερο φαινόμενο. Όλο και περισσότερο, τον τελευταίο καιρό φαίνεται πως το πρόβλημα της χώρας δεν είναι μόνο το χρέος ούτε η περίφημη «επιθετική διαπραγμάτευση» αλλά η ίδια η περιγραφή και η ερμηνεία της πραγματικότητας.