Το Συνέδριο θα αποφασίσει την πολιτική κατεύθυνση του κόμματος και θα εκλέξει νέα ηγεσία. Σε αυτή τη νέα προσπάθεια δήλωσα παρών. Αν και κατανοώ το πνεύμα της ερώτησης σας, δεν είναι της δικής μου λογικής ο ετεροπροσδιορισμός. Ο καθένας έχει την επαγγελματική και πολιτική του πορεία και κρίνεται. Η ακαδημαϊκή και ερευνητική μου ενασχόληση στον τομέα της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής και της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης με έχει πείσει ότι η θέση μας στην Ε.Ε. και στον σκληρό πυρήνα της μέσω της ευρωζώνης είναι μία κατάκτηση που δεν πρέπει να διακινδυνευτεί. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να γίνουν αλλαγές στην Ε.Ε. ώστε να κατοχυρωθεί το κοινό της μέλλον.

Η ιδέα για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος σχετικά με τους όρους/ προϋποθέσεις επίτευξης συμφωνίας με τους εταίρους μας έχει επανέλθει στο προσκήνιο. Πρόκειται για μια πέρα για πέρα λάθος ιδέα και για πάρα πολλούς λόγους. Πρώτα απ’όλα το δημοψήφισμα είναι γενικά ένας εσφαλμένος τρόπος λήψης πολιτικών αποφάσεων

Tην ημέρα που απομονώθηκε από τους πάντες στη Ρίγα, ο Γιάννης Βαρουφάκης δήλωνε: «είμαστε δυο βήματα από τη συμφωνία». Ενώ ο πρωθυπουργός «αισθανόταν αισιόδοξος». Αφήστε που σε συνομιλία του με τους δημοσιογράφους, δήλωνε ότι η χώρα έχει υλοποιήσει το 70% των υποχρεώσεών της και απομένει οι εταίροι να υλοποιήσουν το δικό τους 30%. Φαντάζομαι την έκπληξη της κυρίας Μέρκελ μπροστά σ’ ένα τόσο καταφανές ψέμα.

Λέει η κυβέρνηση ότι δεν θα δεχτεί υφεσιακά μέτρα. Υπάρχει, όμως, σκληρότερη ύφεση από αυτήν που δημιουργεί η αβεβαιότητα σχετικά με τη διαπραγμάτευση και τη συμφωνία με τους εταίρους; Η πραγματική οικονομία και οι τράπεζες στεγνώνουν, οι επενδύσεις παγώνουν, η ανασφάλεια επιχειρηματιών και εργαζομένων κορυφώνεται. Την ελπίδα για ανάκαμψη έχει διαδεχτεί ο φόβος της πτώχευσης. Αν αυτά δεν είναι ύφεση, τότε τι είναι;

Από το ξεκίνημα της ΟΝΕ ένα ερώτημα που τίθεται είναι αν η δημιουργία της και η συμμετοχή μιας χώρας σε αυτή είναι δρόμος χωρίς επιστροφή. Έχουν μεσολαβήσει 16 χρόνια από την έναρξη λειτουργίας της και το ερώτημα παραμένει επίκαιρο. Σήμερα, για πολλούς κυρίως αγγλοσαξωνικής προέλευσης, η απάντηση φαίνεται να συναρτάται με την πορεία και τις αποφάσεις της Ελλάδας σε ότι αφορά τη συμμετοχή της.

Σε μια κρίσιμη καμπή της πορείας της χώρας η κυβέρνηση έρχεται να αναστατώσει τον χώρο της εκπαίδευσης με ένα πρόχειρο Ν/Σ, χωρίς καμιά προηγούμενη διαβούλευση και διάλογο, απαξιώνοντας και αναιρώντας την προεκλογική ρητορική περί συμμετοχής στη δημοκρατία και αυτοδιοικήτου των ΑΕΙ αφού καταργεί νομίμως εκλεγμένα μονοπρόσωπα όργανα διοίκησης (Πρυτάνεις και Κοσμήτορες)!

Επαναφέρει στην ουσία ένα παλαιό και ξεπερασμένο από τον χρόνο, την εμπειρία και τις σύγχρονες ανάγκες θεσμικό πλαίσιο στα ΑΕΙ ενώ διατηρεί, σχεδόν ως έχει το αναχρονιστικό πλαίσιο λειτουργίας των ερευνητικών ιδρυμάτων.

Το «εμείς και αυτοί» λειτούργησε καταστροφικά. Δε μπορεί να παράγει τις συναινέσεις ή τις συναντήσεις που χρειάζεται οποιαδήποτε στιγμή κρίσης για να ξεπεραστεί. Δε μπορείς να λειτουργείς με όρους ενός μεταφυσικού εμφυλίου, ενοχοποιώντας την αντίπαλη άποψη ως εθνικά και κοινωνικά ύποπτη.

Η επιλογή του Γιάνη με ένα ν ήταν μια έξυπνη επιλογή. Για δύο λόγους. Όταν οι Ευρωπαίοι αντίκρισαν πρώτη φορά τη νέα κυβέρνηση έμειναν έκπληκτοι. Όπως εκμυστηρεύονταν, περίμεναν να αντικρίσουν κάποιους νέους Ευρωπαίους ριζοσπάστες. Αντί αυτού συνάντησαν κάποιους εκπροσώπους της δημοσιοϋπαλληλίας, κάτι παλαιοκομμουνιστικών απόψεων πολιτικούς, από αυτούς που έχουν να αντικρίσουν στις χώρες τους από τη δεκαετία του ’70 και του ’80.

Οταν ανέλαβε τα καθήκοντά της η νέα κυβέρνηση, η εσωτερική υποτίμηση περίπου ολοκληρωνόταν. Κάπου, άλλωστε, θα φρέναρε, αφού προηγήθηκε 25% κατάρρευση του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος και μείωση των οικογενειακών εισοδημάτων 40% σε μέσο όρο – με το εισόδημα ενός εκατομμυρίου συμπολιτών μας, νέων ανέργων, να μηδενίζεται. Το «Μνημόνιο» με την έννοια ενός προγράμματος εσωτερικής υποτίμησης πρακτικά είχε λήξει.

Ο καθηγητής και αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη Γιάννης Πανούσης σε άρθρο του στα «ΝΕΑ» κατηγόρησε την κυβέρνηση πως δεν κάνει τίποτα όσον αφορά τον τομέα πάταξης της ανομικής δράσης και της ασφάλειας των πολιτών.
Αυτή όμως η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα παντού. Ή, μάλλον, η μια πλευρά της ακυρώνει ό,τι κάνει η άλλη. Ο κ. Λαφαζάνης και ο κ. Δρίτσας παγώνουν τις ιδιωτικοποιήσεις των λιμανιών που είχε ξεπαγώσει ο κ. Δραγασάκης.

Η ισόνομη δικαιοσύνη και οι κανόνες γενικότερα, όπως τους καταλαβαίνουμε σήμερα, αποτυπώνονται σε έναν λόγο υποχρεωτικά αφηρημένο. Κι αυτό επειδή μιλούν για πράξεις και καταστάσεις τις οποίες ορίζουν μεν με ακρίβεια, αλλά χωρίς να αναφέρονται ποτέ σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Για παράδειγμα, η απαγόρευση «Μην πατάτε το γρασίδι» απευθύνεται σε όλους και ενοχοποιεί όποιον την παραβεί. Το σκεπτικό είναι απλό: το υποκείμενο της πράξης μπορεί να είναι οποιοσδήποτε και για να εξασφαλιστεί η ισονομία, η δικαιοσύνη οφείλει να τον αντιμετωπίσει χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν το ποιος είναι.

Εδώ και τρεις μήνες με την ψήφο του ελληνικού λαού η χώρα άλλαξε κυβέρνηση. Θα κρίνουμε την κυβερνητική πολιτική στο έδαφος των πραγματικών γεγονότων και με κριτήριο τη διασφάλιση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας και την προοδευτική απάντηση στην κρίση.

Στη διαπραγμάτευση στηρίζουμε την κυβέρνηση στο βαθμό που θα διεκδικήσει την αλλαγή πολιτικής, δείχνοντας ευθύνη απέναντι στις ευρωπαϊκές συνθήκες και την κοινή ευρωπαϊκή πορεία και θα διαπραγματευτεί σε ρεαλιστική βάση και με συγκεκριμένες εναλλακτικές προτάσεις. Είμαστε δε αντίθετοι σε μια λογική ρήξης.