Η επιλογή του Γιάνη με ένα ν ήταν μια έξυπνη επιλογή. Για δύο λόγους. Όταν οι Ευρωπαίοι αντίκρισαν πρώτη φορά τη νέα κυβέρνηση έμειναν έκπληκτοι. Όπως εκμυστηρεύονταν, περίμεναν να αντικρίσουν κάποιους νέους Ευρωπαίους ριζοσπάστες. Αντί αυτού συνάντησαν κάποιους εκπροσώπους της δημοσιοϋπαλληλίας, κάτι παλαιοκομμουνιστικών απόψεων πολιτικούς, από αυτούς που έχουν να αντικρίσουν στις χώρες τους από τη δεκαετία του ’70 και του ’80.

Οταν ανέλαβε τα καθήκοντά της η νέα κυβέρνηση, η εσωτερική υποτίμηση περίπου ολοκληρωνόταν. Κάπου, άλλωστε, θα φρέναρε, αφού προηγήθηκε 25% κατάρρευση του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος και μείωση των οικογενειακών εισοδημάτων 40% σε μέσο όρο – με το εισόδημα ενός εκατομμυρίου συμπολιτών μας, νέων ανέργων, να μηδενίζεται. Το «Μνημόνιο» με την έννοια ενός προγράμματος εσωτερικής υποτίμησης πρακτικά είχε λήξει.