(Αντί προλόγου: Με την μικρή κάποτε κόρη μου είχαμε εξαντλήσει όλα τα γνωστά παραμύθια. Συνήθιζα τότε να της διηγούμαι νέους φανταστικούς μύθους. Τους έδινα περίεργους μακροσκελείς τίτλους. Ανακάτευα πρόσωπα και γεγονότα, για να καταστούν «τα παραμύθια μου» εξωτικά και περισσότερο ελκυστικά. Εξάπτονταν η φαντασία της. Πολλαπλασιάζονταν οι απορίες της. Την τακτική αυτή ακολουθώ συχνά και τώρα στην αρθρογραφία μου, προσπαθώντας να εξηγήσω όσα περίεργα συμβαίνουν γύρω μας)

Τα δεδομένα είναι γνωστά. Όλες οι προηγούμενες συζητήσεις, ιδέες, κινήσεις και πρωτοβουλίες για την περίφημη «κεντροαριστερά» ναυάγησαν. Μαζί τους, ναυάγησαν και τα κόμματα που προσπάθησαν να εκφράσουν τις διαφορετικές εκδοχές της. Η ΔΗΜΑΡ, κουβαλώντας το συμβολικό φορτίο της Ανανεωτικής Αριστεράς, επέλεξε την πολιτική της αυτοκτονία, ζαλισμένη από τα πολλά «σλάλομ». Το ΠΑΣΟΚ, που κάποτε εξέφρασε το ιστορικό προοδευτικό κέντρο, οδηγήθηκε στην συρρίκνωση της κοινωνικής του βάσης και, συνακόλουθα, στην εκλογική του απαξίωση, εγκαταλείποντας την ηγεμονική συμμαχία του με τη μεσαία τάξη.