Οι πρόσφατες και άκρως ανησυχητικές εξελίξεις δείχνουν – για μια ακόμη φορά αλλά με επείγοντα, τώρα, τρόπο – την απόλυτη ανάγκη να εφαρμοστεί στη χώρα μας, μια συγκροτημένη μεταναστευτική πολιτική. Ούτε αποσπασματικές λύσεις έχουν πλέον νόημα, ούτε βεβαίως επιλογές που δεν θα είναι ευρωπαϊκές. Η κυβέρνηση επιτέλους μοιάζει να αντιλαμβάνεται ότι η πραγματικότητα ακυρώνει τα ιδεολογήματα. Συνεπώς, πρέπει να υπάρξουν μέτρα. Να λειτουργήσουν Κέντρα Υποδοχής και προσωρινής Φιλοξενίας με ευρωπαϊκές προδιαγραφές. Να επιταχυνθούν, παράλληλα, και οι διαδικασίες εξέτασης των αιτημάτων για χορήγηση ασύλου.

Στο άρθρο αυτό δεν θα βρείτε καμία «έκκληση» στον κ. Τσίπρα «να παρέμβει επιτέλους», «να αποφασίσει επιτέλους» ποιον δρόμο κρίνει ότι η χώρα πρέπει να τραβήξει. Οσο αυξάνει η βουβή απόγνωση για την αβεβαιότητα και την προϊούσα οικονομική καταστροφή της χώρας τόσο αυξάνουν και οι «εκκλήσεις». Η εξέλιξη δείχνει ότι ο κ. Τσίπρας ούτε μπορεί ούτε θέλει ούτε ξέρει να λύσει τα θανάσιμα προβλήματα που συσσωρεύονται.

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος κληροδότησε στην ανθρωπότητα μιαν απαράγραπτη υποχρέωση: να σκέφτεται. Και να ξανασκέφτεται. Τις λέξεις και τις πράξεις της. Να σκέφτεται αν μετά το Άουσβιτς και το Νταχάου είναι ποτέ δυνατόν να γίνουμε όπως πριν, τάχα αθώοι. Αν μετά το Αουσβιτς υπάρχει Θεός, ερώτημα που δεν το νομιμοποίησε μόνο η θλιβερή στάση του Βατικανού στον πόλεμο.

...Πώς έχουν, επιτέλους, στο μυαλό τους αυτό το περίφημο Αυτοδιοίκητο;
Θα μπορούσα να μιλήσω και για την ευθύνη των ίδιων των φοιτητών, που επίσης υπερασπίζονται (και καλά κάνουν) το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων, αλλά θεωρώ ότι η ευθύνη των καθηγητών τους είναι σαφώς μεγαλύτερη.
Τέλος, υπάρχουν ευθύνες και στην, πολυπληθή πλέον, κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, για να μην πω και την κυβέρνηση την ίδια.
Πολλοί οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι ανάμεσά τους. Γιατί όλοι αυτοί, που άλλοτε κατήγγελλαν κάθε απόπειρα κατάλυσης του πανεπιστημιακού ασύλου, σήμερα σιωπούν και ως χτες αδρανούσαν, περιοριζόμενοι στο ρόλο θεατών;