Tην ημέρα που απομονώθηκε από τους πάντες στη Ρίγα, ο Γιάννης Βαρουφάκης δήλωνε: «είμαστε δυο βήματα από τη συμφωνία». Ενώ ο πρωθυπουργός «αισθανόταν αισιόδοξος». Αφήστε που σε συνομιλία του με τους δημοσιογράφους, δήλωνε ότι η χώρα έχει υλοποιήσει το 70% των υποχρεώσεών της και απομένει οι εταίροι να υλοποιήσουν το δικό τους 30%. Φαντάζομαι την έκπληξη της κυρίας Μέρκελ μπροστά σ’ ένα τόσο καταφανές ψέμα.

Λέει η κυβέρνηση ότι δεν θα δεχτεί υφεσιακά μέτρα. Υπάρχει, όμως, σκληρότερη ύφεση από αυτήν που δημιουργεί η αβεβαιότητα σχετικά με τη διαπραγμάτευση και τη συμφωνία με τους εταίρους; Η πραγματική οικονομία και οι τράπεζες στεγνώνουν, οι επενδύσεις παγώνουν, η ανασφάλεια επιχειρηματιών και εργαζομένων κορυφώνεται. Την ελπίδα για ανάκαμψη έχει διαδεχτεί ο φόβος της πτώχευσης. Αν αυτά δεν είναι ύφεση, τότε τι είναι;

Από το ξεκίνημα της ΟΝΕ ένα ερώτημα που τίθεται είναι αν η δημιουργία της και η συμμετοχή μιας χώρας σε αυτή είναι δρόμος χωρίς επιστροφή. Έχουν μεσολαβήσει 16 χρόνια από την έναρξη λειτουργίας της και το ερώτημα παραμένει επίκαιρο. Σήμερα, για πολλούς κυρίως αγγλοσαξωνικής προέλευσης, η απάντηση φαίνεται να συναρτάται με την πορεία και τις αποφάσεις της Ελλάδας σε ότι αφορά τη συμμετοχή της.

Σε μια κρίσιμη καμπή της πορείας της χώρας η κυβέρνηση έρχεται να αναστατώσει τον χώρο της εκπαίδευσης με ένα πρόχειρο Ν/Σ, χωρίς καμιά προηγούμενη διαβούλευση και διάλογο, απαξιώνοντας και αναιρώντας την προεκλογική ρητορική περί συμμετοχής στη δημοκρατία και αυτοδιοικήτου των ΑΕΙ αφού καταργεί νομίμως εκλεγμένα μονοπρόσωπα όργανα διοίκησης (Πρυτάνεις και Κοσμήτορες)!

Επαναφέρει στην ουσία ένα παλαιό και ξεπερασμένο από τον χρόνο, την εμπειρία και τις σύγχρονες ανάγκες θεσμικό πλαίσιο στα ΑΕΙ ενώ διατηρεί, σχεδόν ως έχει το αναχρονιστικό πλαίσιο λειτουργίας των ερευνητικών ιδρυμάτων.