Εντάξει, χθες είχε 8 Μαρτίου και γιορταζόταν η Μέρα της Γυναίκας. Ακούσαμε πάλι για δικαιώματα, ισότητα των φύλων και τους ύμνους για τη μάνα, αδελφή, φίλη, σύζυγο και ερωμένη. Θυμήθηκα με την ευκαιρία κάποιες επώνυμες, που θέλουν να κυβερνήσουν τον τόπο, να δυσφορούν με το φεμινιστικό κίνημα, άλλες να αποστρέφουν το βλέμμα από το παρελθόν, όταν γυναίκες έκαιγαν τα σουτιέν τους και κήρυτταν τον πόλεμο στα ανδρικά σκουλήκια (μεταφορικά και κυριολεκτικά), η καταδίκη εκείνης, της ακραίας εκδοχής του φεμινισμού, θεωρείται σήμερα σαν μια αναγκαστική δήλωση μετανοίας

Η Παρασκευή 5η Μαρτίου 2009, την ώρα που ψηφίζονταν στη Βουλή τα συμπληρωματικά μέτρα βίαιης επίθεσης στο εισόδημα των μισθωτών και συνταξιούχων, σημαδεύτηκε από δύο βίαιες επιθέσεις ενάντια στον Πρόεδρο της ΓΣΕΕ και τον αγωνιστή της Αριστεράς Μανώλη Γλέζο.
Η επίθεση στον Μ. Γλέζο από τις δυνάμεις καταστολής, απλά προσθέτει για το εργατικό κίνημα και την αριστερά ένα ακόμα συμβάν στα πάμπολλα της αυθαιρεσίας και βιαιότητας της αστυνομίας απέναντι στους πολίτες εν διαδηλώσει.

Θέλω όμως εδώ να αναφερθώ κυρίως στην επίθεση στον Πρόεδρο της ΓΣΕΕ από αγνώστους μέχρι στιγμής- αλλά μέσα από την συγκέντρωση-, γιατί δεν αποτελεί μια συνήθη έκρηξη, όταν οι καταστάσεις έχουν γίνει εκρηκτικές.