Η εφημερίδα «La Stampa» ζήτησε από τον ιταλό ιστορικό Μάσιμο Σαλβαντόρι να συνοψίσει τα συμπεράσματα των πολύχρονων μελετών του για το κομμουνιστικό φαινόμενο. Ο Σαλβαντόρι έγραψε το κείμενο που ακολουθεί.

Η συμφωνία έγινε, ο γερμανο-γαλλικός συμβιβασμός δίνει μια κάποια στήριξη με άγνωστη ακόμη αποτελεσματικότητα. Το πρώτο σημάδι θα είναι τα επιτόκια δανεισμού της Ελλάδας από τις “αγορές”, τους διεθνείς κερδοσκόπους δηλαδή, ίσως τις επόμενες μέρες. Δύο είναι τα κεντρικά ερωτήματα: Ποιοι είναι οι ωφελημένοι και οι χαμένοι; Ποιες προοπτικές χαράσσονται για την Ευρώπη και το ευρώ;

ΠΟΣΟ θα ωφεληθεί βραχυπρόθεσμα το ελληνικό Δημόσιο δεν γνωρίζουμε. Δεν περιμένουν οι αναλυτές αμέσως πολύ μεγάλη πτώση. Σε κάθε περίπτωση, η συμφωνία αφήνει πολλά περιθώρια στην κερδοσκοπική δράση. Θα γίνει πράξη όταν φθάσει η Ελλάδα σε αδιέξοδο, άρα θα έχει προηγηθεί κάποιο μεγάλο άλμα στα επιτόκια.

Τελικά τα νέα από τις Βρυξέλλες ήταν πάνω - κάτω όπως αναμένονταν. Η Άγγελα Μέρκελ κράτησε τη σκληρή της στάση ποντάροντας, εν όψει των εθνικών εκλογών, στη διάθεση μεγάλου μέρους της γερμανικής κοινωνίας, που αισθάνεται ότι πληρώνει φόρους οι οποίοι αδίκως καταναλώνονται και σπαταλιούνται στις χώρες του Νότου.

Σε ένα συγκυριακό συμβιβασμό, μήνυμα προς τις αγορές που δεν καλύπτει όμως το έλλειμμα πολιτικής της Νομισματικής Ένωσης, κατέληξε η Ευρωομάδα Κορυφής το βράδυ της Πέμπτης. Η ανακούφιση του Έλληνα πρωθυπουργού, όπως και των άλλων ηγετών της Ευρωζώνης, ήταν δικαιολογημένη: Για την Ελλάδα ο κίνδυνος αδυναμίας πληρωμών αποσοβήθηκε, η αναχρηματοδότηση της οικονομίας μοιάζει πλέον εξασφαλισμένη, με προοπτική το κόστος δανεισμού να υποχωρήσει. Η δε Ευρώπη, μετά τις ρωγμές που είχε ανοίξει η κακοφωνία των προηγούμενων μηνών, κατάφερε τελικά να εμφανιστεί ενιαία, ακόμα και αλληλέγγυα...

Να φανταστούμε για λίγο τον χώρο της νότιας βαλκανικής χερσονήσου, από τα μέρη της νότιας Αλβανίας έως τη σημερινή Ελλάδα μαζί και τα παράλια της Μικρασίας, και να μεταφερθούμε νοητά δύο αιώνες και κάτι πιο πίσω, ας πούμε στα 1801. Ο προηγούμενος αιώνας που μόλις έκλεισε είχε φέρει σημαντικές αλλαγές σʼ ολόκληρη την περιοχή: ο πληθυσμός πύκνωσε, κάποιοι μικροί ορεινοί οικισμοί μετατράπηκαν σε πολιτείες, καινούρια χωριά έκαναν την εμφάνισή-τους, καινούρια καλλιεργήσιμα εδάφη είχαν προστεθεί στα παλιά, καθώς οι πλαγιές των βουνών ξεχερσώνονταν και αποκτούσαν πεζούλες, καινούριες καλλιέργειες δημητριακών, όπως το καλαμπόκι, επέτρεπαν περισσότερα πλεονάσματα για το εμπόριο.

Παρά το καταλυτικό αποτέλεσμα και του δεύτερου γύρου των περιφερειακών εκλογών της περασμένης Κυριακής ο Νικολά Σαρκοζί δεν φαίνεται να αλλάζει ρότα. Το γεγονός ότι τοποθέτησε τον Ερίκ Βερτ στη θέση του υπουργού Εργασίας και Δημόσιου Τομέα με στόχο την προώθηση της αλλαγής του συνταξιοδοτικού συστήματος εντός του έτους, φανερώνει την πρόθεση του Γάλλου προέδρου να συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις.

Ήμουν φοιτητής κοινωνιολογίας, όταν έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο της Ρόζας Λούξεμπουργκ <<Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση;>>. Την απάντηση, μου την είχαν δώσει από πριν διάφοροι σύντροφοι, ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ! Έτσι λοιπόν και γώ, κάθισα να διαβάσω το βιβλίο όντας προδιατεθειμένος ότι θα βρω την απάντηση στο ερώτημα γιατί επανάσταση και όχι μεταρρύθμιση. Ήλπιζα ότι η επιχειρηματολογία θα με πείσει προς αυτήν την κατεύθυνση, μάταια όμως, καθώς από τις πρώτες κιόλας σελίδες οι ελπίδες μου διαψεύστηκαν.

Το ερώτημα που μπαίνει είναι αν υπάρχει μια άλλη πολιτική βιομηχανικής ανάπτυξης, δηλαδή ενεργειακή, αγροτική, μεταφορών, υποδομών κ.λπ. και, τέλος, πολιτισμική, που μπορεί να μας βοηθήσει να βγούμε από την κρίση. Και η απάντηση είναι ότι πρόκειται για εκείνη την πολιτική που εδώ και δεκαετίες προτείνει το προοδευτικό ευρωπαϊκό οικολογικό κίνημα.Η σημερινή κρίση προκαλεί ανακατατάξεις, και μάλιστα σημαντικές, στις οικονομικές, πολιτικές και παραγωγικές σχέσεις.
Όμως η δική μας κρίση, που έχει τους δικούς της λόγους, φέρνει στην επιφάνεια την παθογένεια και τα σημεία κρίσης του δημοκρατικού συστήματος που διαμορφώθηκε μετά το 1974.

Χρειαζόμαστε ένα μοντέλο αποκεντρωμένων ενεργειακών πηγών, διάχυτων στον χώρο, που είναι απευθείας πιο προσιτές και ελεγχόμενες από τη μεριά των πολιτών

Αρκετό καιρό τώρα γίνεται συζήτηση για την «green economy». Η επικαιρότητά της

οφείλεται κατά βάσιν στα «τρία 20%» που η Ε.Ε αποφάσισε το 2007 και έθεσε ως

στόχο που έπρεπε να επιτευχθεί από όλες τις χώρες της Ε.Ε μέχρι το 2020.

Σειρά σημαντικών στελεχών του ΓΚΚ ανακοίνωσαν την Πέμπτη την αποχώρησή τους από το κόμμα. Μεταξύ τους οι βουλευτές Πατρίκ Μπραουεζέκ, Ζακλίν Φρες, ο αναπληρωτής δήμαρχος Παρισιού, Πιέρ Μανσάν, ο πρώην διευθυντής της Ουμανιτέ Πιέρ Ζαρκά, ο φιλόσοφος Λισιέν Σεβ, κ.ά.

Η Αριστερά βρίσκεται μπροστά σε συνθήκες που την υποχρεώνουν να ανακαθορίσει την πολιτική της παρέμβαση. Αυτός ο ανακαθορισμός εκ των πραγμάτων διαμορφώνει συνθήκες αντιθέσεων και διαφορετικών απόψεωνΔεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μέσα στον Συνασπισμό και με δεδομένη την οικονομική κρίση αλλά και τη στάση της Ευρωπαϊκής Ενωσης διαμορφώνονται απόψεις εγκατάλειψης ουσιαστικά του αριστερού ευρωπαϊσμού.

Η αγαπημένη μεταφορά του κ. Γ. Παπανδρέου για το πακέτο βοήθειας προς την Ελλάδα είναι «το όπλο πάνω στο τραπέζι». Από προχθές το βράδυ μπορούμε να θεωρήσουμε ότι το έχουμε.

ΣΤΗΝ πραγματικότητα βέβαια είναι ένα περίστροφο χωρίς σφαίρες. Αυτό όμως δεν έχει καμία σημασία: ακόμη και άσφαιρο μπορεί να κάνει το ίδιο καλά τη δουλειά του.