Εργαζόμαστε αντίρροπα στην προσπάθεια της τρόικας να αυξήσει περαιτέρω το τμήμα που αφορά σε μειώσεις μισθών, συντάξεων και επιδομάτων. Θεωρούμε απαραίτητη την ενίσχυση της πολιτικής διαπραγμάτευσης με τους εταίρους για μια συμφωνία που θα βλέπει προς το μέλλον. Ζητάμε τη χρονική επιμήκυνση και, βεβαίως, τη ρήτρα αντικατάστασης των μέτρων από όλα εκείνα τα οποία θα προκύπτουν, ως προϊόν εσόδων. Οπως έχουμε ήδη πει η ρήτρα θα σημαίνει μη υλοποίηση τμήματος των περικοπών αν προκύψει υπεραπόδοση στα έσοδα με καταπολέμηση φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής ή βελτιστοποίηση άνω της σχεδιαζόμενης στη διαχείριση των δημόσιων δαπανών.

Ολοκληρώθηκαν οι διήμερες εργασίες της Κεντρικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς, με αντικείμενο τη συζήτηση γύρω από το πακέτο μέτρων. Από τα 110 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής ψήφισαν 104 μέλη. Το σχέδιο απόφασης ενέκριναν 80 μέλη της ΚΕ. Είκοσι μέλη της Κεντρικής Επιτροπής κατέθεσαν ξεχωριστό σχέδιο πολιτικής απόφασης που ζητούσε την καταψήφιση του πακέτου μέτρων από τη ΔΗΜΑΡ και έλαβε 21 ψήφους. Στην ψηφοφορία υπήρξαν 3 λευκά.

Ο βουλευτής Ηρακλείου, Γιάννης Μιχελογιαννάκης, κατέθεσε πρόταση για διαδήλωση έξω από την γερμανική πρεσβεία. Η πρόταση έλαβε μηδέν ψήφους, ενώ υπήρξαν και 2 λευκά.

Μετά τις εκλογές του Ιουνίου φύσηξε αέρας αισιοδοξίας στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Όχι ότι υπήρχαν ψευδαισθήσεις. Το αντίθετο. Απλώς δημιουργήθηκε η αίσθηση -εν πολλοίς σωστά- ότι πολιτικές δυνάμεις με διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες αποφάσισαν να πάρουν πάνω τους την ευθύνη να αλλάξει ρώτα ο τόπος.
Σε αυτή τη συγκεκριμένη περίοδο, ο ρόλος της Δημοκρατικής Αριστεράς και προσωπικά του Φ. Κουβέλη ήταν κομβικός, διότι ενώ δεν έφεραν ευθύνη για την κατάντια της χώρας, αποφάσισαν εν τούτοις να βάλουν το εθνικό συμφέρον πάνω από το εύκολο κομματικό, δίνοντας στην κυβέρνηση την αναγκαία ώθηση που χρειαζόταν.

Ζούμε μία από εκείνες τις όχι και τόσο σπάνιες περιόδους, όπου η πολιτική για την επίτευξη ενός εθνικού στόχου έρχεται σε παρατεταμένη σύγκρουση με το άμεσο συμφέρον ευρύτερων στρωμάτων και κυρίως με ό,τι προσλαμβάνεται από την επικρατούσα πολιτική κουλτούρα ως «φιλολαϊκό». Συνήθως αυτό συμβαίνει σε στιγμές διεθνούς κρίσης που διακυβεύονται οι σχέσεις της χώρας με το διεθνές περιβάλλον.

Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία, από κοινού με την Σοβιετική Ένωση, αντιμετώπισαν ένοπλα τον φασισμό. Ήταν ο πιο φονικός πόλεμος στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ο φασισμός στοίχισε στην ανθρωπότητα πάνω από 60.000.000 νεκρούς. Στο τέλος του πολέμου όλοι οι λαοί της Ευρώπης φώναξαν “Ποτέ πια πόλεμος- Ποτέ πια φασισμός”. Και είναι χρήσιμο να κατανοήσουμε ότι αυτά που μέχρι τότε, αλλά και μετά, χώριζαν από τη μια τις ΗΠΑ και την Μεγάλη Βρετανία και από την άλλη την Σοβιετική Ένωση ήταν πάρα πολλά, χωρίς αυτό να τις εμποδίσει να πολεμήσουν από κοινού τον φασισμό. Αυτά που τούς χώριζαν ήταν απείρως μεγαλύτερα, από αυτά που χωρίζουν σήμερα στην χώρα μας τα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση από τη μια και από την άλλη τον ΣΥΡΙΖΑ που είναι η αξιωματική αντιπολίτευση.

Όχι γιαούρτια στα γραφεία της ΔΗΜ.ΑΡ., όχι βρισιές στον Κουβέλη, όχι ιπτάμενες μπύρες στον Ψαριανό στη Μαβίλη, αν και το τρίτο δεν είναι τόσο σοβαρό, αφού αν πετάξεις μπύρα στη Μαβίλη, ή σκύλο θα χτυπήσεις ή τον Ψαριανό. Γενικώς όχι ενέργειες που δίνουν στα καθεστωτικά ΜΜΕ την ευκαιρία να προβάλουν την πεφιλημένη τους ΔΗΜ.ΑΡ. ως το αντίθετο από αυτό που πραγματικά είναι

...Η λύση του προβλήματος και η επιβίωση της χώρας δεν κρίνεται από τα μέτρα, τα οποία αφού εξαντλήσουμε κάθε περιθώριο διαπραγμάτευσης είμαστε υποχρεωμένοι να τα ψηφίσουμε, όσο σκληρά και να είναι, αλλά από όλα αυτά που πρέπει να γίνουν την επόμενη της ψήφισής τους.

Τα μέτρα είναι η επώδυνη δίοδος που μας οδηγεί στην αρένα όπου θα δοθεί η πραγματική μάχη για την αναδιάρθρωση του κράτους και της οικονομίας. Δηλαδή η μεγάλη μάχη για την σωτηρία της Ελλάδος.

Και αυτή η ώρα πρέπει να είναι η ώρα της Αριστεράς.

Από την εποχή της ανεξαρτησίας το ελληνικό κράτος προσέφερε ελάχιστη ασφάλεια και κακές υπηρεσίες στους πολίτες. Έτσι αναπτύχθηκαν δίκτυα επιβίωσης που το αντικαθιστούσαν “με την ισχυρή οικογενειακή μονάδα-τροφό, τα πελατειακά δίκτυα και τελικά τη δημόσια διαφθορά και την ανομία” .
Οι μαρξιστικοί καθορισμοί περί κοινωνικών τάξεων αδυνατούν να περιγράψουν αυτό το κατεξοχήν βαλκάνιο φαινόμενο. «.. Η οργανωτική μορφή των “ομάδων” ήταν και είναι συνήθως άτυπη, βασίζεται σε οικογενειακούς και τοπικούς δεσμούς, που έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα σε μια μικρή χώρα. Αυτή η κοινωνία πολιτών έχει την ικανότητα και την ισχύ να εκμεταλλεύεται τα κενά και τις αδυναμίες του δημόσιου, να αιχμαλωτίζει, να επιβάλλει ή να διαφθείρει δημόσιες πολιτικές και να οικειοποιείται πόρους νομίμως, ατύπως ή παρανόμως» .