Η παρουσία των μεταναστών συνιστά μια πολυπολιτισμική πραγματικότητα που τα τελευταία χρόνια γίνεται αισθητή και σε διάφορες εκφάνσεις της καθημερινότητας μας μέσα στην πόλη. Οι μητρικές γλώσσες των μεταναστών αλλά και οι ξενικές προφορές αρκετών από αυτούς στα ελληνικά ακούγονται συχνά στον δρόμο, στα λεωφορεία, στα καταστήματα.
Ελίζα Παπαδάκη, Αυγή της Κυριακής, Δημοσιευμένο: 2007-11-18
Με τον τρόπο που καταρτίζεται και εκτελείται ο κρατικός προϋπολογισμός στη χώρα μας συνδέονται μείζονα προβλήματα: Η μόνιμη τάση για υπέρβαση των ελλειμμάτων και διόγκωση του δημοσίου χρέους που επιβαρύνει με μεγάλο κόστος την οικονομία και την κοινωνία. Ή το γεγονός ότι οι δημόσιες δαπάνες, αν και σημαντικές ως ποσοστό του ΑΕΠ, αφήνουν ακάλυπτες βασικές ανάγκες, καθώς διατίθενται απρογραμμάτιστα και αναποτελεσματικά.
Σαν κομήτης διέτρεξε την τροχιά του το ελληνικό βέτο - που θα εγειρόταν από την Αθήνα για να μπλοκάρει την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ - και χάθηκε σταδιακά από τον ορίζοντα. Ο αναλώσιμος χαρακτήρας του βέτο έγινε το τελευταίο διάστημα φανερός στην Ελλάδα, επειδή όμως οι ΗΠΑ έχουν μια διαφορετική οπτική γωνία, ο εκπρόσωπός τους Ν. Μπερνς καμώθηκε τις προάλλες πως εξακολουθεί να ακούει τα περί βέτο - για να δηλώσει πως οι ΗΠΑ "δεν συμφωνούν" και πως "η διαφορά γύρω από το όνομα δεν μπορεί να αποτελέσει αιτία για τη μη είσοδο της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ".
Η γενιά του Πολυτεχνείου είχε ξεκάθαρα και σαφή μέτωπα. Η αμφισβήτησή της υπερκαθορίζονταν από την αντιπαράθεση και την αντίσταση στη χούντα. Το αίτημα για επικοινωνία και κοινότητα έδωσε σε πολλούς την ευχαρίστηση μέσα στον αντιδικτατορικό αγώνα να είναι μαζί με τους άλλους, να βγαίνουν από το μοναχικό πλήθος για να δοκιμάσουν τις συγκινήσεις της συλλογικής δημιουργίας, της συντροφικότητας, της επικοινωνίας.
Στα συναφή με τη μεταναστευτική πολιτική ευρωπαϊκά νομοθετήματα παρατηρείται μια τάση παραχώρησης ίσων δικαιωμάτων στους μετανάστες και εξίσωσής τους με τους ευρωπαίους πολίτες. Στα κείμενα αναγνωρίζονται οι υποχρεώσεις κάθε σύγχρονης δημοκρατικής χώρας απέναντι στις ανθρωπιστικές αξίες και τις θεμελιώδεις αρχές της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου.
Το ψευδαισθησιακό όνειρο της λύτρωσης ήταν το άλλοθι για να τολμήσουμε να βγάλουμε το φίδι από τη τρύπα. Η ακύρωση του ονείρου είναι το άλλοθι για να καθόμαστε στ αυγά μας.
Η μνήμη του Πολυτεχνείου σημαδεύεται από δύο ήττες: Την ήττα και συντριβή του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος το 1973 και την ήττα της μεταδικτατορικής αριστεράς στις εκλογές του 1974
«Με λένε Μιχάλη. Γεννήθηκα εδώ. Τα ελληνικά είναι η γλώσσα μου. Στο σχολείο είπα ποιήματα για την 25η Μαρτίου. Και όμως με θεωρούν αλλοδαπό. Τι είμαι λοιπόν;»
Η γενιά του Πολυτεχνείου μεγάλωσε στη μετεμφυλιακή δεκαετία του ΄50 και βίωσε τις ριζοσπαστικές αλλαγές και τον εκσυγχρονιστικό άνεμο του ΄60 Όσο καλά έχει εγκατασταθεί το Πολυτεχνείο στη μνήμη και στον δημόσιο λόγο της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, άλλο τόσο περιθωριακό έχει μείνει στον χώρο της επιστημονικής έρευνας.
ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ οι διπλωματικές υπηρεσίες και οι διπλωμάτες σήμερα, στο παγκοσμιοποιημένο διεθνές σύστημα; Το ενδιαφέρον ερώτημα εξετάζει σε πρόσφατο τεύχος του το «Τhe Νew Υork Review of Βooks» (τεύχος 11ης Οκτωβρίου 2007) με ένα άρθρο του Β. Urquhart (πρώην αν. γεν. γραμματέα του ΟΗΕ) με τίτλο «Είναι αναγκαίοι οι διπλωμάτες;» («Αre Diplomats Νecessary»;).
Μερικές χιλιάδες συμπατριώτες μας θα πορευτούν ξανά από το Πολυτεχνείο ως την αμερικανική πρεσβεία. Θέλουν να τιμήσουν έτσι την εξέγερση της πρωτοπορίας της νέας γενιάς του 1973. Ορισμένες πολιτικές οργανώσεις προσθέτουν κάθε χρόνο και τα συνθήματα της στιγμής.
Τα συνδικάτα των εργαζομένων στην Ελλάδα έχουν απέναντί τους δύο προκλήσεις: πρώτα απ΄ όλα να υπερασπισθούν την αγοραστική δύναμη των μισθών και την απασχόληση από τις απειλές που φέρνουν οι γρήγορες οικονομικές εξελίξεις στην παγκοσμιοποίηση, και να αγωνισθούν για βελτιώσεις.