Στην πιο κρίσιμη φάση αφότου ξεκίνησε πριν από έξι δεκαετίες μπαίνει η ευρωπαϊκή οικοδόμηση. Η λειψή, χωρίς δημοσιονομικό σκέλος, νομισματική ένωση κλυδωνίζεται από ένα ντόμινο υπερβολικών απαιτήσεων των αγορών σε τόκους για να χρηματοδοτήσουν τα μεγάλα δημόσια ελλείμματα της μιας χώρας μετά την άλλη, αχρηστεύοντας τα έως τώρα πυροσβεστικά μέτρα. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν έχουν συμφωνήσει σε μια αποτελεσματική κοινή αντιμετώπιση, ενώ αμφιταλάντευση και αντιφάσεις βλέπουμε πια στην ίδια τη Γερμανία. Μαζί με το ευρώ παίζεται το μέλλον της Ευρώπης.

Η ύφεση απλώνεται, η δημοσιονομική κρίση παραμένει απειλητική, δεν ελέγχεται, η επίθεση έχει εξαπολυθεί εναντίον σειράς χωρών σε όλη την Ευρώπη. Δεν υπάρχει χρόνος πια για αναπολήσεις του “ωραίου παρελθόντος” το οποίο “κατεδαφίζεται”. Η κοινωνία αγωνιά. Είναι ώρα για καθαρές κουβέντες και εντός και εκτός της αριστεράς. Ώρα για πράξεις συνεπείς προς τις διακηρύξεις. Δεν μας χρειάζονται λόγια που συγκαλύπτουν τις σκληρές αλήθειες.

Την περασμένη βδομάδα στην Τουρκία έλαβε χώρα μια κίνηση πρωτοφανής, «ιστορική» χαρακτηρίσθηκε από τα τουρκικά ΜΜΕ - εφαρμόσθηκε για πρώτη φορά νόμος του 1950 και με κοινή απόφαση των υπουργών Εσωτερικών και Δικαιοσύνης αποστρατεύθηκαν ο στρατηγός της στρατοχωροφυλακής Χ. Χελβάτσιογλου, ο ναύαρχος Α. Γκαβρέμογλου και ο στρατηγός Γκυρμπούζ Κάγια. Ο λόγος της αποστράτευσης βρίσκεται στην εμπλοκή τους στο σχέδιο «Βαριοπούλα», που στόχευε στην ανατροπή της κυβέρνησης μέσω (μεταξύ άλλων) και μιας προβοκάτσιας στα ελληνοτουρκικά σύνορα.

Μήπως η 1η Απριλίου του 2009 όπου ο υπουργός κος Αβραμόπουλος με το γνωστό ύφος δήλωνε <<ότι>> η μέρα αυτή αποτελεί ορόσημο για την ελληνική κοινωνία, και ότι η Ελλάδα σβήνει το τσιγάρο χωρίς παραθυράκια; Μήπως η 31 Αυγούστου του 2010 όπου η υπουργός κ. Ξενογιαννακοπούλου έλεγε ότι <<η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να βάλει οριστικό φρένο στο κάπνισμα στους δημόσιους χώρους, ή μήπως η πρόσφατη δήλωση του κ. Λοβέρδου που ελέω εκλογών δηλώνει ότι το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους θα επανεξετασθεί;

Η χώρα οδηγείται σε αδιέξοδο. Απειλείται η ενότητα της Ευρώπης, καθώς διαμορφώνονται αρνητικές πολιτικές, προκειμένου η Ευρώπη να τεμαχιστεί και να γίνει πολλών ταχυτήτων. Πρέπει να διαμορφωθούν συμμαχίες ώστε να υπάρξουν οι συνθήκες για να διασφαλιστούν οι χώρες που κινδυνεύουν.
Η κυβέρνηση έχει τεράστιες ευθύνες, καθώς παίρνει μέτρα που επιβαρύνουν δυσβάσταχτα την ελληνική κοινωνία.
Δεν αντέχει άλλο ο λαός αυτά τα βάρη, διότι είναι άδικα, άνισα και δυσβάσταχτα.
Είμαστε η υπεύθυνη αριστερή δημοκρατική δύναμη που αγωνίζεται για να σωθεί η χώρα και να υπάρξουν οι πολιτικές που θα βγάλουν τη χώρα από την κρίση.

Ο νεποτισμός στα πανεπιστήμια είναι μια ακόμη έκφραση του βασικού τους προβλήματος που είναι, κατά τη γνώμη μου, η έλλειψη στόχων (εκπαιδευτικών και ερευνητικών) και η συνεπαγόμενη έλλειψη λογοδοσίας. Οταν υπάρχουν στόχοι οι οποίοι αποτιμώνται, τότε κάθε ενέργεια αξιολογείται με κριτήριο το κατά πόσον συμβάλλει στην επίτευξη των στόχων αυτών. Στα ελληνικά πανεπιστήμια δεν τίθενται στόχοι, ούτε από την πολιτεία ούτε από την ακαδημαϊκή κοινότητα. Για την ελληνική κοινωνία και πολιτεία τα πανεπιστήμια είναι οι χώροι όπου σημαντικός αριθμός νέων ανθρώπων αποκτούν τα τυπικά προσόντα για να επιστρέψουν έπειτα από ένα (αόριστο) διάστημα στην αγορά (με την ευρεία έννοια), ενώ η ακαδημαϊκή κοινότητα δεν μπορεί από τη συγκρότησή της να θέσει στρατηγικούς στόχους.

...Οι ιρλανδικές απορίες δεν αφορούν µόνον τους Ιρλανδούς. Κι εµείς εδώ στην οµοιοπαθή, µικρή και περιφερειακή Ελλάδα – που η περίπτωσή µας µοιάζει πολύ και διαφέρει άλλο τόσο από την ιρλανδική περίπτωση – χρησιµοποιούµε πάντως το ίδιο «µάνιουαλ», έχουµε κάθε λόγο να τις συµµεριζόµαστε.

...Γι΄αυτό και σήμερα είναι αναγκαία η σύμπηξη ενός πολιτικού αλλά και κοινωνικού ευρωπαϊκού μετώπου για τη σταθερή στήριξη του Μόνιμου Μηχανισμού αντιμετώπισης κρίσεων, που θα διαδεχτεί το 2013 τον υφιστάμενο Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Χρηματοοικονομικής Σταθερότητας. Είναι αναγκαία και η διαμόρφωση ευρύτερων συμμαχιών όχι μόνο από τις χώρες του νότου. Όπως επίσης και η εμμονή, με νέους πλέον όρους, στην πρόταση της ευρωπαϊκής αριστεράς για την έκδοση του ευρωομολόγου, που φαίνεται πλέον ότι κερδίζει έδαφος, μετά τις ακραίες και υπερφίαλες φωνές για απόρριψή του.

Παραμονή μιας δύσκολης ΚΠΕ για τον ΣΥΝ μετά και τα αρνητικά για το κόμμα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών και η διεύθυνση της ΑΥΓΗΣ "ανεκάλυψε", όλως τυχαίως(;) το άρθρο του Φ. Κουβέλη στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ(δες το στην ιστοσελίδα μας) , που με δελτίο τύπου απέστειλε το Γραφείο Τύπου της ΔΗΜ.ΑΡ. στα ΜΜΕ. Διέγνωσε μάλιστα και τη... μεγάλη στροφή του κόμματος προς το ΜΝΗΜΟΝΙΟ!!!. Ακολούθησε αμέσως και δήλωση του Π. Σκουρλέτη, υπευθυνου ΓΡ. Τύπου του ΣΥΝ, για να μην χαθεί τέτοιο λαβράκι!
Το κείμενο του  Κ. Κάρη καθώς και η απάντηση του Α. Παπαδόπουλου είναι επαρκέστατα.
Θα ήθελα μόνο να υπογραμμίσω ότι τα πολιτικά ανακλαστικά της ΑΥΓΗΣ αλλά και του Γρ. Τύπου του ΣΥΝ την τελευταία περίοδο είναι μάλλον ελατωμένα. Η περιώνυμη παράγραφος την όποια και επικρίνουν έχει τον τελευταίο μήνα υπάρξει αυτούσια σε τουλάχιστον δέκα (10!) συνεντεύξεις του Προέδρου της ΔΗΜ.ΑΡ.                                           Δ.Χ.                                                                                

Είναι καταφανώς λανθασμένη και προκατειλημμένη η “ερμηνεία” που έδωσε χθες η "Αυγή" στις θέσεις Κουβέλη (άρθρο στα "Επίκαιρα"). Έγραψε χθες στην πρώτη σελίδα πάνω-πάνω την “είδηση” ότι τάχα ο Φ.Κουβέλης κάνει άνοιγμα στον Παπανδρέου - με υπέρτιτλο “επιτάχυνση εξελίξεων”! -και στη δεύτερη σελίδα το κύριο άρθρο της εφημερίδας (“Ο δρόμος προς την κόλαση και οι καλές προθέσεις”) αφιερώθηκε για να στηρίξει την εικόνα ότι ο Φ. Κουβέλης “τα βρίσκει” με το ΠΑΣΟΚ.
Όποιος όμως διάβασε το άρθρο Κουβέλη (στη σελίδα 5) θα είδε ότι ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς με απόλυτη συνέπεια διατύπωσε θέσεις κρυστάλλινες.

(Δημοσιεύουμε όλα τα σχετικά κείμενα. Έχει ενδιαφέρον...)  

Το Κείμενο διαβούλευσης για την έναρξη διαλόγου που δημοσιοποίησε το Υπουργείο Παιδείας στην πρόσφατη Σύνοδο των Πρυτάνεων αποτελεί, εξ ορισμού, τη μοναδική βάση για διάλογο (ή/και πολεμική αντιπαράθεση, ακόμη και σφοδρή) αναφορικά με τη μεταρρύθμιση του Πανεπιστημίου στην Ελλάδα.

Εξ ορισμού αλλά και επί της ουσίας, αφού τα ζητήματα που θέτει είναι αυτά ακριβώς που (θα έπρεπε να) απασχολούν και την πανεπιστημιακή κοινότητα και την κοινωνία στο σύνολό της.

Όποιος λοιπόν σέβεται, ασφαλώς με κριτικό τρόπο, τους θεσμούς (σεβόμενος πρωτίστως τον εαυτό του, ως θεσμικού) δεν θα έπρεπε να αναζητεί προσχηματικούς λόγους για να αποφύγει τον διάλογο και την αντιπαράθεση.

«Η οικοδοµή είναι µονόδροµος για την ανάπτυξη, αν δεν στηριχθεί, κινδυνεύουµε µε κατάρρευση», «...είναι ο µοχλός, η ατµοµηχανή της ελληνικής οικονοµίας», «...να λειτουργήσει ως εφαλτήριο για να βγούµε από την οικονοµική κρίση», «οδηγούνται στην ανεργία 1 εκατοµµύριο εργατοτεχνίτες και θίγονται 160 επαγγελµατικοί κλάδοι».

Τα συνθήµατα που ακούγονται από εκπροσώπους έγκυρων φορέων προβάλλουν τηνεπαναφορά της κλασικής οικοδοµικής δραστηριότητας σαν µοναδική διέξοδο.

Η Δημοκρατική Αριστερά υποστηρίζει την ανάγκη μεταρρύθμισης της ανώτατης εκπαίδευσης και θα εργαστεί προς την κατεύθυνση αυτή. Θα προσέλθει στον διάλογο και θα συζητήσει τις προτάσεις της κυβέρνησης, της πανεπιστημιακής κοινότητας και των άλλων κομμάτων διεκδικώντας τον σεβασμό του ουσιαστικού διαλόγου χωρίς προειλημμένες αποφάσεις και εκβιαστικές λογικές. Το πανεπιστήμιο ανήκει στην κοινωνία.
Η Δημοκρατική Αριστερά θεωρεί ότι οι προτάσεις της κυβέρνησης δεν διαπνέονται από μια συνεκτική λογική αναβάθμισης του δημόσιου πανεπιστημίου και πολλές από αυτές δεν λαμβάνουν υπόψη τους την ελληνική κοινωνική πραγματικότητα. Απορρίπτει όμως και τις προσχηματικές και εκ προοιμίου αντιρρήσεις σε κάθε πρόταση μεταρρύθμισης, και είναι αντίθετη στο κλείσιμο των σχολών.