Όσοι διατηρούν την ψυχραιμία τους και θέλουν να βλέπουν πίσω από τις ρητορείες διερωτώνται ακόμη ποιοι ήταν οι λόγοι της επίθεσης κατά του Φώτη Κουβέλη από τη διεύθυνση της "Αυγής" πρώτα, και στη συνέχεια από τον Αλ. Τσίπρα, δύο φορές, στη συνεδρίαση της ΚΠΕ του ΣΥΝ.
Ότι κατάφωρα και προκλητικά διαστρεβλώθηκε η θέση του προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς έναντι του Μνημονίου όλοι - και όσοι δεν το γνώριζαν - το κατάλαβαν. Γιατί, όμως, χρειάζονταν η παραποίηση, αν ειλικρινής στόχος της ηγεσίας του ΣΥΝ ήταν η δημιουργία αντιμνημονιακού μετώπου, στο οποίο - υποτίθεται - προσκαλείται και ο Φώτης Κουβέλης;

...Απάντηση προοδευτική δεν είναι η γενική πανευρωπαική συμπίεση της αμοιβής της εργασίας και η υπονόμευση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, αλλά η αναίρεση της θεσμικής πολιτικής υπανάπτυξης και της ασυμμετρίας στην οικοδόμηση της ΕΕ. Με κοινή δημοσιονομική πολιτική, μείωση των ανισορροπιών, σύγχρονη οικολογική ανάπτυξη για όλες τις χώρες και περιφέρειες στη κατεύθυνση της κοινής οικονομικής διεύθυνσης και του κοινού προυπολογισμού.
Ο αγώνας μας στην Ελλάδα πρέπει να είναι συντονισμένος με τη κινητοποίηση δυνάμεων και συμμαχίες σε Ευρωπαικό επίπεδο για να υιοθετηθούν επειγόντως πολιτικές συνεργασίας, αλληλεγγύης και σύγκλισης και να απομονωθεί η εκβιαστική πολιτική της Μέρκελ που απειλεί πλέον τη συνοχή της ευρωζώνης.

Δεν γινεται να είσαι ολίγον έγκυος είπε ο Αλέξης Τσίπρας προχθές µιλώντας στα µέλη της Κεντρικής Επιτροπής του κόµµατός του αναφερόµενος σε κυβερνητικές πρακτικές. Πολύ σωστά. Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι µεσοβέζικες λύσεις και µη ξεκάθαρες πολιτικές δηµιουργούν ένα εκρηκτικό µείγµα, που κάποια στιγµή σκάει στα χέρια όσων τις υπηρετούν. Το ερώτηµα όµως είναι: Μπορείς να είσαι ολίγον ΣΥΡΙΖΑ;

Πέραν της κρίσης στρατηγικής, ιδεολογίας, πολιτικής, της κρίσης εμπιστοσύνης και αντιπροσωπευτικότητας που διατρέχει όλο το σκηνικό, διαπιστώνουμε εσχάτως και κρίση (στοιχειώδους) λογικής σε συνδυασμό με ηθική ακρισία των εξουσι-αστών.
* Αυτοί λένε: αποτύχαμε αλλά θα μείνουμε γιατί δεν βρίσκετε καλύτερους (ή λιγότερο κακούς).
* Εμείς λέμε: μόνον αν φύγετε θα ξεμυτίσουν οι καλοί (των οποίων άλλωστε «κλείνετε» συχνά-πυκνά το δρόμο προς τη δημόσια ζωή).
* Αυτοί λένε: η λευκή ψήφος και η αποχή μάς έδωσαν το μήνυμα να συνεχίσουμε, κάτι σαν λευκή επιταγή με ξεθωριασμένο αστερίσκο.
* Εμείς λέμε: ο λαός «απουσιάζει» όταν το όλον σύστημα «μπάζει» και θέλει να τον καταστήσει συνένοχο στα παιχνίδια του. Δεν ελευκάνθησαν διά του λευκού. Μάλλον ακυρώθηκαν διά του άκυρου και κόντυναν διά της αποχής.

Στην πιο κρίσιμη φάση αφότου ξεκίνησε πριν από έξι δεκαετίες μπαίνει η ευρωπαϊκή οικοδόμηση. Η λειψή, χωρίς δημοσιονομικό σκέλος, νομισματική ένωση κλυδωνίζεται από ένα ντόμινο υπερβολικών απαιτήσεων των αγορών σε τόκους για να χρηματοδοτήσουν τα μεγάλα δημόσια ελλείμματα της μιας χώρας μετά την άλλη, αχρηστεύοντας τα έως τώρα πυροσβεστικά μέτρα. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν έχουν συμφωνήσει σε μια αποτελεσματική κοινή αντιμετώπιση, ενώ αμφιταλάντευση και αντιφάσεις βλέπουμε πια στην ίδια τη Γερμανία. Μαζί με το ευρώ παίζεται το μέλλον της Ευρώπης.

Η ύφεση απλώνεται, η δημοσιονομική κρίση παραμένει απειλητική, δεν ελέγχεται, η επίθεση έχει εξαπολυθεί εναντίον σειράς χωρών σε όλη την Ευρώπη. Δεν υπάρχει χρόνος πια για αναπολήσεις του “ωραίου παρελθόντος” το οποίο “κατεδαφίζεται”. Η κοινωνία αγωνιά. Είναι ώρα για καθαρές κουβέντες και εντός και εκτός της αριστεράς. Ώρα για πράξεις συνεπείς προς τις διακηρύξεις. Δεν μας χρειάζονται λόγια που συγκαλύπτουν τις σκληρές αλήθειες.

Την περασμένη βδομάδα στην Τουρκία έλαβε χώρα μια κίνηση πρωτοφανής, «ιστορική» χαρακτηρίσθηκε από τα τουρκικά ΜΜΕ - εφαρμόσθηκε για πρώτη φορά νόμος του 1950 και με κοινή απόφαση των υπουργών Εσωτερικών και Δικαιοσύνης αποστρατεύθηκαν ο στρατηγός της στρατοχωροφυλακής Χ. Χελβάτσιογλου, ο ναύαρχος Α. Γκαβρέμογλου και ο στρατηγός Γκυρμπούζ Κάγια. Ο λόγος της αποστράτευσης βρίσκεται στην εμπλοκή τους στο σχέδιο «Βαριοπούλα», που στόχευε στην ανατροπή της κυβέρνησης μέσω (μεταξύ άλλων) και μιας προβοκάτσιας στα ελληνοτουρκικά σύνορα.

Μήπως η 1η Απριλίου του 2009 όπου ο υπουργός κος Αβραμόπουλος με το γνωστό ύφος δήλωνε <<ότι>> η μέρα αυτή αποτελεί ορόσημο για την ελληνική κοινωνία, και ότι η Ελλάδα σβήνει το τσιγάρο χωρίς παραθυράκια; Μήπως η 31 Αυγούστου του 2010 όπου η υπουργός κ. Ξενογιαννακοπούλου έλεγε ότι <<η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να βάλει οριστικό φρένο στο κάπνισμα στους δημόσιους χώρους, ή μήπως η πρόσφατη δήλωση του κ. Λοβέρδου που ελέω εκλογών δηλώνει ότι το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους θα επανεξετασθεί;

Η χώρα οδηγείται σε αδιέξοδο. Απειλείται η ενότητα της Ευρώπης, καθώς διαμορφώνονται αρνητικές πολιτικές, προκειμένου η Ευρώπη να τεμαχιστεί και να γίνει πολλών ταχυτήτων. Πρέπει να διαμορφωθούν συμμαχίες ώστε να υπάρξουν οι συνθήκες για να διασφαλιστούν οι χώρες που κινδυνεύουν.
Η κυβέρνηση έχει τεράστιες ευθύνες, καθώς παίρνει μέτρα που επιβαρύνουν δυσβάσταχτα την ελληνική κοινωνία.
Δεν αντέχει άλλο ο λαός αυτά τα βάρη, διότι είναι άδικα, άνισα και δυσβάσταχτα.
Είμαστε η υπεύθυνη αριστερή δημοκρατική δύναμη που αγωνίζεται για να σωθεί η χώρα και να υπάρξουν οι πολιτικές που θα βγάλουν τη χώρα από την κρίση.

Ο νεποτισμός στα πανεπιστήμια είναι μια ακόμη έκφραση του βασικού τους προβλήματος που είναι, κατά τη γνώμη μου, η έλλειψη στόχων (εκπαιδευτικών και ερευνητικών) και η συνεπαγόμενη έλλειψη λογοδοσίας. Οταν υπάρχουν στόχοι οι οποίοι αποτιμώνται, τότε κάθε ενέργεια αξιολογείται με κριτήριο το κατά πόσον συμβάλλει στην επίτευξη των στόχων αυτών. Στα ελληνικά πανεπιστήμια δεν τίθενται στόχοι, ούτε από την πολιτεία ούτε από την ακαδημαϊκή κοινότητα. Για την ελληνική κοινωνία και πολιτεία τα πανεπιστήμια είναι οι χώροι όπου σημαντικός αριθμός νέων ανθρώπων αποκτούν τα τυπικά προσόντα για να επιστρέψουν έπειτα από ένα (αόριστο) διάστημα στην αγορά (με την ευρεία έννοια), ενώ η ακαδημαϊκή κοινότητα δεν μπορεί από τη συγκρότησή της να θέσει στρατηγικούς στόχους.

...Οι ιρλανδικές απορίες δεν αφορούν µόνον τους Ιρλανδούς. Κι εµείς εδώ στην οµοιοπαθή, µικρή και περιφερειακή Ελλάδα – που η περίπτωσή µας µοιάζει πολύ και διαφέρει άλλο τόσο από την ιρλανδική περίπτωση – χρησιµοποιούµε πάντως το ίδιο «µάνιουαλ», έχουµε κάθε λόγο να τις συµµεριζόµαστε.

...Γι΄αυτό και σήμερα είναι αναγκαία η σύμπηξη ενός πολιτικού αλλά και κοινωνικού ευρωπαϊκού μετώπου για τη σταθερή στήριξη του Μόνιμου Μηχανισμού αντιμετώπισης κρίσεων, που θα διαδεχτεί το 2013 τον υφιστάμενο Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Χρηματοοικονομικής Σταθερότητας. Είναι αναγκαία και η διαμόρφωση ευρύτερων συμμαχιών όχι μόνο από τις χώρες του νότου. Όπως επίσης και η εμμονή, με νέους πλέον όρους, στην πρόταση της ευρωπαϊκής αριστεράς για την έκδοση του ευρωομολόγου, που φαίνεται πλέον ότι κερδίζει έδαφος, μετά τις ακραίες και υπερφίαλες φωνές για απόρριψή του.