Πρέπει να υποστείλουμε σημαία ενώπιον της οικονομικής ύφεσης, της ανεργίας, της φτωχοποίησης όλο και ευρύτερων τμημάτων της κοινωνίας μας; Μήπως να το πάρουμε απόφαση ότι τα παιδιά μας θα αναζητούν μια δημιουργική ζωή μακριά μας, γιατί η πατρίδα δεν μπορεί να τους την προσφέρει; Είναι ίσως κάπου γραφτό, μοιραίο, η Ελλάδα να μένει πίσω, ανήμπορη και αμήχανα να παρακολουθεί την απόσταση από την άλλη Ευρώπη και τον κόσμο να μεγαλώνει; Μήπως να συμβιβαστούμε με τη καταθλιπτική ιδέα ότι έχουμε μπει σε ένα τούνελ δίχως τελειωμό όπου, και όταν ακόμη νομίζουμε ότι φαίνεται φως, δεν είναι παρά το σέλας μιας ατέλειωτης πολικής νύχτας;

Έκλεισε  το  2015. Από τα πράγματα, ο απολογισμός του θα συνεχίζεται το τρέχον δεκαήμερο γιατί είναι και αναπόφευκτος αλλά και αναγκαίος. Πρόκειται για την πρώτη χρονιά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ, της πιο περίεργης και ανεπανάληπτης στην Ευρώπη! Κάθε χρονιά κληροδοτεί στην επόμενη τις δυσκολίες, τα ανοικτά μέτωπα αλλά φυσικά και τις προσδοκίες…
Η πρωτοφανής όμως «μουντάδα» με την οποία οι Έλληνες και οι Ελληνίδες αποχαιρετούν το χρόνο και υποδέχονται τον καινούριο περιγράφεται με τρία στοιχεία που προκύπτουν από την δημοσκόπηση της MRB για την REALNEWS των Χριστούγεννων: 81,4% πιστεύουν ότι τα πράγματα στη χώρα πηγαίνουν αρκετά ή πολύ άσχημα. 62,9% πιστεύουν ότι θα χειροτερεύσουν το 2016. 47,6% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ αξιολογούν αρνητική την πορεία της κυβέρνησης, 3 μήνες μετά τις εκλογές!

Ενα χαρακτηριστικό του λαϊκισμού, ίσως το πιο σημαντικό, είναι ο συνδυασμός της απλουστευτικής διάγνωσης με την υπόσχεση μιας εύκολης θεραπείας.
Τα κοινωνικά δεινά αποδίδονται αυτομάτως και αποκλειστικά στο χάσμα ανάμεσα στους λίγους ισχυρούς και τους πολλούς αναμάρτητους, η δε λύτρωση έρχεται όταν ο λαός, υπό την ηγεσία ενός μαχητικού ηγέτη που υποτίθεται ότι τον εκφράζει αλλά στην ουσία τον χειραγωγεί, αποκαθιστά την πραγματική δημοκρατία επειδή η μόνη δυνατή εκδοχή τής κακώς εννοούμενης εξουσίας ήταν εκείνη που ανέτρεψε.

...Να ελπίζουμε σε κάτι; Ισως σε αυτό μόνον: αφού αποτύχαμε στο ριμέικ της κλασικής κωμωδίας «Το ποντίκι που βρυχάται», με τον Βαρουφάκη στον ρόλο του Πίτερ Σέλερς, αφού δεν μας ήταν γραφτό ν’ αλλάξουμε τους άλλους στην Ευρώπη, ας προσπαθήσουμε ν’ αλλάξουμε τα δικά μας. Αρχίζοντας από τον εκλογικό νόμο. Μήπως ήρθε ο καιρός να πάρουμε το ιβηρικό μας μάθημα και να περάσουμε στην εποχή της αναλογικής;

Ποιος φοβάται το χθες; Αυτός που ποντάρει στο αύριο ή αυτός που τρέμει το παρελθόν; Είναι το ερώτημα που καλούνται να απαντήσουν σε μία εβδομάδα οι φίλοι της Νέας Δημοκρατίας.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας ήταν - και παραμένει - το γεγονός ότι δεν υπάρχει τίποτε εναλλακτικό στη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Oταν οι κυβερνήσεις αποφασίζουν να ετοιμάσουν ένα γεύμα ανθρωποφαγίας, ακολουθούν την παλιά δοκιμασμένη συνταγή. Βάζουν στη χύτρα πορίσματα διαχειριστικού ελέγχου τα οποία δεν έχουν τελεσιδικήσει. Επιστρατεύουν κάποια πρωτοπαλίκαρα του λίβελου να την ανακατεύουν. Αφήνουν τη σάλτσα λάσπης να δέσει καλά. Λίγο πριν την τελευταία βράση, ρίχνουν μια ματιά στον Τσελεμεντέ για να δουν αν χρειάζονται και μερικά καρυκεύματα αληθοφάνειας που θα το κάνουν πιο εύγευστο και κυρίως πιο εύπεπτο.

Το τέλος κάθε χρονιάς προσφέρεται για αποτιμήσεις, πολύ περισσότερο όταν συμπίπτει με μια πενταετία κρίσης και «αδύνατων» μεταρρυθμίσεων. Θυμάμαι πάντα τα λόγια του Λ. Κύρκου, ότι ο μεταρρυθμιστής δεν είναι αυτός που σχεδιάζει μια μεταρρύθμιση, αλλά αυτός που θα την φέρει σε πέρας, που την προσαρμόζει σύμφωνα με τους συσχετισμούς, έτσι ώστε να αποκτήσει μια ευρύτατη βάση στήριξης και να της δώσει γερά θεμέλια για παραπέρα αλλαγές.

Με την οικονομία ποτέ δεν τα πήγαινε καλά η νέα Αριστερά, αυτή που –δυστυχώς για τη χώρα– κυβερνά. Η μόνη «θεωρία» της ήταν το σύνθημα: «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», ένθα απέδρα κάθε κόστος και στεναγμός. Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε με προχειρότητα τον κυβερνητικό του βίο.

Πέρα από την ασυναρτησία, την παράνοια και τον ανορθολογισμό, που έχουν επικαλύψει τη χώρα ως τοξικό νέφος[1], ένα ακόμα στοιχείο που έχει κυριαρχήσει στον δημόσιο βίο το 2015 είναι η διαρκής και συστηματική χρήση του ψέματος, ως συστατικού στοιχείου της κυβερνητικής πολιτικής ρητορείας. Αναδημοσίευση από το τεύχος 61 του Books” Journal, Δεκέμβριος 2015.

Το γεγονός ότι οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις καταγράφουν σταθεροποίηση της εκλογικής επίδοσης της Δημοκρατικής Συμπαράταξης σε αντίθεση με τις πτωτικές τάσεις ΣΥΡΙΖΑ και Ποταμιού, δεν θα πρέπει να αποτελέσει αιτία εφησυχασμού αλλά προβληματισμού. Είναι προφανές ότι η Δημοκρατική Συμπαράταξη με την τωρινή της μορφή και με τη μέχρι σήμερα λειτουργία της, συντηρεί τις δυνάμεις της αλλά δεν μπορεί να τις αυξήσει παρά τις πιο ευνοϊκές συνθήκες που δημιουργεί η απαξίωση του ΣΥΡΙΖΑ, οι εσωκομματικές αντιπαραθέσεις στη ΝΔ και οι διαψεύσεις των προσδοκιών του Ποταμιού.

Το σχέδιο νόμου που κυκλοφόρησε παραμονές εορτών περιλαμβάνει αρκετά θετικά σημεία και πολύ περισσότερα αρνητικά σε μια προσπάθεια συμβιβασμού του υπάρχοντος θεσμικού πλαισίου και του νομοσχεδίου Μπαλτά που ήταν πολύ πιο διαλυτικό.

Στα θετικά του συμπεριλαμβάνονται, κατά τη γνώμη μου, η υιοθέτηση απλούστερων Εσωτερικών Κανονισμών, η επανασύσταση του Πρυτανικού Συμβουλίου ως συλλογικού οργάνου αποφάσεων για τα τρέχοντα, η ευρύτερη συμμετοχή των φοιτητών στη Σύγκλητο και η διεύρυνση των εκλεκτορικών σωμάτων για την κρίση των καθηγητών.

Στα βιβλία ιστορίας θα διαβάζουμε κάποτε: Ηταν ο άνθρωπος που άφησε τα φράγματα να σπάσουν… για να χυθούν στην αγορά εκατομμύρια εκατομμυρίων».

Με αυτό το σχόλιο ο αναλυτής της Deutsche Welle Χένρικ Μπέμε ανακηρύσσει τον Μάριο Ντράγκι ως τον ηττημένο του 2015. Του αξίζει πράγματι αυτός ο τίτλος;