Η Σύσκεψη των Αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας υπήρξε, αναμφίβολα, μια τραυματική θεσμική εμπειρία, που ήρθε να επιβαρύνει ακόμη περισσότερο την ήδη προβληματική λειτουργία του πολιτικού μας συστήματος.

Ως εκ τούτου, ένας άτυπος θεσμός, που προέκυψε στην συνταγματική μας πραγματικότητα σαν έσχατη λύση, προκειμένου να μπορεί να επιτευχθεί συνεννόηση των κομμάτων για μείζονα πολιτικά ζητήματα εθνικής σημασίας, κινδυνεύει να περιπέσει σε ανυποληψία, όχι γιατί η διαμεσολάβηση του Προέδρου της Δημοκρατίας, ως ρυθμιστή του πολιτεύματος, δεν είναι αναγκαία αλλά διότι τα πολιτικά κόμματα δεν μπορούν να αρθούν, ούτε καν σε τόσο κρίσιμες για τη χώρα στιγμές, στο ύψος των περιστάσεων.

Εάν δεν ήταν το αποτρόπαιο τρομοκρατικό χτύπημα και τα όσα δραματικά συμβαίνουν στη Μ. Ανατολή, το Παρίσι θα ήταν σήμερα στο επίκεντρο του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου ενδιαφέροντος για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Και τούτο γιατί στο Παρίσι αρχίζει σήμερα (30/11) η μεγάλη διάσκεψη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής (COP21/CMP11)

Είναι αυτός που έχτισε την πολιτική του καριέρα στον διχαστικό λόγο και στην απόρριψη στοιχειώδους συναίνεσης, από την αρχή της κρίσης. Είναι ο πολιτικός που έχτισε πέτρα- πέτρα το πολιτικό του προφίλ, καταγγέλλοντας όσους ανέλαβαν να βγάλουν τη χώρα από την κρίση, ως πουλημένους, μερκελιστές, ξενόδουλους και τσολάκογλου.

Είναι αλήθεια ότι στα μέρη μας το θράσος θεωρείται -και το χειρότερο, αποδεικνύεται- ότι είναι προσόν. Είναι, άλλωστε, ένας από τους βασικότερους λόγους, αν όχι ο βασικότερος, της επιτυχίας του Αλ. Τσίπρα. Που, όμως, δεν εννοεί να καταλάβει ότι σε όλα υπάρχουν όρια, τα οποία κανένας, ποτέ και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υπερβαίνει ατιμωρητί.

Πριν από περίπου τρεις μήνες τέθηκε αυτό το ερώτημα όταν η χώρα κινδύνεψε να μείνει εκτός ευρωζώνης με τα γνωστά προβλήματα στον ΣΥΡΙΖΑ. Τότε δόθηκε η συναίνεση παρά την αναποτελεσματική διαπραγμάτευση της κυβέρνησης και η χώρα παρέμεινε στην ευρωζώνη και στην Ε.Ε. με την στήριξη 220 βουλευτών. Και ενώ η στήριξη δόθηκε για να αποφευχθούν νέες εκλογές, αντί να προχωρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ σε μία κυβέρνηση ευρείας πλειοψηφίας πήγε ο ίδιος την χώρα σε εκλογές με το διχαστικό σύνθημα τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν και στη συνέχεια έκανε κυβέρνηση και πάλι με τους ΑΝΕΛ με οριακή πλειοψηφία 155 βουλευτών.

Την Παρασκευή 27 Νοεμβρίου στη Δράμα έβρεχε. Όποιος έτυχε να επισκεφθεί την Εφορία, το Δήμο, τη ΔΕΥΑΔ αντίκριζε ουρές γερόντων – συνταξιούχων του ΟΓΑ από τα χωριά να περιμένουν στην ουρά, να μουρμουρίζουν, να βρίζουν επί δικαίων και αδίκων. Ο λόγος;

Δεν είχαν ενημερωθεί εγκαίρως ότι όσοι διαθέτουν όχι μόνο γεωτρήσεις για βιομηχανικούς, εμπορικούς ή αγροτικούς σκοπούς, αλλά ακόμη και για οικιακή χρήση και για να ποτίζουν το μπαξεδάκι τους, δηλαδή ακόμη και όσοι έχουν πηγάδια ή τουλούμπες εδώ και δεκαετίες όφειλαν να το δηλώσουν για να το σώσουν.

Τον τελευταίο καιρό παρατηρείται έντονη κινητικότητα στο χώρο της κεντροαριστεράς. Ιδιαιτέρως μετά την δημιουργία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης οι προσπάθειες για την διαμόρφωση μιας σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής πρότασης προς την ελληνική κοινωνία αυξάνουν.
Βέβαια στον μέχρι τώρα διάλογο, ο οποίος δεν είναι συστηματικός, δεν συμμετέχουν όλοι οι σχηματισμοί, που κινούνται στο χώρο της κεντροαριστεράς, όπως είναι το Ποτάμι.

Υπάρχει ένας σίγουρος τρόπος για να μη γίνει οποιοδήποτε βήμα προς την κατεύθυνση της συνεννόησης: Το πολιτικό προσωπικό να επικαλείται την έκδηλη απουσία της κατά το παρελθόν για να δικαιολογήσει την αποφυγή της σήμερα. Ο ένας να επικαλείται ότι η σημερινή κυβέρνηση είχε κάποτε σύνθημα «εμείς ή αυτοί». Και ο άλλος ότι η νυν αντιπολίτευση, όταν ήταν κυβέρνηση, αρνιόταν και να τον συναντήσει έστω, χαρακτηρίζοντάς τον τόσο επικίνδυνο για τη δημοκρατία (ως ένα από τα δύο άκρα...) ώστε να αρνηθεί ακόμα και να τον υποδεχτεί και να του παραδώσει το Μέγαρο Μαξίμου.

Η παροιμία λέει - και συγγνώμη για την αναπαραγωγή μιας κάπως ακατάλληλης διατύπωσης - πως «αν κατουράς στη θάλασσα, θα το βρεις στο αλάτι». Και η παροιμία επιβεβαιώνεται θεαματικά αυτές τις ημέρες.
Πάρτε για παράδειγμα τη Νέα Δημοκρατία.Το 2009 άλλαξε βιαστικά, εν κινήσει, το καταστατικό της ενώ είχε ξεκινήσει η διαδικασία εκλογής νέου αρχηγού και υιοθέτησε μια αμφιλεγόμενη διαδικασία «λαϊκής συμμετοχής»

Η χώρα μας βρίσκεται σε μία εξαιρετικά κρίσιμη καμπή. Η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη και η πολιτική που ασκείται οδηγεί σε ολοένα και μεγαλύτερα αδιέξοδα. Δεν έχει φανεί η διέξοδος από μια πορεία που υποβαθμίζει το επίπεδο διαβίωσης των πολιτών και απειλεί την ίδια την επιβίωση ενός ευρέως φάσματος κοινωνικών στρωμάτων.
Η σκληρή αυτή πραγματικότητα αλλά και η αναποτελεσματικότητα της κυβέρνησης καθρεφτίζονται στον κρατικό προϋπολογισμό που κατατέθηκε για το 2016 και θα συζητηθεί τις επόμενες μέρες στην Ολομέλεια της Βουλής και στον οποίο δεν διαγράφεται κανένα συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο για την επίλυση των κρίσιμων προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας.

Η εισήγηση του προέδρου της ΔΗΜΑΡ

Η Απόφαση της ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ της ΔΗΜΑΡ

Αποχωρούμε από τα αδιέξοδα(το κείμενο των 17 μελών της ΚΕ, που απεχώρησαν από την ΔΗΜΑΡ)

 

Αρκεί μια βόλτα σε οποιοδήποτε πανεπιστήμιο της χώρας για να πείσει ακόμη και τον πιο ένθερμο υποστηρικτή των δημοκρατικών διαδικασιών, ότι η δημοκρατία δεν λείπει από τα ελληνικά ΑΕΙ. Αντιθέτως, έχει τόση πολλή που ο καθείς μπορεί να βάψει το πανεπιστήμιο στο χρώμα που θέλει, να χτίσει τον πρύτανη της απαρέσκειάς του, να διακόψει όποιο μάθημα δεν γουστάρει, να προπηλακίσει κάθε ομιλητή με τον οποίο διαφωνεί.

Δεν πέρασαν ούτε 70 ημέρες από το ραντεβού με την κάλπη και είναι διάχυτη η «πικρή» γεύση στην κοινωνία όσο και το πολιτικό σύστημα πως πολύ σύντομα θα βρεθούμε και πάλι μπροστά σε πολιτικό αδιέξοδο.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ξέχασε πολύ γρήγορα τις αντιμνημονιακές ρητορείες και τα λαμπερά, δήθεν φιλολαικά συνθήματα, διαπιστώνοντας στην πράξη πόσο δύσκολη είναι η εφαρμογή ενός μνημονίου σκληρής δημοσιονομικής προσαρμογής χωρίς καλά προετοιμασμένο σχέδιο. Το γεγονός ότι τα κυβερνητικά στελέχη διακατέχονται από ένα απίστευτο μίγμα αναποτελεσματικότητας και ιδεοληψιών, ικανό από μόνο του να ρίξει την χώρα στα βράχια είναι ένας επιπλέον παράγοντας που συντείνει στην επερχόμενη πολιτική χρεοκοπία.