Με την οικονομία ποτέ δεν τα πήγαινε καλά η νέα Αριστερά, αυτή που –δυστυχώς για τη χώρα– κυβερνά. Η μόνη «θεωρία» της ήταν το σύνθημα: «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», ένθα απέδρα κάθε κόστος και στεναγμός. Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε με προχειρότητα τον κυβερνητικό του βίο.

Πέρα από την ασυναρτησία, την παράνοια και τον ανορθολογισμό, που έχουν επικαλύψει τη χώρα ως τοξικό νέφος[1], ένα ακόμα στοιχείο που έχει κυριαρχήσει στον δημόσιο βίο το 2015 είναι η διαρκής και συστηματική χρήση του ψέματος, ως συστατικού στοιχείου της κυβερνητικής πολιτικής ρητορείας. Αναδημοσίευση από το τεύχος 61 του Books” Journal, Δεκέμβριος 2015.

Το γεγονός ότι οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις καταγράφουν σταθεροποίηση της εκλογικής επίδοσης της Δημοκρατικής Συμπαράταξης σε αντίθεση με τις πτωτικές τάσεις ΣΥΡΙΖΑ και Ποταμιού, δεν θα πρέπει να αποτελέσει αιτία εφησυχασμού αλλά προβληματισμού. Είναι προφανές ότι η Δημοκρατική Συμπαράταξη με την τωρινή της μορφή και με τη μέχρι σήμερα λειτουργία της, συντηρεί τις δυνάμεις της αλλά δεν μπορεί να τις αυξήσει παρά τις πιο ευνοϊκές συνθήκες που δημιουργεί η απαξίωση του ΣΥΡΙΖΑ, οι εσωκομματικές αντιπαραθέσεις στη ΝΔ και οι διαψεύσεις των προσδοκιών του Ποταμιού.

Το σχέδιο νόμου που κυκλοφόρησε παραμονές εορτών περιλαμβάνει αρκετά θετικά σημεία και πολύ περισσότερα αρνητικά σε μια προσπάθεια συμβιβασμού του υπάρχοντος θεσμικού πλαισίου και του νομοσχεδίου Μπαλτά που ήταν πολύ πιο διαλυτικό.

Στα θετικά του συμπεριλαμβάνονται, κατά τη γνώμη μου, η υιοθέτηση απλούστερων Εσωτερικών Κανονισμών, η επανασύσταση του Πρυτανικού Συμβουλίου ως συλλογικού οργάνου αποφάσεων για τα τρέχοντα, η ευρύτερη συμμετοχή των φοιτητών στη Σύγκλητο και η διεύρυνση των εκλεκτορικών σωμάτων για την κρίση των καθηγητών.

Στα βιβλία ιστορίας θα διαβάζουμε κάποτε: Ηταν ο άνθρωπος που άφησε τα φράγματα να σπάσουν… για να χυθούν στην αγορά εκατομμύρια εκατομμυρίων».

Με αυτό το σχόλιο ο αναλυτής της Deutsche Welle Χένρικ Μπέμε ανακηρύσσει τον Μάριο Ντράγκι ως τον ηττημένο του 2015. Του αξίζει πράγματι αυτός ο τίτλος;

Σήμερα είναι η «πρώτη» της «Επιτροπής Εθνικού και Κοινωνικού Διαλόγου για την Παιδεία».

Να υποθέσουμε πως ο ΥΠΕΘΑ κ. Καμμένος θέλησε από την αρχή να εμπλουτίσει τον Διάλογο αυτόν και με μια θέση ρηξικέλευθη; « Μαθητές στο χακί με τη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΛΥΚΕΙΩΝ».

Και αν συνολικά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ δεν επιθυμεί να έλθει ακόμη(;) σε αντιπαράθεση με το εξέχον στέλεχός της, δεν θα πρέπει σήμερα να έχουμε μια απορριπτική θέση από τον Υπουργό Παιδείας;

Το 2015 φεύγει. Αλλος ένας χρόνος χάθηκε για την υπόθεση της ανάκαμψης και της απασχόλησης.

Τα πράγματα δεν ήταν καλά στο άνοιγμά του. Οι μεταρρυθμίσεις είχαν βαλτώσει και κακοφορμίσει. Υπερώριμες αλλαγές είχαν μπει στο χρονοντούλαπο λόγω μιας παρατεταμένης (διάρκειας επτά μηνών, από τον Ιούλιο 2014) προεκλογικής περιόδου, με την τότε συγκυβέρνηση να βυθίζεται στην παραζάλη της δημαγωγίας με ανύπαρκτα success stories. Με αντιστάθμισμα (έναντι της τρόικας) ένα δημοσιονομικό σφίξιμο που διέλυε τα μεσαία στρώματα και τον κρατικό μηχανισμό – ούτε για αντικατάσταση μιας καμένης λάμπας δεν είχαν λεφτά οι κρατικές υπηρεσίες. Ο κομματισμός θριάμβευε αποπνικτικός. Κι η ανεργία σάρκαζε μια κοινωνία εξουθενωμένη από επτά χρόνια αδιάλειπτης ύφεσης. Οι αγορές εκτιμούσαν ότι αυτά δεν μπορούν να συνεχιστούν κι έμεναν μακριά από τη χώρα.

Υπάρχει σημαντική κινητικότητα στον χώρο της κεντροαριστεράς από τον Σεπτέμβριο όπου για πρώτη φορά επιτεύχθηκε η σύγκλιση των δυνάμεων της σοσιαλδημοκρατίας και της ανανεωτικής μεταρρυθμιστικής αριστεράς. Εμείς δεν μείναμε στα λόγια, κάναμε πράξεις. Τολμήσαμε και προχωρήσαμε η ΔΗΜΑΡ, το ΠΑΣΟΚ και οι Κινήσεις Πολιτών συγκροτώντας την Δημοκρατική Συμπαράταξη. Επιδίωξη μας είναι ένας ισχυρός προοδευτικός πόλος.. Το κάλεσμα είναι διαρκές.. Στους προοδευτικούς πολίτες. Αυτό το στοίχημα δεν πρέπει να χαθεί. Η ισχυρή κεντροαριστερά είναι εθνική ανάγκη για να καλυφθεί το πολιτικό κενό και η Δημοκρατική Συμπαράταξη είναι το όχημα προς αυτή την κατεύθυνση.

Η Ελλάδα συγκαταλέγεται, επιτέλους, μεταξύ των χωρών που συμμορφώνονται με τις υποχρεώσεις τους απέναντι στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις θεμελιώδεις συνταγματικές ελευθερίες.

Το γεγονός ότι η διαφωνία για το σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ανθρώπων του ιδίου φύλου διαπέρασε οριζοντίως το κομματικό σύστημα, αποδεικνύει ότι το προοδευτικό και το συντηρητικό δοκιμάζονται κυρίως στο πεδίο της πραγματικής ζωής και της καθημερινότητας και δευτερευόντως στο πεδίο της ιδεολογικής αντιπαράθεσης.

Οι βουλευτές της Δημοκρατικής Συμπαράταξης έπραξαν κάτι αξιομνημόνευτο. Κυρίως επειδή έρχεται να προστεθεί σε άλλα σημάδια ότι η κοινή λογική και η ψυχραιμία μπορούν, υπό προϋποθέσεις, να επιστρέψουν στην πολιτική μας καθημερινότητα.
Να μάθει ο λαός την αλήθεια, θέλουν οι βουλευτές, αλλά μην τρομάξετε και συνεχίστε: «Για τις πράξεις όλων μας. Για τις παραλείψεις όλων μας. Για τα ενδεχόμενα λάθη όλων μας». Διατυπώσεις ασυνήθιστες όταν περιλαμβάνονται σε πρόταση για τη σύσταση επιτροπής της Βουλής.

Παρακολουθώντας, την περασμένη Κυριακή, τα αποτελέσματα των ισπανικών εκλογών από μακριά, από την Αθήνα, ήταν δύσκολο να αποφύγει κανείς ένα αίσθημα déjà vu.

Η Ισπανία και η Ελλάδα διαφέρουν πολύ ως χώρες και ακόμη περισσότερο ως οικονομίες. Είναι θέμα μεγέθους και θέμα ιστορίας.

«Νέα τραγωδία με πρόσφυγες…» Το ακούμε καθημερινά και πολλές φορές περισσότερες από μια φορά την ημέρα… Για μας τους δημοσιογράφους, έγινε ρουτίνα. Αναζητούμε κάθε φορά μια πιο δυνατή έκφραση, αλλά δεν υπάρχουν. Τις χρησιμοποιήσαμε όλες.