Καθώς απομακρυνόμαστε από την εθνική εορτή και την επίσης επετειακή συζήτηση για τις μαθητικές παρελάσεις, ας μην προσπεράσουμε ένα φαινόμενο , που παρατηρείται όλο και πιο συχνά τελευταία. Σε συμβατικά μέσα , αλλά κυρίως στα Social Media έχουν γεμίσει φωτογραφίες και τηλεοπτικά βίντεο , όπου μαζί με «την ανύψωσιν του εθνικού φρονήματος» φαίνεται να ανυψώνεται λίγο παραπάνω η φούστα

Να τα πάλι τα παντοτινά αγαπημένα στερεότυπα. «Ο ελληνικός λαός έδωσε ένα μεγάλο μάθημα στους Ευρωπαίους». «Η Ευρώπη με κάνει και ντρέπομαι». Ο Πρωθυπουργός την Παρασκευή στη Βουλή ήρθε να συνεχίσει τη ρητορική του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Στέλιου Κούλογλου «αν ήταν η Γερμανία στη θέση μας θα είχαν στηθεί κρεμάλες» ή την παλαιότερη του σατιρικού (όλων των άλλων, εκτός του ΣΥΡΙΖΑ) Λάκη Λαζόπουλου «αν μπορούσε ο Σόιμπλε θα τους έπνιγε».

Αυξάνοντας τον φόρο στις μικρές ζυθοποιίες – δύο θα πληρώσουν από 1,5 εκατ. ευρώ – η κυβέρνηση ευνοεί τους δύο μεγάλους που ελέγχουν το 80% της ελληνικής αγοράς. Η ΒΕΡΓΙΝΑ και η ΕΖΑ που ακολουθούν, κατέχουν το 10% της αγοράς και το μέτρο θα τις εμποδίσει απλώς να μεγαλώσουν κερδίζοντας πρόσθετα μερίδια αγοράς από την Amstel και την Carlsberg.

Μετά τις εκλογές και με μεγάλη καθυστέρηση έγινε το πρώτο βήμα για το συντονισμό της παραπέρα δράσης της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ.
Το Κεντρικό Συντονιστικό Όργανο είναι πλέον γεγονός. Στην πολιτική αναζητάς το σωστό timing.
Αν είναι πρόωρο το βήμα τόκαψες, αν είναι πολύ αργό έχασες το τραίνο!
Είναι κοινή πεποίθηση πως η κοινωνία είναι έτοιμη, εμείς κωλυσιεργούμε …
Εμπρός για Περιφερειακά Συντονιστικά Όργανα τώρα.
Εμπρός για Τοπικά Συντονιστικά Όργανα παντού, στους χώρους δουλειάς, στους δήμους, στα χωριά.

Πρωθυπουργός και υπουργοί μιλάνε με υπονοούμενα που θέλουν να δείξουν στα εκάστοτε «θύματα» των αναφορών τους τη δύναμη των ενοχοποιητικών στοιχείων που γνωρίζουν, αλλά δεν αποκαλύπτουν. Πρωθυπουργός και υπουργοί υπονοούν τη δυνατότητα να εκπέμψουν πολιτικές για να αποκαταστήσουν αδικίες σε κοινωνικές ομάδες «θύματα» φορολογικών ή άλλων επιλογών, επικαλούμενοι «ισοδύναμα μέτρα», που όμως δεν τα αποκαλύπτουν καθώς τα επεξεργάζονται… για το μέλλον. Αυτές οι πολιτικές πρακτικές των καιρών μας βασίζονται σε μια κοινή μεθοδολογία προθέσεων.

Από την αρχή της κρίσης αλλά κυρίως από το 2012 ο όρος “ισοδύναμα” έχει εγκατασταθεί στο δημόσιο λόγο. Μόνον η είσοδος αυτού του όρου, μόνον η σκέψη πως είναι αναγκαία μία στοιχειωδώς συγκεκριμένη και επεξεργασμένη πρόταση προς ταυτόχρονη επίλυση του δημοσιονομικού προβλήματος και ανακούφιση των πιο αδύναμων συνιστά πρόοδο για το ελληνικό πολιτικό σύστημα.
Μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης το ελληνικό πολιτικό σύστημα κατέφευγε σε δανεισμό προς ικανοποίηση δημοσιονομικών αναγκών και διαρκή ενσωμάτωση στο κράτος διαφόρων αιτημάτων συντεχνιακής φύσης.

Το είπε ο Γιούνκερ ξεκάθαρα και χωρίς περιστροφές. Η Ελλάδα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΟΑΝΕΛ, στερείται στρατηγικού σχεδίου για τη χώρα. Ο πρόεδρος της Κομισιόν, μιλώντας στο γαλλογερμανικό δίκτυο ARTE, είπε: «Αναρωτιόμουν κάποιες φορές, αλλά όχι πραγματικά, αν η ελληνική κυβέρνηση δεν ήταν μια κυβέρνηση κυνική. Ποτέ δεν κατάλαβα τη στρατηγική της Ελλάδας και πιστεύω πολύ ειλικρινά μετά απ’ όσα ζήσαμε, ότι η Ελλάδα δεν είχε πραγματική στρατηγική. Η στρατηγική και τα σχέδια καταστρώνονταν μέρα με την ημέρα».

Την 28η Οκτωβρίου 1940, η προοπτική της Ιστορίας ήταν όσο ποτέ ζοφερή. Οι λαοί της Ευρώπης είχαν υποδουλωθεί ή φαίνονταν έτοιμοι να υποκύψουν στην φυλετική αλαζονεία του προβαλλόμενου ως «λαού των κυρίων». Η Γερμανία σάρωνε τα σύ­νορα των ηπειρωτικών επικρατειών, απειλούσε την υπόσταση της θαλασσοκράτειρας, προχωρούσε ακάθεκτη προς την κοσμοκρατορία.

Είναι και σήμερα συνταρακτικό το θέαμα της αλληλουχίας των γεγονότων, όσα οδήγησαν την ανθρωπότητα προς την αλλοφροσύνη εκείνη.

Ο πόλεμος κατά του ναζιστικού και μιλιταριστικού ολοκληρωτισμού τα χρόνια 1939-1945 θεωρείται και είναι παράδειγμα δίκαιου πολέμου. Πολύ περισσότερο δίκαιος πόλεμος ήταν η τοπική εκδήλωσή του στα ελληνοαλβανικά σύνορα ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ιταλία, αφού ενυπήρχε και το στοιχείο της άμυνας μιας χώρας εναντίον μιας καταφανέστατα άδικης επίθεσης.

Συνέβησαν πριν 75 χρόνια. Το σημειώνω για να προλάβω ανιστόρητες ερμηνείες «για τους άξιους προγόνους μας και το πόσο ηττοπαθείς είμαστε σήμερα οι απόγονοί τους» ή άλλες εξίσου ανιστόρητες ερμηνείες για «εθνικιστική έξαρση και υπερπατριωτισμό», που πηγάζουν, τάχα, από το άρθρο. Τότε που συνέβησαν, το έθνος – κράτος ήταν το κυρίαρχο μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης και η διαφύλαξη της κυριαρχίας και της ανεξαρτησίας αυτονόητο καθήκον. Δεν είχαν αναπτυχθεί οι διεθνείς οργανισμοί - συμμαχίες κρατών, που ακολούθησαν, όπου ένα κράτος περιορίζει συνειδητά την στενή εθνική κυριαρχία του στο εσωτερικό, προς όφελος θεσμών και κανόνων μιας υπερκρατικής – διακρατικής συμμαχίας, διότι εκτιμά ότι έτσι εξυπηρετούνται καλύτερα τα συμφέροντά του.

Η οικονομική κρίση μας θέτει καθημερινά ως κοινωνία μπροστά σ’ ένα δίλημμα για τη στάση μας απέναντι στις εξελίξεις της παγκοσμιοποίησης. Από τη μία, έχουμε να επιλέξουμε τη συμμετοχή σε μια ανοιχτή κοινωνία και να διεκδικήσουμε τη βελτίωση της ζωής μας μέσα σ’ ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον δυσμενών συσχετισμών αλλά και ελευθερίας κι απ’ την άλλη να θεωρήσουμε ότι όσα κακά μας συμβαίνουν οφείλονται σε αυτήν ακριβώς τη συμμετοχή και ν’ αναζητήσουμε την πολυπόθητη ανάκαμψη στις παραδόσεις μιας κλειστής κι ενδεχομένως συντηρητικής κοινωνίας.

Τελικά το μόνο αποτέλεσμα της επίσκεψης Ολάντ ήταν κάποια μεγάλα λόγια και η υπογραφή μιας κοινής διακήρυξης συνεργασίας για επενδύσεις στην Ελλάδα. Δεν το λες και σπουδαίο. Δημιουργήθηκε όμως η εντύπωση ότι ο Αλέξης Τσίπρας μαθαίνει τη σοσιαλδημοκρατία α λα γαλλικά. Αλλωστε, όχι μόνο ο Ολάντ αλλά και άλλοι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες «υποστηρίζουν» τον Τσίπρα. Τους ενδιαφέρει στ’ αλήθεια αν ο Τσίπρας θα γίνει σοσιαλδημοκράτης;