Στο προηγούμενο άρθρο («Εφ.Συν.» 3.10.2015) υποστήριξα ότι μια κυβέρνηση δεν μπορεί να λέγεται προοδευτική αν δεν αποσκοπεί, ταυτόχρονα, αφ’ ενός μεν στην κατάργηση των στεγανών του «κρατικοοικονομικού» καθεστωτισμού, αφ’ ετέρου δε στην ανατροπή των λαϊκιστικών, κρατικιστικών και συντεχνιακών στερεοτύπων του «κοινωνικοπολιτικού» καθεστωτισμού. Τι σημαίνει όμως αυτό στην πράξη, αναφορικά με το πολιτικό σύστημα;

Καθημερινά καθίσταται ολοένα και ποιο φανερό ότι η χώρα πορεύεται δίχως εθνικό πρόγραμμα και πυξίδα. Εθνικό πρόγραμμα ανασυγκρότησης και ανάπτυξης που θα οδηγούσε σε υλοποίηση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων, ανάπτυξη και ραγδαία μείωση του εφιάλτη της ανεργίας. Σε εφαρμογή σκληρών αλλά και απολύτως αναγκαίων μέτρων για τη δημοσιονομική προσαρμογή και το ξεπέρασμα της κρίσης.
Σε επαναδιαπραγμάτευση και τροποποίηση δυσμενέστατων όρων του 3ου και επαχθέστερου μνημονίου. Όροι που αφενός μεν επιβλήθηκαν εκβιαστικά στη χώρα, αφετέρου έγιναν αποδεκτοί από μια Κυβέρνηση, που μετά «τη σκληρή διαπραγμάτευση» και τα τελικά καταστροφικά αποτελέσματά της για την οικονομία και την κοινωνία, συνθηκολόγησε και παραδόθηκε άνευ όρων.

Για άλλη μια φορά τα τελευταία χρόνια επανέρχεται στη δημόσια συζήτηση το θέμα για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς. Δε συμμερίζομαι ωστόσο ούτε τον όρο ανασυγκρότηση με την έννοια της παλινόρθωσης, ούτε την αοριστία της κεντροαριστεράς, για λόγους που θα αναφέρω στη συνέχεια. Στο άρθρο αυτό, λοιπόν, θα αναφερθώ στη θεμελίωση της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα. Τα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν είναι τα εξής:

1.Υπάρχει ανάγκη για την ύπαρξη ενός τέτοιου χώρου;

2.Τί πρέπει να κάνουμε τώρα;

3.Ποιά θα πρέπει να είναι η Σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα;

Πριν υπάρξει συμφωνία με τους Ευρωπαίους εταίρους, έδιναν μία και μόνη εντολή στον κ. Τσίπρα: Να πάει στις Βρυξέλλες και να επιστρέψει με συμφωνία. Αφού την έφερε και όλοι μαζί την ψήφισαν στη Βουλή, του ζητούσαν να σχηματίσει κυβέρνηση μαζί τους για να την εφαρμόσουν από κοινού. Αλλά όταν είδαν ότι μένουν στην αντιπολίτευση, αίφνης ανακάλυψαν ότι αυτή η συμφωνία, που την ψήφισαν και ήθελαν μαζί να την εφαρμόσουν, είναι «απαράδεκτα κακή». Η υποκρισία της αντιπολίτευσης γίνεται άκρως επικίνδυνη.