Ο πόλεμος κατά του ναζιστικού και μιλιταριστικού ολοκληρωτισμού τα χρόνια 1939-1945 θεωρείται και είναι παράδειγμα δίκαιου πολέμου. Πολύ περισσότερο δίκαιος πόλεμος ήταν η τοπική εκδήλωσή του στα ελληνοαλβανικά σύνορα ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ιταλία, αφού ενυπήρχε και το στοιχείο της άμυνας μιας χώρας εναντίον μιας καταφανέστατα άδικης επίθεσης.

Συνέβησαν πριν 75 χρόνια. Το σημειώνω για να προλάβω ανιστόρητες ερμηνείες «για τους άξιους προγόνους μας και το πόσο ηττοπαθείς είμαστε σήμερα οι απόγονοί τους» ή άλλες εξίσου ανιστόρητες ερμηνείες για «εθνικιστική έξαρση και υπερπατριωτισμό», που πηγάζουν, τάχα, από το άρθρο. Τότε που συνέβησαν, το έθνος – κράτος ήταν το κυρίαρχο μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης και η διαφύλαξη της κυριαρχίας και της ανεξαρτησίας αυτονόητο καθήκον. Δεν είχαν αναπτυχθεί οι διεθνείς οργανισμοί - συμμαχίες κρατών, που ακολούθησαν, όπου ένα κράτος περιορίζει συνειδητά την στενή εθνική κυριαρχία του στο εσωτερικό, προς όφελος θεσμών και κανόνων μιας υπερκρατικής – διακρατικής συμμαχίας, διότι εκτιμά ότι έτσι εξυπηρετούνται καλύτερα τα συμφέροντά του.