Η Σύσκεψη των Αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας υπήρξε, αναμφίβολα, μια τραυματική θεσμική εμπειρία, που ήρθε να επιβαρύνει ακόμη περισσότερο την ήδη προβληματική λειτουργία του πολιτικού μας συστήματος.

Ως εκ τούτου, ένας άτυπος θεσμός, που προέκυψε στην συνταγματική μας πραγματικότητα σαν έσχατη λύση, προκειμένου να μπορεί να επιτευχθεί συνεννόηση των κομμάτων για μείζονα πολιτικά ζητήματα εθνικής σημασίας, κινδυνεύει να περιπέσει σε ανυποληψία, όχι γιατί η διαμεσολάβηση του Προέδρου της Δημοκρατίας, ως ρυθμιστή του πολιτεύματος, δεν είναι αναγκαία αλλά διότι τα πολιτικά κόμματα δεν μπορούν να αρθούν, ούτε καν σε τόσο κρίσιμες για τη χώρα στιγμές, στο ύψος των περιστάσεων.

Εάν δεν ήταν το αποτρόπαιο τρομοκρατικό χτύπημα και τα όσα δραματικά συμβαίνουν στη Μ. Ανατολή, το Παρίσι θα ήταν σήμερα στο επίκεντρο του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου ενδιαφέροντος για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Και τούτο γιατί στο Παρίσι αρχίζει σήμερα (30/11) η μεγάλη διάσκεψη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής (COP21/CMP11)

Είναι αυτός που έχτισε την πολιτική του καριέρα στον διχαστικό λόγο και στην απόρριψη στοιχειώδους συναίνεσης, από την αρχή της κρίσης. Είναι ο πολιτικός που έχτισε πέτρα- πέτρα το πολιτικό του προφίλ, καταγγέλλοντας όσους ανέλαβαν να βγάλουν τη χώρα από την κρίση, ως πουλημένους, μερκελιστές, ξενόδουλους και τσολάκογλου.

Είναι αλήθεια ότι στα μέρη μας το θράσος θεωρείται -και το χειρότερο, αποδεικνύεται- ότι είναι προσόν. Είναι, άλλωστε, ένας από τους βασικότερους λόγους, αν όχι ο βασικότερος, της επιτυχίας του Αλ. Τσίπρα. Που, όμως, δεν εννοεί να καταλάβει ότι σε όλα υπάρχουν όρια, τα οποία κανένας, ποτέ και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υπερβαίνει ατιμωρητί.