Οι ευρύτερες συνέπειες της φρικαλέας τρομοκρατικής επίθεσης στο Παρίσι με τόσα αθώα θύματα θα είναι αναπόφευκτα πολλαπλές για την ίδια τη Γαλλία, την Ευρώπη, το περιφερειακό και διεθνές σύστημα. Πρώτα απ’όλα, απ’εδώ και πέρα η Γαλλία δεν θα είναι η ίδια. Η πρώτη μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο επίθεση τέτοιας μαζικής έκτασης στο έδαφός της θα επιφέρει αλλαγές τόσο στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό όσο και στον εξωτερικό της προσανατολισμό

Όσο στην Ελλάδα διαχειριζόμασταν τα συναισθήματα που πυροδότησε η αιματοχυσία στους δρόμους του Παρισιού, βάζοντας γαλλικές σημαίες στις φωτογραφίες μας στο facebook και χρησιμοποιώντας με προσήλωση το #JesuisParis, στην μακελεμένη πόλη, έγραφαν #PorteOuverte.

Δείτε το διάγγελμα Ομπάμα για την αντιμετώπιση του Ισλαμικού Κράτους. Δείτε μετά το διάγγελμα του Τζορτζ Μπους «τζούνιορ» για το Αφγανιστάν, λίγες ημέρες μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Τέλος, εάν αντέξατε, δείτε και το διάγγελμα του Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου για το Ιράκ και την επιχείρηση «καταιγίδα της ερήμου» το 1991.

Με μια δόση ελαφρότητας μπορούμε να πούμε ότι είναι μάλλον εύκολη υπόθεση, να επιχειρήσει κανείς να ανιχνεύσει τις σκέψεις και προθέσεις των «ισχυρών» αυτού του κόσμου για το ζήτημα της ασφάλειας. Η απάντηση θεωρείται δεδομένη. Και πριν και μετά την 11η Σεπτεμβρίου.

Θέατρα, γήπεδα, εστιατόρια, δρόμοι, στέκια, χώροι ψυχαγωγίας: το «ιερό μίσος» αυτή τη φορά επέλεξε να στείλει ένα ξεκάθαρο μήνυμα, επιλέγοντας ως στόχο την ίδια την καθημερινότητα των ευρωπαίων πολιτών. Το μακελειό στο Παρίσι δεν ήταν η πρώτη πράξη ενός ακήρυχτου πολέμου αλλά η τελευταία αιματηρή πρόκληση σε μια σειρά τρομοκρατικών ενεργειών, που προκαλούν πλέον τις οικουμενικές αξίες της ανθρωπότητας. «Αλλαχού Ακμπάρ» (Ο Θεός είναι μεγάλος) φώναζαν οι εκτελεστές και «μάρτυρες» για να δικαιολογήσουν το άδικα ξοδεμένο αίμα. Κι όμως. Κανένας Θεός δεν θέλησε αυτή τη σφαγή.