«Ο Ελληνικός λαός μίλησε και καταδίκασε τις πολιτικές δυνάμεις που οδήγησαν τη χώρα στα σημερινά αδιέξοδα. Καταδίκασε τις πολιτικές του μνημονίου.
Το εκλογικό αποτέλεσμα, αποτυπώνει τις επιλογές του λαού και ανατρέπει το δικομματικό σύστημα. Αποτυπώνει την οργή και την αγανάκτηση των πολιτών.
Εκφράζουμε, ταυτόχρονα, την έντονη ανησυχία μας για την παρουσία της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ στη βουλή.
Η εντολή του λαού είναι σαφής.
Απαιτείται αλλαγή πολιτικής. Απαιτείται προοδευτική πολιτική με ανάπτυξη, με κοινωνικές προτεραιότητες, σύγχρονο και αποτελεσματικό κράτος, προστασία των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων, δίκαιη κατανομή των βαρών.
Η ΔΗΜΑΡ θα τιμήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις

Ξεκίνησε ως ατυχές ευφυολόγημα και έγινε η κατεξοχήν πολιτική φάρσα των επικείμενων εκλογών. Αναφέρομαι στην πρόταση του Αλέξη Τσίπρα για το σχηματισμό μιας κυβέρνησης της «ενωμένης αριστεράς» με πρωθυπουργό την Αλέκα Παπαρήγα και με ψήφο ανοχής του Παν. Καμένου. Η Αλέκα Παπαρήγα, απάντησε πως όχι μόνο δεν θέλει να γίνει πρωθυπουργός αλλά δεν θέλει καν να αποδεχτεί την ενδεχόμενη εντολή σχηματισμού κυβέρνησης.

Όπως έλεγαν οι μετρήσεις το διάστημα που επιτρεπόταν η διενέργεια τους από τον νόμο αλλά και όπως προκύπτει από την εμπειρία όσων ασχολούνται ενεργά με τις εκλογές την τελευταία βδομάδα πολλοί συμπολίτες μας που δεν έχουν ακόμα αποφασίσει για την ψήφο τους ταλαντεύονται ανάμεσα στην ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ. Ένας μικρότερος αριθμός ανάμεσα στην ΔΗΜΑΡ και τα φιλελεύθερα κόμματα (Δράση η Δημοκρατική Συμμαχία) και ένας ακόμα μικρότερος ανάμεσα στην ΔΗΜΑΡ και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πλέον ότι η συνταγή του ΔΝΤ για το ξεπέρασμα της κρίσης χρέους στην Ελλάδα με το ιδεολογικό «μιζάρισμα» στην εσωτερική υποτίμηση είχε και ως …παράπλευρη απώλεια την εκτίναξη της ανεργίας.
Μάλιστα έξω και πέρα από το γενικό μοντέλο, που στο ΔΝΤ έχουν επεξεργαστεί και προβλέπει ότι σε κάθε μείωση του ελλείμματος κατά 1% του ΑΕΠ αντιστοιχεί μείωση του ΑΕΠ κατά 0,5% και αύξηση της ανεργίας κατά 0,3%. Με βάση αυτό το μοντέλο, η Ελλάδα, η οποία μείωσε το έλλειμμά της κατά περίπου 6 ποσοστιαίες μονάδες, θα έπρεπε να υποστεί αύξηση ανεργίας περίπου 2%. Όλοι ξέρουμε, όμως, από την ΕΛΣΤΑΤ ότι τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Η ανεργία έχει ξεπεράσει το 21,8% - διπλάσια σχεδόν από τα προ κρίσης επίπεδα.
Είναι άλλωστε δεδομένο ότι στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές η ανεργία δεν αποτελεί πρωταρχική φροντίδα.