Μετά 62 χρόνια, η Σοσιαλιστική Διεθνής, διάδοχος μετά από άλλα 62(!) χρόνια της Εργατικής και Σοσιαλιστικής Διεθνούς, έρχεται να δεχτεί ένα σημαντικό πολιτικό πλήγμα με τη συγκρότηση της ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ, με εμβρυουλκό το SPD.Προφανώς, δεν αποπειράσαι να εγκαταλείψεις( επί της ουσίας μιλάμε τώρα) ένα ιστορικό, διεθνή θεσμό αν η λειτουργία ή η εικόνα του είναι στοιχειωδώς ανεκτή. Προσβλέπεις στο μετασχηματισμό ή στην ανανέωση ή στη ριζική αναμόρφωσή του.Η Προοδευτική Συμμαχία δεν περιλαμβάνει καν στον τίτλο της τον όρο Σοσιαλιστικό αλλά ούτε και τον ιδεολογικοπολιτικά φορτισμένο όρο Διεθνής, προφανώς για να μη θυμίζει καθόλου το 124χρονο οργανωτικό σχήμα, όπως πλέον εμφανίζεται εκφυλισμένο.

Πριν από λίγες εβδομάδες η χειρότερη οικονομική κρίση της Ευρώπης φαινόταν να πλησιάζει στο τέλος της. Η σταθερότητα επέστρεφε. Όμως τα φαινόμενα αποδείχτηκαν παραπλανητικά. Ένα μικρό πρόβλημα (τουλάχιστον στην κλίμακα) όπως η Κύπρος, όταν συνδυάζεται με ένα σχεδόν απίστευτο βαθμό ανικανότητας μεταξύ της «τρόικα» , ήταν αρκετό για να μετατρέψει ένα μικρό εμπόδιο σε μια τεράστια κρίση.

Η έκθεση του ΔΝΤ έχει πράγματι θετικές παραδοχές για την εξέλιξη των πραγμάτων στην Ελλάδα. Εξ αντικειμένου διαμορφώνεται σε κάποιο βαθμό η εκτίμηση ότι μπορούμε να πάμε μπροστά, να φύγουμε από τα αδιέξοδα στα οποία έχει βρεθεί η Ελλάδα. Υπάρχει ταυτόχρονα και ένα γενικότερο κλίμα εμπιστοσύνης όχι μόνο στον ευρωπαϊκό χώρο αλλά και γενικότερα. Κατά τούτο το ταξίδι του πρωθυπουργού στην Κίνα μπορεί να έχει καρπούς αξιοποιώντας αυτό το κλίμα, με την έννοια ότι είναι δυνατόν να εξασφαλιστούν επενδύσεις επ΄ ωφελεία της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, καθώς το μεγάλο πρόβλημα για τη χώρα μας είναι το αδυσώπητο μέγεθος της ανεργίας, η οποία τεμαχίζει την κοινωνία.

Πρόσφατα, με τη διαρροή ενός κειμένου που προέρχεται από τη βάση του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος στη Le Monde, έγινε προφανής ο διχασμός με το Βερολίνο. Το κείμενο μιλούσε για εγωισμό και ακαμψία εκ μέρους της Καγκελαρίου Merkel, ενώ ακολούθησαν δηλώσεις του Υπουργού Βιομηχανίας, Montebourg, στο ίδιο πνεύμα.

Ασφαλώς κάθε ομάδα ή κλάδος εργαζομένων επιλέγει τις μορφές και τους τρόπους που θέλει να αγωνιστεί και κρίνεται γι αυτό. Και οι πολίτες έχουν δικαίωμα να εκφράζουν τη γνώμη τους για οτιδήποτε αφορά την κοινωνία. Με ψυχραιμία και νηφαλιότητα πάντα. Χωρίς κοινωνικούς αυτοματισμούς. Αλλά με κρίση και καλόπιστη κριτική. Σε μια περίοδο δύσκολη όπως αυτή που διανύουμε ως χώρα και ως κοινωνία όλοι οι εργαζόμενοι και οι εκπαιδευτικοί ασφαλώς, έχουμε υποστεί περικοπές. Προσωπικά οι θυσίες και οι περικοπές αυτές θα ήθελα να ήταν πιο δίκαιες και όχι τόσο οριζόντιες, όσο τελικά ήταν. Η ουσία όμως είναι ότι η χώρα είχε πτωχεύσει και έπρεπε να αποφύγουμε την άτακτη χρεοκοπία, δηλαδή το δρόμο προς τη «κόλαση»…

Ο αμερικανός μπλουζίστας Seasick Steve σε πρόσφατη δισκογραφική του δουλειά (2011) επιμένει ότι δεν μπορείς να μάθεις σε ένα γερασμένο σκυλί νέα κόλπα (YOU CAN’T TEACH AN OLD DOG NEW TRICKS) , παρόλο που καναδοί επιστήμονες με έρευνα τους που ολοκληρώθηκε το 2010 υποστηρίζουν ότι αν ο σκύλος ακολουθεί ειδική διατροφή με συγκεκριμένες τροφές που ενισχύουν την εγκεφαλική λειτουργία του, μπορεί να συνεχίσει να μαθαίνει νέα πράγματα και σε μεγάλη ηλικία.

Τι γίνεται όμως στην περίπτωση του ελληνικού δημόσιου τομέα που εδω και χρόνια ακούμε για επανίδρυση και τα τελευταία χρόνια για μεταρρύθμιση; Μπορεί άραγε ο δημόσιος τομέας να ενσωματώσει νέα πρότυπα λειτουργίας και εξυπηρέτησης των πολιτών;

Όταν ιδρύθηκε η Δημοκρατική Αριστερά είχαμε συναίσθηση των δυσκολιών, γνωρίζαμε ότι οφείλαμε να απαντήσουμε άμεσα στο διογκούμενο αίτημα της ελληνικής κοινωνίας για ριζική ανασυγκρότηση του πολιτικού πεδίου και τη διατύπωσης μιας ολοκληρωμένης εναλλακτικής πρότασης εξουσίας.

Στον πυρήνα των θέσεων μας βρίσκεται το τετράπτυχο “ Δημοκρατικός Σοσιαλισμός – Αριστερός Ευρωπαϊσμός – Μεταρρυθμιστική Στρατηγική – Οικολογική Εγρήγορση ”. Ιδέες που τροφοδοτούν τους προβληματισμούς μας για την επεξεργασία του προγραμματικού μας λόγου, τη διακυβέρνηση της χώρας και το μέλλον της Αριστεράς

Στην πρόσφατη Έκθεσή του για την Ελλάδα το ΔΝΤ αναφέρεται σε «υπερστελεχωμένο δημόσιο τομέα που έχει μείνει στο απυρόβλητο εξαιτίας του ταμπού των απολύσεων». Το ζήτημα των απολύσεων θα έπρεπε να μας κάνει να αναστοχαστούμε για το τι εννοούμε, όταν μιλάμε για το δημόσιο. Ο δημόσιος χώρος είναι το φίλτρο μέσα από το οποίο περνά το ατομικό συμφέρον για να μετασχηματιστεί σε γενικό.