Υπάρχουν καλά και κακά νέα για το περίφημο «τέλος της μεταπολίτευσης». Τα καλά νέα είναι ότι ο παλιός δικομματισμός τέλειωσε. Τα κακά νέα είναι πως ο νέος (σύντομος) δικομματισμός - και μάλιστα στην πιο γκροτέσκο εκδοχή του (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ)- κατασκευάζεται με τα υλικά του παλιού : τον ακραίο λαϊκισμό, την ανεύθυνη δημαγωγία, το νέο ευρωσκεπτικισμό. Τις τελευταίες μέρες παρακολουθούμε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και στη δημόσια σφαίρα δύο διακριτά και εξίσου επικίνδυνα πολιτικά σενάρια για το μέλλον της χώρας.

Προχωρώντας προς τις εκλογές, ο πολίτης θέλει αυτή τη φορά καθαρές εξηγήσεις και δεσμεύσεις. Αυτή την φορά θα ακούσει περισσότερο τα προγράμματα και λιγότερο τα συνθήματα. Γιατί και από την εξαιρετικά χρήσιμη εμπειρία των διερευνητικών εντολών έγινε σοφότερος, γνώρισε την κραυγαλέα απόσταση λόγων και έργων. Εμείς λοιπόν δεσμευόμαστε να κινηθούμε σταθερά στις δύο αλληλοσυμπληρούμενες κατευθύνσεις: Μέσα στην Ευρώπη και το ευρώ και σταδιακή απαγκίστρωση από το μνημόνιο.
Θα αξιοποιήσουμε το ευνοϊκότερο κλίμα που υπάρχει στην Ευρώπη μετά την εκλογή του Ολάντ και την υποχώρηση των συντηρητικών δυνάμεων στην Γερμανία, θα διαπραγματευτούμε σκληρά για τα συμφέροντα των εργαζομένων και δεν θα θέσουμε σε κίνδυνο την θέση της χώρας μέσα στην ευρωζώνη.

Ούτε η θητεία της προηγούμενης κυβέρνησης έληξε, ούτε καταψηφίστηκε.
Εκλογές έγιναν επειδή υπήρχε η διάχυτη αμφισβήτηση ότι, ενώ υπήρχε κοινοβουλευτική πλειοψηφία, δεν υπήρχε αντίστοιχη πολιτική και κοινωνική. Επειδή οι εκλογικοί συσχετισμοί του 2009 δεν μπορούσαν να δώσουν μια κυβέρνηση με όλες αυτές της εγγυήσεις αντιπροσωπευτικότητας.
Υπήρχε, δηλαδή, ένα ουσιαστικό πολιτικό πρόβλημα και όχι ένα στενά κοινοβουλευτικό. Υπήρχε κοινοβουλευτική πλειοψηφία που δεν στηριζόταν σε μια αντίστοιχη πολιτική και κοινωνική.

Είναι φανερό ότι αν ξαναγύριζε λίγους μήνες πίσω το ημερολόγιο, ο κ. Σαμαράς δεν θα ήθελε ούτε τις εκλογές ούτε το αυστηρό ηγετικό προφίλ που θέλησε να τότε να καλλιεργήσει. Οι εκλογές όχι μόνο δεν τον ωφέλησαν, αυτό είναι φανερό, αλλά έστειλαν τη χώρα ακόμα πιο πίσω, στην ακυβερνησία και την αστάθεια. Από την άλλη μεριά, οι διαγραφές εν ονόματι της κομματικής πειθαρχίας, δημιούργησαν ένα κόμμα από το πουθενά, το οποίο του αφαίρεσε την πλειοψηφία δια του προσεταιρισμού των αγανακτισμένων δεξιών ψηφοφόρων που με τόσο κόπο προσπάθησε να κρατήσει συσπειρωμένους με την αντιμνημονιακή ρητορική.

Οι φοιτητικές εκλογές της 16ης Μαΐου βρήκαν την χώρα σε κρίση. Ακυβέρνητη, με τεράστια οικονομικά προβλήματα, ορατό τον κίνδυνο αποχώρησης από την Ευρώπη και με την άνοδο του εθνικισμού να σοκάρει όλες τις προοδευτικές δυνάμεις. Σε αυτές λοιπόν τις συνθήκες της κρίσης, οι φοιτητές-σπουδαστές που ανήκουμε στο χώρο της Δημοκρατικής Αριστεράς, τοποθετούμαστε στα ζητήματα του ελληνικού πανεπιστημίου.
ΕΜΕΙΣ δηλώνουμε κάθετα αντίθετοι:
• Στους επαγγελματίες συνδικαλιστές που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να αυξήσουν το εκλογικό τους ποσοστό, την ευκολία που περνάνε τα μαθήματα και την προσωπική τους επιρροή μέσα στα κόμματα τους.

Οι αλλαγές στην Ευρώπη πραγματοποιούνται βαθμιαία, μέσα από συμβιβασμούς και με οικοδόμηση συμμαχιών. Η ευρωπαϊκή συμμαχία που μπορεί να υπερβεί τη φιλοσοφία και πολιτική της ακραίας λιτότητας και των μνημονίων περιλαμβάνει την αριστερά, με επίκεντρο τη σοσιαλδημοκρατία, τους πράσινους, αλλά και άλλες ευρύτερες φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις, καθώς και πολλούς από αυτούς που αντιτίθενται σε μια γερμανική ηγεμονία, καθώς φυσικά και τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Η συρρίκνωση του δυνητικά νικηφόρου αυτού συνασπισμού σε μια συμμαχία μόνο με την πέραν των σοσιαλιστών αριστερά και τη ριζοσπαστική κοινωνία των πολιτών, κατά τη γνώμη μου αποδυναμώνει καίρια τη διαπραγματευτική μας δύναμη.

Στη σύσκεψη υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας αναφορικά με τη συγκρότηση της υπηρεσιακής κυβέρνησης, υποστήριξα ότι η κυβέρνηση που θα συγκροτηθεί θα πρέπει να είναι αμιγώς υπηρεσιακή, να εξασφαλίζει την πολιτική ουδετερότητα. Είναι προφανές ότι δεν θα πρέπει να προβεί στην έκδοση κανονιστικών πράξεων και διαταγμάτων, τα οποία αφορούν σε πολιτικές πράξεις ουσίας που έχουν σχέση με πάρα πολλά ζητήματα, με ζητήματα τα οποία πρέπει να αντιμετωπιστούν από μία κυβέρνηση, η οποία θα προέλθει από τις προσεχείς εκλογές.

Ο Γλέζος ξαναχτύπησε! Το χρήμα δεν είναι το παν στη ζωή! Τον άκουσα – «με τα ίδια μου τα αυτιά» που λένε και οι πετυχημένοι ρεπόρτερ. Ήμουν στον δρόμο εκείνη την ώρα και εκείνος ήταν σε ένα παράθυρο στην τηλεόραση. Όχι παράθυρο ακριβώς, σαλόνι ολόκληρο, καθότι οι «συνάδελφοι» της τηλεόρασης το έχουν γυρίσει το τροπάρι και είναι όλοι τους «αντιστασιακοί». Τι τεμενάδες του κάνανε δεν μπορείτε να το φανταστείτε. Αν και μάλλον το τροπάρι είναι ίδιο. Με τα κόμματα εξουσίας στο παρελθόν με τα (αριστερά) κόμματα εξουσίας στο παρών.

Μία εβδομάδα μετά τις εκλογές η χώρα κλυδωνίζεται και βαδίζει σε επικίνδυνες ατραπούς. Παρά τη σαφή πολιτική καταδίκη του μνημονίου και των κομμάτων που την στήριξαν της Ν.Δ και ΠΑ.ΣΟ.Κ, δεν έδωσε σε κανένα πολιτικό κόμμα την απόλυτη πλειοψηφία, προτρέποντας τον σχηματισμό κυβέρνησης εθνικού χαρακτήρα, διότι η επανάληψη των εκλογών θα δυσχεράνει την ήδη δύσκολη οικονομική και πολιτική κατάσταση. Να σημειωθεί ότι τα δεδομένα στην Ευρώπη αλλάζουν μετά τη νίκη του Ολάντ στη Γαλλία, και τις φωνές που δηλώνουν και μέσα στη Γερμανία ότι πρέπει να αλλάξει ο κορσές της οικονομικής σταθερότητας που φόρεσαν Μέρκελ-Σαρκοζί στην Ευρώπη.

Αποδείχθηκε λοιπόν ότι για την χώρα και την κεντροαριστερά ακόμα και αν δεν υπήρχε η ΔΗΜΑΡ θα έπρεπε να εφευρεθεί. Όποιοι μετά και το εκλογικό αποτέλεσμα δεν φτάνουν σε αυτό το συμπέρασμα τότε δεν κατάλαβαν τίποτε. Όπως δεν καταλάβαιναν κατά την διάρκεια του εκλογικού αγώνα όταν παρέμεναν με το όπλο παρά πόδα για να στηλιτεύσουν με ύφος κήνσορα υπαρκτές αδυναμίες της ΔΗΜΑΡ και να επιτεθούν με πάθος φαρμακερό κατά του Φώτη Κουβέλη, ενίοτε με χαρακτηρισμούς ανοίκειους. Και η ΔΗΜΑΡ και ο Κουβέλης έκαναν λάθη στην διάρκεια του εκλογικού αγώνα, αλλά το κύριο είναι ότι στάθηκαν όρθιοι στο τσουνάμι του λαϊκισμού και αυτό πρέπει να τους πιστωθεί.