Η κρίση της σοσιαλδημοκρατίας δεν είναι σημερινό και απ΄ ό,τι φαίνεται ούτε πρόσκαιρο φαινόμενο. Συναρτάται με την αποεθνικοποίηση των λεγομένων κοινωνικών λειτουργιών του κράτους, διαδικασία που και η ίδια η σοσιαλδημοκρατία προώθησε με τη μετάβαση από την προστασία του παραδοσιακού κοινωνικού κράτους προς μια ρευστοποιημένη δια-κοινωνική αλληλεγγύη

Μπροστά στην κρίση, η Ευρώπη προβληματίζεται, διστάζει, αγωνιά και ανησυχεί. Οπως συμβαίνει παντού, η οικονομική ύφεση, η μαζική ανεργία, ο κοινωνικός αποκλεισμός, η πολυπολιτιστική εντροπία, η βαρβαρότητα και τα φαντάσματα της βίας βρίσκονται μπροστά στην πόρτα.

Το ρεύμα του ευρωσκεπτικισμού, που πριν από λίγα χρόνια εντοπιζόταν κυρίως στο ΚΚΕ, στις ακροδεξιές και τις νεορθόδοξες σέχτες, σήμερα τείνει να γίνει πλειοψηφική κατάσταση σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις. Μόνον οι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας εξακολουθούν ν’ αντιστέκονται, όχι πάντως με τη θέρμη που το έκαναν στο παρελθόν.

Έρευνα της εταιρείας ALCO, για τα δεδομένα στην  Αριστερά-Κεντροαριστερά και τα ζητούμενα της επόμενης μέρας, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Η ΑΞΙΑ τα ευρήματα της οποίας παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Παραθέτουμε αυτούσια την έρευνα:

Με νέες εξαγγελίες για ενισχύσεις μικρομεσαίων επιχειρήσεων και για 200.000 (!) θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν, η κυβέρνηση αναζητά οπαδούς ενόψει των ευρωεκλογών. Τα δυσάρεστα, που προδικάζει η δεινή κατάσταση των δημοσίων οικονομικών, τα έχει αναβάλει για μετά τις 7 Ιουνίου. Ούτε ο υπουργός Οικονομίας Γιάννης Παπαθανασίου διαψεύδει πάντως ότι θα αναγκαστεί να κόψει δαπάνες και να αυξήσει φόρους. Όμως η άρνησή του μήνες τώρα να εκθέσει το πρόβλημα και να συζητήσει λύσεις δεν αφήνει ελπίδες ότι μπορεί να ανακόψει την επιδείνωση.

Η ευτελής και κουτοπόνηρη κατάληξη των πολλαπλών υποθέσεων σκανδάλων οικονομικής φύσης συγκαλύπτει, αυτές τις μέρες, μια συστηματική και κακοήθη εξαλλαγή προσώπων και θεσμών, που εδώ και καιρό ωθεί στη συσσώρευση νέων νομοθετικών μέτρων, με τη μορφή πανικόβλητης εκποίησης-παραχώρησης του ουσιωδέστερου κεφαλαίου της χώρας μας.

Η ανεργία “θερίζει” σε όλη την Ευρώπη - 8.5 εκατομμύρια θέσεις εργασίας θα χαθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία της Κομισιόν μόνο στη διάρκεια του τρέχοντος έτους. Ωστόσο τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα σε ό,τι αφορά τους νέους αλλά και τις γυναίκες, που είναι τα πρώτα θύματα της καλπάζουσας ανεργίας.
Τα ποσοστά ανεργίας διαφέρουν ανάλογα με τη χώρα, σε συνάρτηση πάντα με το μοντέλο ανάπτυξης της κάθε οικονομίας.

Η χώρα μας διαθέτει, λόγω γεωγραφικής θέσης και κλίματος, ένα θαυμάσιο φυσικό περιβάλλον. Ακολουθούνται όμως επί πολλά χρόνια πολιτικές επιλογές και πρακτικές που το αλλοιώνουν και το υποβαθμίζουν.

Η ευρωπαϊκή νομοθεσία για το περιβάλλον συχνά δεν εφαρμόζεται ή εφαρμόζεται ανεπαρκώς. Ο Έλληνας επίτροπος Περιβάλλοντος κ . Δήμας συχνά παραπέμπει τις ελληνικές αρχές στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ή απειλεί με πρόστιμα και διακοπή της κοινοτικής χρηματοδότησης. Ευθύνη για αυτά τα χάλια έχουν οι ελληνικές κυβερνήσεις διαχρονικά αλλά και πολλές τοπικές αρχές.

H σύγκρουση ανάμεσα στην εκλεγμένη κυβέρνηση και το βαθύ (Κεμαλικό) κράτος της Τουρκίας φαίνεται να εισέρχεται σε μια νέα και κρίσιμη φάση μετά τις πρόσφατες και πολυάριθμες συλλήψεις υπόπτων στην υπόθεση «Εργκένεκον».

Η σημερινή κρίση θα πρέπει να μας ωθήσει σε μιά βαθειά αλλαγή - όχι μόνο των κανόνων της χρηματιστηριακής αγοράς, που ουσιαστικά δεν υπάρχουν - αλλά βασικά στην πραγματική οικονομία. Αρχίζοντας από την αμφισβήτηση της χονδροειδούς ειδολωλατρίας της «αύξησης του ΑΕΠ» ( σαν απόλυτο δείκτη ανάπτυξης και ποιότητας της), που χαρακτηρίζει, χωρίς τεράστιες διαφορές, σημαντικά τμήματα του πολιτικού φάσματος, διαγωνίως από τα αριστερά προς τα δεξιά.

Ηταν φυσικό και αναμενόμενο οι ευρωεκλογές να φέρουν ξανά στην επιφάνεια τη γνωστή κόντρα Κουμουνδούρου - Περισσού, με αφορμή τον λεγόμενο «ευρωπαϊκό προσανατολισμό» του Συνασπισμού. Το συγκεκριμένο επίδικο θέμα είναι όχι μόνο επίκαιρο, αλλά μας βοηθάει επίσης να αντιληφθούμε την ουσία της μεταξύ τους αντιπαλότητας.

* «Πληγές του φθινοπώρου». Η ταινία της Τομρίς Γκιριτλίογλου, της σκηνοθέτριας από την Τουρκία (αποφεύγω το «Τουρκάλα», ελάχιστα εύηχο στα ελληνικά). Ταινία συγκλονιστική για το πολιτικό της θάρρος· το διαθέτει με το παραπάνω η Τομρίς Γκιριτλίογλου.