Δεν είναι η πρώτη φορά που η χώρα ζει σε μια ατμόσφαιρα παρακμής, σε ένα κλίμα ζόφου, εκβιασμών και παρακρατικών μεθοδεύσεων. Οποτε συνέβαινε όμως κάτι αντίστοιχο, η Αριστερά δεν εξέφραζε απλώς την αποδοκιμασία της, αλλά βρισκόταν στην πρώτη γραμμή άμυνας. Σήμερα, όχι απλώς καλύπτει, όχι απλώς αποδέχεται άθλιες και σκοτεινές πρακτικές, αλλά τις υπερασπίζεται...

Φταίνε οι ξένοι για τα δεινά της χώρας; Το 2010, όταν η διεθνής κρίση βρήκε τη χώρα με παρωχημένο παρασιτικό μοντέλο, κατερειπωμένη από μία 5ετία φαυλότητας, και οι αγορές αρνήθηκαν να μας δανείζουν, υψώθηκαν πλαστικές σημαίες αντίστασης στα μνημόνια των «ξένων» – των εταίρων μας, δηλαδή των μόνων (παγκοσμίως…) προθύμων να μας δανείσουν. Με τους κακούς ξένους και τον προδότη Παπανδρέου, τα «Ζάππεια» εξέθρεψαν τον λαϊκισμό που απλώθηκε σαν επιδημία σε μια κοινωνία παραζαλισμένη και αρκετά επιρρεπή στο παραμύθι και στο παραμύθιασμα. Μετά ήρθε το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης».

...Ως πότε όμως πιστεύουν κάποιοι ότι οι πολίτες θα έχουν τη διάθεση να παρακολουθούν το ατελέσφορο σίριαλ της σύγχρονης Κεντροαριστεράς; Ο χρόνος κυλάει αντίστροφα και η υπομονή τους εξαντλείται. Για αυτό και η κρίσιμη ώρα για τη δημιουργία της νέας, ενιαίας προοδευτικής παράταξης είναι τώρα. Και αυτό δεν θα γίνει αν «ράψουμε το κοστούμι» της παράταξης στα μέτρα των δικών μας θέλω, γιατί όσο μεγάλα κι αν είναι αυτά, το «κοστούμι» θα είναι μικρό. Ζητούμενο είναι να θέσουμε εν λευκώ τον εαυτό μας στην υπηρεσία του σκοπού, που δεν είναι άλλος από τη δημιουργία του νέου, ενιαίου φορέα. Τότε και μόνο τότε θα είμαστε ωφέλιμοι στον χώρο και στη χώρα.

Πόσοι άραγε γνωρίζουν ότι οι «New York Times» και ο γαλλικός «Le Μonde» χρησιμοποιούν στις εκτυπώσεις τους φωτοευαίσθητα λεπτά φύλλα αλουμινίου που παράγει ελληνική επιχείρηση και συγκεκριμένα θυγατρική της ΕΛΒΑΛ του ομίλου Βιοχάλκο;

Πόσοι άραγε γνωρίζουν ότι η κλωστοϋφαντουργία ΕΠΙΛΕΚΤΟΣ του Δοντά παράγει τα καλύτερα βαμβακονήματα στον κόσμο;

«Ζω κατά λάθος! Στατιστικά εάν το δεις, θα έπρεπε να έχω πεθάνει τουλάχιστον δέκα φορές...» μου είπε μια μέρα ο Μίκης Θεοδωράκης και άρχισε να μου απαριθμεί πού και πότε είχε ξεφύγει, την ύστατη συνήθως στιγμή, από του Χάρου τα δόντια. «Στα Δεκεμβριανά, στη Μακρόνησο, στο σανατόριο χτυπημένος από φυματίωση...».

Περνώντας κάθε μέρα απ’ τη Νέα Εγνατία, βλέπω μια αφίσα του Γ. Καρατζαφέρη που ξέμεινε ορφανή απ’ τις προηγούμενες εκλογές και τα λέει όλα: «Οι Ελληνες δεν εκβιάζονται». Το γνωστό: του Ελληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει - αν και αποδείχτηκε πως και Ζυγόν υποφέρει και Σκορπιόν και όλα τα άλλα ζώδια.

Ο Μακρόν και ο Κόρμπιν, οι πρωταγωνιστές δύο εκπλήξεων στο ευρωπαϊκό εκλογικό τοπίο της χρονιάς, δεν έχουν σχεδόν τίποτε κοινό. Ούτε ως προσωπικότητες, ούτε στις πολιτικές τους θέσεις. Μοιράζονται μόνον αυτό: ότι πρωταγωνίστησαν σε δύο αναπάντεχα εκλογικά αποτελέσματα. Και ότι οι εκλογικές τους επιδόσεις αναζωπύρωσαν τη μεγάλη συζήτηση για το μέλλον της ευρωπαϊκής Αριστεράς

...Το λουτρό στα πολιτικά λασπόνερα με μεθόδους «κάτω κόσμου» λογικά θα έπρεπε να έχει προκαλέσει σεισμό στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν θητεία στην Ανανεωτική Αριστερά. Δυστυχώς γι’ αυτούς αλλά και για την ποιότητα της δημοκρατίας, μοιάζει να έχουν απολέσει τις ευαισθησίες τους και σχεδόν να αποδέχονται το θηρίο, αν δεν έχουν αρχίσει να του μοιάζουν.

«Μπορούμε», είπε πρόσφατα ο Πρωθυπουργός μετά το κλείσιμο - επιτέλους - της αξιολόγησης, θυμίζοντας ένα παλιό σύνθημα. Ποιος δεν θά ’θελε να τον πιστέψει;

Ως λαός, πράγματι μπορούμε και το έχουμε αποδείξει επανειλημμένα στο παρελθόν. Αρκεί όμως να υπάρχει, όπως τότε, μια κατάλληλη πολιτική ηγεσία που θα εμπνέει και θα καθοδηγεί. Και εδώ βέβαια αρχίζουν τα δύσκολα.

Α. Ας αρχίσουμε από το κυβερνητικό κόμμα. Ανήλθε στην εξουσία κουβαλώντας όλες τις παιδικές ασθένειες της Αριστεράς αλλά και με πρόσωπα που προδήλως άγγιζαν τα όρια του γραφικού…

Το θέμα των συμβασιούχων και της αποκομιδής των απορριμμάτων είναι ένα διαχρονικό πρόβλημα που έχει ταλανίσει την χώρα, τόσο οικονομικά, όσο και κοινωνικά.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και σε αυτό το ζήτημα καμώνεται πως δεν καταλαβαίνει ότι αυτή κυβερνά, συνεχίζει να αντιπολιτεύεται την αντιπολίτευση αντί να σκύψει στα προβλήματα των πολιτών χωρίς λαϊκισμό.
Η κυβέρνηση είναι αυτή που πρέπει να δώσει λύσεις στα προβλήματα που η ίδια επέτεινε αλλά και δημιούργησε. Εδώ και 2,5 χρόνια δίνει κάλπικες υποσχέσεις στους συμβασιούχους για μονιμοποίησή τους, αγνοώντας ως συνήθως κάθε νομιμότητα, αντί να δώσει λύση σε αυτό το διαχρονικό ζήτημα. Με «κουτοπόνηρες» λογικές παλαιοκομματικής νοοτροπίας εξακολουθεί να οδηγεί σε αδιέξοδο χιλιάδες ανθρώπους, σε βουνά σκουπιδιών, σε ταλαιπωρία τους πολίτες και σε κίνδυνο για τη δημόσια υγεία.

H xθεσινή μέρα ήταν ντροπιαστική για την κυβέρνηση και κατ’ επέκταση τη χώρα. Με επίσημη ανακοίνωση, το γραφείο του πρωθυπουργού υπερασπίστηκε με τον πλέον επίσημο τρόπο τον Πάνο Καμμένο. Η κυβέρνηση υπερασπίστηκε, δηλαδή, τον συνομιλητή του καταδικασμένου ισοβίτη για ναρκωτικά.
Τα επιχειρήματα της κυβέρνησης είναι επιεικώς αστεία ως και επικίνδυνα. Αναρωτιέται, πρώτον, το Μαξίμου για ποιο πράγμα κατηγορείται ο κ. Καμμένος.

Η φωτό από την χθεσινή συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου είναι ιδιαιτέρως χαρακτηριστική! Ο κ. Τσακαλώτος εμφανίζεται ως ο μοναδικός υπουργός , που δεν συμμερίζεται την χαρίεσσα ατμόσφαιρα. Γιατί, πέρα από την κυβερνητική επικοινωνιακή διαχείριση, φαίνεται ότι είναι και ο μοναδικός που γνωρίζει πως το μόνο θετικό που προσφέρει το κλείσιμο της 2ης αξιολόγησης, είναι ακριβώς ότι έκλεισε και έτσι αποφεύχθηκαν τα χειρότερα. Αυτά που θα συνέβαιναν αν η αξιολόγηση δεν έκλεινε!

Ο Υπουργός Οικονομικών ξέρει πως η κυβέρνηση εισέπραξε τα τρία ΟΧΙ

Μια φωτό 1000 λέξεις

Πασπαρτού ή Τιραμόλας ο Υπουργός Εθνικής Αμύνης;

Αλ. Τσίπρας, Δρ Τζέκιλ στο εξωτερικό , Μίστερ Χάιντ στο εσωτερικό

Το Συνέδριο της ΔΗΣΥ, ανοικτό και η αφετηρία για τον οδικό χάρτη προς το ενιαίο κόμμα