Η ετυμολογία της λέξης «δυστύχημα» μας δίνει τον ορισμό της: είναι το κακό που μας συμβαίνει κατά τύχη. Αν όμως υιοθετήσουμε αυτή την κυριολεκτική σημασία, τα δυστυχήματα θα περιορίζονταν στο ελάχιστο.
Γιατί με εξαίρεση να μας έρθει στο κεφάλι μετεωρίτης ή κάτι άλλο εξίσου απίθανο και απρόβλεπτο, τα κακά που μας πλήττουν δεν είναι ποτέ εντελώς τυχαία. Πάντα έχει προηγηθεί το λάθος, η απροσεξία, η ιδιοτέλεια. Και πάντα πρέπει να έπεται ο καταλογισμός της ευθύνης.
Η φωτιά στο Γκρένφελ του Λονδίνου με την εκατόμβη των νεκρών δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί δυστύχημα επειδή ήταν η προβλέψιμη συνέπεια του εξής τρόπου σκέψης που εδώ και δεκαετίες έχει αποκτήσει το κύρος του αυτονόητου: ό,τι είναι να πουληθεί από το Δημόσιο περνάει στα χέρια των ιδιωτών, και ό,τι δεν πουλιέται υποβαθμίζεται.

Οι θέσεις του Συνεδρίου του 2015 της Δημ. Αριστεράς, η αλλαγή ηγεσίας αλλά κυρίως η πρόταση του ΠΑΣΟΚ που σαφώς έθετε το ζήτημα της δημιουργίας σοσιαλδημοκρατικού πόλου δημιούργησαν τις προϋποθέσεις της συνάντησης των δύο ιστορικών ρευμάτων. Του μικρού αλλά με ιστορικό βάθος ρεύματος της ανανεωτικής αριστεράς και του μεγάλου λαϊκού κινήματος της μεταπολίτευσης του ΠΑΣΟΚ. Ο λαός υποθήκευσε ελπίδες και όνειρα και έδωσε φιλί ζωής στην Συμπαράταξη. Δεν είναι αυτάρεσκο και εγωιστικό ότι η ΔΗΜΑΡ υπήρξε ο καταλύτης αυτής της συνεργασίας. Ήταν πρώτη φορά που η συνεργασία του χώρου δεν είχε να κάνει με διευθετήσεις εντός των τειχών

Ο εξωραϊσμός μιας αποτυχίας δεν ενισχύει την εμπιστοσύνη. Τη διαβρώνει.

Προφανώς, η ένταξη της χώρας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης θα είχε πραγματικές και θετικές συνέπειες: Εναρξη απομείωσης των επιτοκίων των τραπεζικών χορηγήσεων, δυνατότητα εξόδου στις αγορές με μικρότερες αποδόσεις χάρη σε αυτό το πιστοποιητικό φερεγγυότητας και (το πιο επείγον) διευκόλυνση των τραπεζών να αντλήσουν κεφάλαια από τις αγορές άμεσα, μέσω της διάθεσης νέων προϊόντων τιτλοποίησης, ώστε να εμφανιστούν με ενισχυμένους ισολογισμούς στα stress tests στις αρχές του 2018.

Όσα θα αναφέρω συνοψίζονται σε επτά σημεία-κλειδιά:

-Πειστικό ιδεολογικό στίγμα για τον 21ο αιώνα,
-σοβαρές αλλαγές στις πολιτικές και τον τρόπο άσκησης της πολιτικής
-αμφίπλευρη λύση για το χρέος,
-έμφαση των μεταρρυθμίσεων στην παραγωγική βάση και ένας νέος κύκλος ανάπτυξης,
-ανάληψη ευθυνών απέναντι στις νέες γενιές,
-εγκατάλειψη του τριγώνου ‘μισαλλοδοξία-διαφθορά-ανικανότητα’,
-στροφή προς την σύνθεση θέσεων, δυνάμεων και πολιτικών.

Το συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης αποτελεί ακόμη ένα σημαντικό βήμα σε μία προσπάθεια που ξεκίνησε με τη γενναία απόφαση δύο κομμάτων και των οργανωμένων πολιτών του προοδευτικού χώρου να απαντήσουν με τη συμπαράταξή τους στον εκλογικό αιφνιδιασμό του Σεπτεμβρίου του 2015. Η προσπάθεια αυτή ήταν επίπονη. Απαιτούσε καταρχήν την εμπιστοσύνη και τη συνεργασία μεταξύ των φορέων δύο ιστορικών πολιτικών ρευμάτων. Σταδιακά εγκαταλείφτηκε η λογική του ενδιάμεσου χώρου, που ταλαιπώρησε την κεντροαριστερή συζήτηση τα προηγούμενα χρόνια, και τέθηκε πλέον το ζήτημα της πολιτικής ηγεμονίας στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο.

Είμαστε όλοι εδώ. Με διαδρομές και προσφορά στην ανανεωτική αριστερά, στην σοσιαλδημοκρατία, και στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο. Με προσδοκίες για ένα κοινό μέλλον.

Είμαστε όλοι εδώ. Για να εκπροσωπήσουμε την λογική, την υπευθυνότητα, την προοδευτική προοπτική. Να αντιπαλέψουμε τον λαϊκισμό και τον συντηρητισμό.

Η ευθύνη είναι μεγάλη. Να ανταποκριθούμε επιτέλους στο αίτημα της κοινωνίας για μια ισχυρή ενιαία παράταξη, να προχωρήσουμε με αποφασιστικότητα για ένα ενιαίο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.

Το προγραμματικό και πολιτικό συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης πραγματοποιείται σε μια εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή για την χώρα. Στιγμή που απαιτεί μια νέα πορεία και μια γενναία αλλαγή πολιτικής.

Από την στιγμή που η κυρία Γεννηματά απάντησε με τόσο κατηγορηματικό τρόπο στην πρόσκληση που της απηύθυνε ο κ. Τσίπρας για «προοδευτική συμπόρευση», το συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης αποκτά ξεχωριστό ενδιαφέρον. Η συζήτηση φεύγει από τους ψιθύρους για υπόγεια συνεννόηση Κουμουνδούρου-Χαριλάου Τρικούπη και πηγαίνει στο πραγματικό επίδικο. Αν, δηλαδή, θα συγκροτηθεί, μετά από τόσες αποτυχημένες προσπάθειες, ένας σύγχρονος εκσυγχρονιστικός και ευρωπαϊκός φορέας.

Με καταγεγραμμένη την πολιτική βούληση των πέντε κομμάτων και κινήσεων, που συναπαρτίζουν σήμερα τη ΔΗΣΥ, αποτυπωμένη στο κεντρικό σύνθημα, ξεκινάει το Συνέδριο.
Φιλοδοξία όλων είναι το απόγευμα της Κυριακής από το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας του Φαλήρου να υπάρχει το μήνυμα ότι η ΔΗΣΥ έκανε ένα αποφασιστικό βήμα, δίνοντας ξεκάθαρες απαντήσεις στα τρία βασικά ζητήματα που κλήθηκαν 3000 σύνεδροι να αντιμετωπίσουν.

-Το πρώτο:
Ποια είναι η δική μας σύγχρονη, εναλλακτική, προοδευτική πρόταση για μια νέα πορεία ανάπτυξης προκειμένου να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά τα οξυμένα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα της χώρας ώστε να υπερβούμε την κρίση και όχι απλώς να την παρακάμψουμε;
Το «Σχέδιο Ελλάδα», ως μια στέρεα βάση εκκίνησης, που συζητήθηκε με φορείς και πολίτες, σχεδόν σε όλη τη χώρα, μας έχει δώσει αυτή τη δυνατότητα.

Οι πολίτες στις δυτικές δημοκρατίες είναι απόλυτα απογοητευμένοι από την πολιτική και τους πολιτικούς. Θεωρούν ότι η πολιτική έχει μετατραπεί σε προσοδοφόρο επάγγελμα διασυνδεδεμένο με ισχυρά οικονομικά συμφέροντα. Μερικοί πολιτικοί αποτάσσουν ως σατανά την πολιτική ως επάγγελμα. Και μάλιστα επικαλούνται τον Μαξ Βέμπερ και το δοκίμιό του «Η πολιτική ως επάγγελμα» (Politik als Beruf), όπου οι έρμοι θεωρούν, χωρίς φυσικά να έχουν διαβάσει ούτε γραμμή από αυτό, ότι ο μεγάλος γερμανός κοινωνιολόγος κατακεραυνώνει την πολιτική ως επάγγελμα. Βεβαίως κάνει ακριβώς το αντίθετο.

Εδώ και λίγες ημέρες η χώρα αντιμετωπίζει εντονότατο πρόβλημα λόγω της συσσώρευσης οικιακών απορριμμάτων στους δρόμους. Εν μέσω τουριστικής περιόδου και με τον πρώτο μεγάλο καύσωνα της χρονιάς, η κατάσταση είναι πλέον δραματική σε πολλούς δήμους. Πέρα από τις ευθύνες της κυβέρνησης, οι οποίες είναι δεδομένες μια και συνειδητά εξαπάτησε τους εργαζόμενους, επικρατεί μια σύγχυση στον δημόσιο διάλογο για αυτό το θέμα.

1) Αλλο πράγμα η διαχείριση της κρίσης, άλλο πράγμα η μόνιμη λύση. Αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζουμε μια κρίση. Είναι ευθύνη της κυβέρνησης να προστατεύει τη δημόσια υγεία χρησιμοποιώντας όλα τα εργαλεία που έχει στη διάθεσή της: μηχανισμοί πολιτικής προστασίας, στρατός, συνεργεία της περιφέρειας, εθελοντές, όλοι πρέπει να κινητοποιηθούν.

...Η σύγχρονη Αριστερά συμπυκνώνει τις δημοκρατικές σοσιαλιστικές ιδέες, την ανανεωτική πλουραλιστική Αριστερά και την ευρωπαϊκή ριζοσπαστική Αριστερά με τις ιδέες για ανοικτές κοινωνίες. Η σημερινή Αριστερά οφείλει να ξεπερνά τα σύνορα και όχι να ταμπουρώνεται στα εθνικά κράτη. Οφείλει, χωρίς αυταπάτες, δογματισμούς και μαξιμαλισμούς να αφουγκράζεται τις ανακατατάξεις, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτισμικές που γέννησε η παγκοσμιοποίηση.
Η σύγχρονη Αριστερά οφείλει να είναι το νέο που θα δώσει διέξοδο στα κοινωνικά στρώματα που ασφυκτιούν μη έχοντας πολιτική διέξοδο. Εάν το συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης δώσει τον απαιτούμενο βηματισμό, εάν ανοίξει την πόρτα στο καινούργιο, θα εξαρτηθεί από το εάν θα περάσει πάνω από τον πήχυ των μηχανισμών ή εάν ευλαβικά, κλείνοντας το μάτι στο παρελθόν, υποταχθεί σ’ αυτούς.

Στην πρόσφατη συνέντευξή του, ο πρωθυπουργός θυμήθηκε ξανά την περίφημη «προοδευτική διακυβέρνηση», ρίχνοντας κλεφτές ματιές προς τη Δημοκρατική Συμπαράταξη. «Θα χαιρόμασταν ειλικρινά», είπε ο πρωθυπουργός, «αν (το ΠΑΣΟΚ) έβρισκε ξανά τον προοδευτικό του προσανατολισμό, αλλά και το κουράγιο να ανοίξει έναν ειλικρινή και χωρίς προκαταλήψεις διάλογο με την κυβερνώσα Αριστερά, τον ΣΥΡΙΖΑ, για την προοπτική της προοδευτικής διακυβέρνησης μετά το τέλος των μνημονίων. Εμείς, πάντως, θα είμαστε εκεί. Αλλά νομίζω ότι έχει πολύ σοβαρά προβλήματα να λύσει για να φτάσει μέχρι εκεί». Στη διατύπωση αυτή υπάρχουν τρία λάθη.