Είμαστε όλοι εδώ. Με διαδρομές και προσφορά στην ανανεωτική αριστερά, στην σοσιαλδημοκρατία, και στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο. Με προσδοκίες για ένα κοινό μέλλον.

Είμαστε όλοι εδώ. Για να εκπροσωπήσουμε την λογική, την υπευθυνότητα, την προοδευτική προοπτική. Να αντιπαλέψουμε τον λαϊκισμό και τον συντηρητισμό.

Η ευθύνη είναι μεγάλη. Να ανταποκριθούμε επιτέλους στο αίτημα της κοινωνίας για μια ισχυρή ενιαία παράταξη, να προχωρήσουμε με αποφασιστικότητα για ένα ενιαίο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.

Το προγραμματικό και πολιτικό συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης πραγματοποιείται σε μια εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή για την χώρα. Στιγμή που απαιτεί μια νέα πορεία και μια γενναία αλλαγή πολιτικής.

Από την στιγμή που η κυρία Γεννηματά απάντησε με τόσο κατηγορηματικό τρόπο στην πρόσκληση που της απηύθυνε ο κ. Τσίπρας για «προοδευτική συμπόρευση», το συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης αποκτά ξεχωριστό ενδιαφέρον. Η συζήτηση φεύγει από τους ψιθύρους για υπόγεια συνεννόηση Κουμουνδούρου-Χαριλάου Τρικούπη και πηγαίνει στο πραγματικό επίδικο. Αν, δηλαδή, θα συγκροτηθεί, μετά από τόσες αποτυχημένες προσπάθειες, ένας σύγχρονος εκσυγχρονιστικός και ευρωπαϊκός φορέας.

Με καταγεγραμμένη την πολιτική βούληση των πέντε κομμάτων και κινήσεων, που συναπαρτίζουν σήμερα τη ΔΗΣΥ, αποτυπωμένη στο κεντρικό σύνθημα, ξεκινάει το Συνέδριο.
Φιλοδοξία όλων είναι το απόγευμα της Κυριακής από το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας του Φαλήρου να υπάρχει το μήνυμα ότι η ΔΗΣΥ έκανε ένα αποφασιστικό βήμα, δίνοντας ξεκάθαρες απαντήσεις στα τρία βασικά ζητήματα που κλήθηκαν 3000 σύνεδροι να αντιμετωπίσουν.

-Το πρώτο:
Ποια είναι η δική μας σύγχρονη, εναλλακτική, προοδευτική πρόταση για μια νέα πορεία ανάπτυξης προκειμένου να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά τα οξυμένα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα της χώρας ώστε να υπερβούμε την κρίση και όχι απλώς να την παρακάμψουμε;
Το «Σχέδιο Ελλάδα», ως μια στέρεα βάση εκκίνησης, που συζητήθηκε με φορείς και πολίτες, σχεδόν σε όλη τη χώρα, μας έχει δώσει αυτή τη δυνατότητα.

Οι πολίτες στις δυτικές δημοκρατίες είναι απόλυτα απογοητευμένοι από την πολιτική και τους πολιτικούς. Θεωρούν ότι η πολιτική έχει μετατραπεί σε προσοδοφόρο επάγγελμα διασυνδεδεμένο με ισχυρά οικονομικά συμφέροντα. Μερικοί πολιτικοί αποτάσσουν ως σατανά την πολιτική ως επάγγελμα. Και μάλιστα επικαλούνται τον Μαξ Βέμπερ και το δοκίμιό του «Η πολιτική ως επάγγελμα» (Politik als Beruf), όπου οι έρμοι θεωρούν, χωρίς φυσικά να έχουν διαβάσει ούτε γραμμή από αυτό, ότι ο μεγάλος γερμανός κοινωνιολόγος κατακεραυνώνει την πολιτική ως επάγγελμα. Βεβαίως κάνει ακριβώς το αντίθετο.

Εδώ και λίγες ημέρες η χώρα αντιμετωπίζει εντονότατο πρόβλημα λόγω της συσσώρευσης οικιακών απορριμμάτων στους δρόμους. Εν μέσω τουριστικής περιόδου και με τον πρώτο μεγάλο καύσωνα της χρονιάς, η κατάσταση είναι πλέον δραματική σε πολλούς δήμους. Πέρα από τις ευθύνες της κυβέρνησης, οι οποίες είναι δεδομένες μια και συνειδητά εξαπάτησε τους εργαζόμενους, επικρατεί μια σύγχυση στον δημόσιο διάλογο για αυτό το θέμα.

1) Αλλο πράγμα η διαχείριση της κρίσης, άλλο πράγμα η μόνιμη λύση. Αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζουμε μια κρίση. Είναι ευθύνη της κυβέρνησης να προστατεύει τη δημόσια υγεία χρησιμοποιώντας όλα τα εργαλεία που έχει στη διάθεσή της: μηχανισμοί πολιτικής προστασίας, στρατός, συνεργεία της περιφέρειας, εθελοντές, όλοι πρέπει να κινητοποιηθούν.

...Η σύγχρονη Αριστερά συμπυκνώνει τις δημοκρατικές σοσιαλιστικές ιδέες, την ανανεωτική πλουραλιστική Αριστερά και την ευρωπαϊκή ριζοσπαστική Αριστερά με τις ιδέες για ανοικτές κοινωνίες. Η σημερινή Αριστερά οφείλει να ξεπερνά τα σύνορα και όχι να ταμπουρώνεται στα εθνικά κράτη. Οφείλει, χωρίς αυταπάτες, δογματισμούς και μαξιμαλισμούς να αφουγκράζεται τις ανακατατάξεις, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτισμικές που γέννησε η παγκοσμιοποίηση.
Η σύγχρονη Αριστερά οφείλει να είναι το νέο που θα δώσει διέξοδο στα κοινωνικά στρώματα που ασφυκτιούν μη έχοντας πολιτική διέξοδο. Εάν το συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης δώσει τον απαιτούμενο βηματισμό, εάν ανοίξει την πόρτα στο καινούργιο, θα εξαρτηθεί από το εάν θα περάσει πάνω από τον πήχυ των μηχανισμών ή εάν ευλαβικά, κλείνοντας το μάτι στο παρελθόν, υποταχθεί σ’ αυτούς.

Στην πρόσφατη συνέντευξή του, ο πρωθυπουργός θυμήθηκε ξανά την περίφημη «προοδευτική διακυβέρνηση», ρίχνοντας κλεφτές ματιές προς τη Δημοκρατική Συμπαράταξη. «Θα χαιρόμασταν ειλικρινά», είπε ο πρωθυπουργός, «αν (το ΠΑΣΟΚ) έβρισκε ξανά τον προοδευτικό του προσανατολισμό, αλλά και το κουράγιο να ανοίξει έναν ειλικρινή και χωρίς προκαταλήψεις διάλογο με την κυβερνώσα Αριστερά, τον ΣΥΡΙΖΑ, για την προοπτική της προοδευτικής διακυβέρνησης μετά το τέλος των μνημονίων. Εμείς, πάντως, θα είμαστε εκεί. Αλλά νομίζω ότι έχει πολύ σοβαρά προβλήματα να λύσει για να φτάσει μέχρι εκεί». Στη διατύπωση αυτή υπάρχουν τρία λάθη.

Το Συνέδριο Πολιτικής και Προγράμματος της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, στο τέλος Ιουνίου, αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για την ανασυγκρότηση του χώρου μας. Η συνάντηση διαφορετικών δυνάμεων, φορέων, κομμάτων, Κινήσεων και προσωπικοτήτων είναι αναμφισβήτητα ένα θετικό γεγονός. Απαιτείται, όμως, ακόμα πολλή προσπάθεια για να επιτευχθούν οι στόχοι μας. Και κυρίως πρέπει να εμπνεύσουμε ενθουσιασμό στα μέλη και τους φίλους μας.
Το Συνέδριο είναι ανάγκη να εκπλήξει θετικά. Δεν αρκεί να επαναλάβει ήδη διατυπωμένες ή γενικόλογες θέσεις. Χρειαζόμαστε νεωτεριστικό, καινοτόμο, αιχμηρό προγραμματικό λόγο. Δεν είμαστε το μεγάλο πολυσυλλεκτικό κόμμα του παρελθόντος, που μπορούσε -λάθος κατά τη γνώμη μου- να αρκείται σε γενικές, στρογγυλεμένες απόψεις, για να είναι αρεστό σε όλους.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η χώρα ζει σε μια ατμόσφαιρα παρακμής, σε ένα κλίμα ζόφου, εκβιασμών και παρακρατικών μεθοδεύσεων. Οποτε συνέβαινε όμως κάτι αντίστοιχο, η Αριστερά δεν εξέφραζε απλώς την αποδοκιμασία της, αλλά βρισκόταν στην πρώτη γραμμή άμυνας. Σήμερα, όχι απλώς καλύπτει, όχι απλώς αποδέχεται άθλιες και σκοτεινές πρακτικές, αλλά τις υπερασπίζεται...

Φταίνε οι ξένοι για τα δεινά της χώρας; Το 2010, όταν η διεθνής κρίση βρήκε τη χώρα με παρωχημένο παρασιτικό μοντέλο, κατερειπωμένη από μία 5ετία φαυλότητας, και οι αγορές αρνήθηκαν να μας δανείζουν, υψώθηκαν πλαστικές σημαίες αντίστασης στα μνημόνια των «ξένων» – των εταίρων μας, δηλαδή των μόνων (παγκοσμίως…) προθύμων να μας δανείσουν. Με τους κακούς ξένους και τον προδότη Παπανδρέου, τα «Ζάππεια» εξέθρεψαν τον λαϊκισμό που απλώθηκε σαν επιδημία σε μια κοινωνία παραζαλισμένη και αρκετά επιρρεπή στο παραμύθι και στο παραμύθιασμα. Μετά ήρθε το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης».

...Ως πότε όμως πιστεύουν κάποιοι ότι οι πολίτες θα έχουν τη διάθεση να παρακολουθούν το ατελέσφορο σίριαλ της σύγχρονης Κεντροαριστεράς; Ο χρόνος κυλάει αντίστροφα και η υπομονή τους εξαντλείται. Για αυτό και η κρίσιμη ώρα για τη δημιουργία της νέας, ενιαίας προοδευτικής παράταξης είναι τώρα. Και αυτό δεν θα γίνει αν «ράψουμε το κοστούμι» της παράταξης στα μέτρα των δικών μας θέλω, γιατί όσο μεγάλα κι αν είναι αυτά, το «κοστούμι» θα είναι μικρό. Ζητούμενο είναι να θέσουμε εν λευκώ τον εαυτό μας στην υπηρεσία του σκοπού, που δεν είναι άλλος από τη δημιουργία του νέου, ενιαίου φορέα. Τότε και μόνο τότε θα είμαστε ωφέλιμοι στον χώρο και στη χώρα.

Πόσοι άραγε γνωρίζουν ότι οι «New York Times» και ο γαλλικός «Le Μonde» χρησιμοποιούν στις εκτυπώσεις τους φωτοευαίσθητα λεπτά φύλλα αλουμινίου που παράγει ελληνική επιχείρηση και συγκεκριμένα θυγατρική της ΕΛΒΑΛ του ομίλου Βιοχάλκο;

Πόσοι άραγε γνωρίζουν ότι η κλωστοϋφαντουργία ΕΠΙΛΕΚΤΟΣ του Δοντά παράγει τα καλύτερα βαμβακονήματα στον κόσμο;