Το ότι οι υποψηφιότητες για την ηγεσία έχουν διαφορετικά προφίλ δεν είναι απαραίτητα ενδεικτικό μόνο φιλοδοξιών, αλλά και ενδεικτικό του περίπλοκου πολιτικού θυμικού που συγκροτεί τον ΣΥΡΙΖΑ. Το πολύπλευρο πολιτικό υπόστρωμα, επίσης, δεν οφείλεται απαραίτητα σε έλλειψη βαθύτερης ιδεολογικής ενότητας, αλλά πιθανόν εκφράζει το δυσκολότερο αλλά και ενθαρρυντικότερο: αναπαριστά αυτό το εξαιρετικά ασταθές και αντιφατικό κοινωνικό σύνολο στο οποίο απευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ και το οποίο προσδοκά γκρινιάρικα, θλιμμένα, ανυπόμονα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Διαφορετικές οι συγκροτήσεις του κοινού με το οποίο συνομιλεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

Όσοι παρακολουθούν τις πολιτικές εξελίξεις στην Ισπανία πιθανώς να έχουν εντυπωσιαστεί αρνητικά από το γεγονός ότι μια κυβέρνηση που τα πήγε καλά σε ζητήματα κοινωνικής πολιτικής, αντιμετώπισε αποτελεσματικά την πανδημία, ανέβασε τους μισθούς και έθεσε σε πρώτη μοίρα ζητήματα ισότητας των δύο φύλων είναι πολύ πιθανό να ηττηθεί στις εκλογές αυτής της Κυριακής. Ειδικά στο τελευταίο ζήτημα, οι νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης Σοσιαλιστών και Podemos θεωρήθηκαν πρωτοποριακές και τράβηξαν την προσοχή και άλλων Ευρωπαίων.

Η σύγκριση Ελλάδας- Γαλλίας είναι καταλυτική: Στη Γαλλία -γράφει στην επίκαιρη και, πλέον, διάσημη μελέτη του, ο δασολόγος- περιβαλλοντολόγος Λευτέρης Σταματόπουλος (dasarxeio.com)- υπάρχουν 16 εκατ. εκτάρια δάσους, στην Ελλάδα μόνο 3,3 εκατ. Από αυτά, τα πευκοδάση καλύπτουν 4 εκατ. εκτάρια, στην Ελλάδα καλύπτουν μόνο 491 χιλ. εκτάρια. Η Γαλλία διαθέτει 64 εναέρια μέσα πυρόσβεσης, η Ελλάδα 92. Οι δύο χώρες διαθέτουν τον ίδιο περίπου αριθμό πυροσβεστικών οχημάτων. Στη Γαλλία αντιστοιχεί ένας πυροσβέστης ανά 1.644 κατοίκους, στην Ελλάδα ένας ανά 453 κατοίκους. Κι όμως, στη Γαλλία ο μέσος όρος των καμένων δασικών εκτάσεων ετησίως είναι μόλις 160 χιλ. στρέμματα την τελευταία 10ετία, ενώ στην Ελλάδα είναι 4 φορές μεγαλύτερος. Γιατί;

Τα κοινωνικά και οικονομικά προεκλογικά προγράμματα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, ήταν πιο ευνοϊκά για την πλειοψηφία των πολιτών, σε σύγκριση με αυτά της ΝΔ.

Το ΠΑΣΟΚ, είχε μια όχι μεγάλη, αλλά σημαντική εκλογική άνοδο, σε αντίθεση με την σοκαριστική πτώση του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, χωρίς να διαθέτει κάποια προγραμματική υπεροχή, έναντι του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.

Επί πλέον, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, έχασε όλες τις περιφέρειες, αλλά και το εκλογικό προβάδισμά του, σε όλες τις ηλικιακές και κοινωνικές ομάδες. Μη εξαιρουμένων, πολλών «λαϊκών περιοχών».

Σημαδιακή η μέρα που ξημερώνει αύριο. Φυσικά εκλογές στην Ισπανία έχουν γίνει κάμποσες φορές από τότε που πέθανε ο Φράνκο και κατέρρευσε το καθεστώς του. Μέχρι πρόσφατα όμως η κάλπη κατέγραφε λεπτές αποχρώσεις και μικρές μετακινήσεις προς τα δεξιά ή τα αριστερά, οι οποίες δεν προκαλούσαν ούτε ενθουσιασμό ούτε ανησυχία και άγχος. Σήμερα όμως τα μάτια του κόσμου είναι στραμμένα στην Ισπανία επειδή η Ακροδεξιά δεν είναι μια δράκα από νοσταλγούς του Χίτλερ, του Μουσολίνι ή του Φράνκο και γενικώς διαταραγμένους που φυτοζωούν στις παρυφές της πολιτικής ζωής.

Μπαίνουμε σε νέα φάση στα ελληνοτουρκικά; Αυτή είναι η αίσθηση που επικρατεί και στην Ελλάδα και στην Τουρκία σε τμήματα του πολιτικού προσωπικού. Πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι ότι τούτη τη φορά κάτι καλό και κυρίως μόνιμο θα προκύψει; Οι οπαδοί αυτής της θεωρίας υποστηρίζουν ότι οι δύο ηγέτες, Ερντογάν και Μητσοτάκης, είναι κυρίαρχοι, έχουν πετύχει σαρωτικές νίκες στις εθνικές εκλογές τους, οι πολιτικοί αντίπαλοί τους έχουν βυθιστεί σε κρίση οπότε δεν έχουν κανένα λόγο να είναι διστακτικοί και μπορούν να προχωρήσουν σε συζητήσεις που δεν θα μείνουν στην επιφάνεια, όπως έχει συμβεί μέχρι τώρα, αλλά θα πάνε σε βάθος. Να μην έχουμε δηλαδή πάλι παράλληλους μονολόγους που δεν οδηγούν πουθενά. Ωστόσο πρέπει να πούμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που οι ηγεσίες των δύο χωρών εκπέμπουν σήματα αισιοδοξίας.

Το πολιτικό σύστημα της χώρας βρίσκεται σε μια νέα φάση μετά τις πρόσφατες εκλογές. Από τη μία, έχουμε μια πλειοψηφία της Δεξιάς και την άνοδο της Ακροδεξιάς, με ό,τι αυτό σημαίνει για τα κοινωνικά δικαιώματα και την ποιότητα της Δημοκρατίας. Η κυβέρνηση της Ν.Δ. ήδη δείχνει τα πρώτα σημάδια, σκοπεύει να κινηθεί ανεξέλεγκτη, με αλαζονεία και αντιμετωπίζοντας την εμπιστοσύνη των πολιτών ως «λευκή επιταγή».

Πυρκαγιές στο φυσικό περιβάλλον της χώρας μας είχαμε και θα έχουμε γιατί στο μεσογειακό δασικό οικοσύστημά μας κυριαρχούν τα πυρόφιλα είδη. Κι αυτή η βλάστηση αν συνδυαστεί με μελτέμια, υψηλές θερμοκρασίες και το δύσκολο ανάγλυφο, δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα για τους εμπρηστές.

Και εμπρηστής δεν είναι η κλιματική αλλαγή. Είναι κάποιο ανθρώπινο χέρι, από τον εγκληματικά αμελή πολίτη που βάζει φωτιές για να κάψει κλαδιά μέχρι τον δημοτικό άρχοντα που παίρνουν φωτιά οι χωματερές του δήμου του, τη ΔΕΗ με τους υποσταθμούς και τα καλώδιά της και την πολιτεία που την επόμενη ημέρα σκέπτεται πώς θα τακτοποιήσει τους καταπατητές. Η κλιματική αλλαγή επιδεινώνει και μεγεθύνει τις επιπτώσεις.

Τα τείχη, οι τάφροι, τα συρματοπλέγματα, τα σύνορα γενικά, μόνο τη ροή των ανθρώπων που πέφτουν στην ανάγκη της μετοικεσίας μπορούν να εμποδίσουν, χωρίς πάντως να είναι ικανά να την ανακόψουν πλήρως. Τα φυσικά φαινόμενα, αν νοείται πια ως φυσική η ασφυξία που προκαλεί η «κανονικοποίηση» της κλιματικής ακρότητας, είναι διεθνή. Ο καύσωνας των τελευταίων ημερών πλήττει όλες τις μεσογειακές χώρες. Οι δικοί μας μετεωρολόγοι τον ονόμασαν «Κλέωνα», θαρρείς και σκόπευαν να θέσουν σε δοκιμασία τις γνώσεις μας στη γραμματική. Η λαθεμένη γενική «του Κλέοντος» ακούστηκε ακόμα και στην ΕΡΤ. Πιθανόν κατά το «του λέοντος». Κρίμα για τον αρχιδημαγωγό Κλέωνα. Με τόσους μιμητές του στην πολιτική σκηνή και να μας δυσκολεύει η κλίση του…

Οι καταστροφές και οι ώρες αγωνίας στη Σαρωνίδα, στο Λαγονήσι, στο Λουτράκι και στα Δερβενοχώρια φέρνουν ξανά στο προσκήνιο τα ερωτήματα που προκύπτουν κάθε καλοκαίρι. Τις τελευταίες δύο ημέρες οι φλόγες ξέφυγαν καίγοντας δασικές εκτάσεις και σπίτια. Οι κάτοικοι, απελπισμένοι μέσα στη φρίκη της πυρκαγιάς, ζητούσαν αυτό που θα ζητούσε ο καθένας από εμάς: «ένα αεροπλάνο, ένα πυροσβεστικό ελικόπτερο».