Όταν ο Χένρι Μίλερ έφθασε στον Πειραιά, τον Ιούλιο του 1939, έκανε ζέστη. Αφόρητη ζέστη. Η θερμοκρασία ήταν 48 βαθμούς κελσίου στον ήλιο, γράφει στον «Κολοσσό», όταν πήρε ταξί από το λιμάνι για να ανέβει στην Ακρόπολη. Μπορεί να υπερβάλει κάπως, όπως το συνήθιζε. Μα προφανώς έκανε πολύ ζέστη εκείνη τη μέρα στην Αθήνα. Μια ζέστη που δεν εμπόδισε, πάντως, ούτε εκείνον, ούτε μια ολόκληρη γενιά συγγραφέων, μετά από αυτόν, να λατρέψουν το ελληνικό καλοκαίρι, αυτόν τον «κόσμο από φως». Και να το υμνήσουν ως τον αληθινό επί γης Παράδεισο.

Σε κάποια μακρινή δυστοπία φαίνεται να ταιριάζει το φετινό καλοκαίρι μέχρι στιγμής.

Σαστισμένοι, παρακολουθούμε το ένα παρανάλωμα να διαδέχεται το άλλο. Ρόδος, Βόλος, Εύβοια, Κέρκυρα, Κάρυστος, Αίγιο, έχει χαθεί πια το μέτρημα. Και φυσικά, αυτές οι καταστροφές που τόσο συνοπτικά αναφέρονται ως λέξεις και ως ειδήσεις, αντιστοιχούν σε πραγματικούς ανθρώπους, σε πραγματικές χιλιάδες νεκρών ζώων, σε πραγματικές περιουσίες που καταστράφηκαν σε μερικά λεπτά, σε πραγματικές εκτάσεις πρασίνου που έγιναν στάχτη.

Η χώρα μας παραπαίει ανάμεσα σε πολιτικές αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής και σε πολιτικές ασπόνδυλες χωρίς αρχή –μέση και τέλος και χωρίς πραγματικούς Εθνικούς στόχους. Ενώ από την μια πλευρά προχωράμε στο κλείσιμο των θερμοηλεκτρικών σταθμών και την εγκατάλειψη του λιγνίτη ως καύσιμου με πολύ μεγάλο κοινωνικό και οικονομικό κόστος, ενώ αναπτύσσουμε χρηματοδοτικά και τεχνικά προγράμματα αναδάσωσης, από την άλλη πλευρά χάνουμε χιλιάδες στρέμματα δασών και γεωργικών εκτάσεων μόνο από τις δασικές πυρκαγιές, κατασπαταλώντας το μεγαλύτερο μέρος των ευρωπαϊκών εργαλείων χρηματοδότησης σε αγορά πυροσβεστικού εξοπλισμού.

Όταν η Ρόδος καίγεται επί μία εβδομάδα, στ’ αποκαΐδια της δεν θα εντοπίσουμε μόνο τα κατεστραμμένα σπίτια, τα νεκρά ελάφια, τις πληγωμένες επιχειρήσεις και το ξέπνοο φυσικό κάλλος, που θα χρειαστεί δεκαετίες για να συνέλθει. Θα βρούμε, μία προς μία, σκόρπιες, τσουρουφλισμένες, βαριά έκθετες, και όλες τις σελίδες του αφηγήματος που μηχανιστικά απαγγέλλει και η δεύτερη κυβέρνηση του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη.

Σελίδα πρώτη, τίτλος «Ο κρατικός μηχανισμός είναι εξαιρετικά προετοιμασμένος για κάθε ενδεχόμενο».

Το αποτέλεσμα των προχτεσινών εκλογών στην Ισπανία διέψευσε τις από καιρό καλλιεργούμενες προσδοκίες για «δεξιά στροφή».

Το μεγάλο κόμμα της Δεξιάς ήρθε μεν πρώτο, αλλά με μικρή διαφορά. Καμιά σχέση με τον αναμενόμενο «θρίαμβο». Και ο πιθανός συνεταίρος του, το ακροδεξιό VOX, βγήκε χαμένο. Έτσι η, επίσης από καιρό, καλλιεργούμενη δημοσκοπική βεβαιότητα ότι θα σχημάτιζαν άνετα κυβέρνηση συνεργασίας διαψεύστηκε.

Μάτι, Αγ. Στέφανος, Μαύρο ΛιΘάρι, Βίλια, Μαραθώνας, Κουβαράς….Κάθε χρόνο, καιρού επιβάλλοντος, δηλαδή όταν συνυπάρχουν υψηλές θερμοκρασίες και δυνατοί άνεμοι, κάνουμε προσκλητήριο των περιοχών που κάηκαν.

Το πρώτο παράδοξο είναι το γεγονός ότι συνήθως αναφερόμαστε σε περιοχές που ονομάζονται και χαρακτηρίζονται από τους οικισμούς που είναι εγκατεστημένοι σε αυτές. Και όμως, καίγονται δασικές εκτάσεις.

Στη συνάντηση Μητσοτάκη - Ερντογάν στο Βίλνιους στις 12/7 συμφωνήθηκε η επανεκκίνηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, με προγραμματισμό σειράς διμερών συναντήσεων στο πλαίσιο ενός «θετικού μομέντουμ» που έχει διαμορφωθεί τον τελευταίο καιρό, με αποφυγή και από τις δύο πλευρές προκλητικών κινήσεων και ρητορικής.

Εντύπωση προκάλεσαν ορισμένες διατυπώσεις στις δηλώσεις του Έλληνα πρωθυπουργού: η σαφής αναφορά πως στόχος είναι οι δύο χώρες να προσφύγουν στη Χάγη, η εκτίμηση πως «στον πολιτικό διάλογο θα τεθούν τα σημαντικά γεωπολιτικά [και όχι απλά νομικά] ζητήματα, με σημαντικότερο [και άρα όχι μόνο] το βασικό ζήτημα το οποίο αναγνωρίζουμε ότι είναι η διαφορά μας με την Τουρκία, δηλαδή η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών, ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας, στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο».

Έχουν περάσει 30 χρόνια, από την Παγκόσμια Σύνοδο των Ηνωμένων Εθνών, στο Ρίο το 1992, όταν η διεθνής κοινότητα αποφάσισε ότι πρέπει να προχωρήσει στα απαραίτητα βήματα για να αντιμετωπίσει την κλιματική αλλαγή. Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Προέκυψε το αναιμικό Πρωτόκολλο του Κιότο, η φιλόδοξη Συμφωνία του Παρισιού για την Κλιματική Αλλαγή, η κλιματική αλλαγή αναβαθμίστηκε σε κλιματική κρίση, οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας έγιναν πλέον κυρίαρχο ρεύμα (mainstream) αλλά οι εκπομπές αερίων θερμοκηπίου συνεχίζουν να αυξάνονται!

Το ότι οι υποψηφιότητες για την ηγεσία έχουν διαφορετικά προφίλ δεν είναι απαραίτητα ενδεικτικό μόνο φιλοδοξιών, αλλά και ενδεικτικό του περίπλοκου πολιτικού θυμικού που συγκροτεί τον ΣΥΡΙΖΑ. Το πολύπλευρο πολιτικό υπόστρωμα, επίσης, δεν οφείλεται απαραίτητα σε έλλειψη βαθύτερης ιδεολογικής ενότητας, αλλά πιθανόν εκφράζει το δυσκολότερο αλλά και ενθαρρυντικότερο: αναπαριστά αυτό το εξαιρετικά ασταθές και αντιφατικό κοινωνικό σύνολο στο οποίο απευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ και το οποίο προσδοκά γκρινιάρικα, θλιμμένα, ανυπόμονα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Διαφορετικές οι συγκροτήσεις του κοινού με το οποίο συνομιλεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

Όσοι παρακολουθούν τις πολιτικές εξελίξεις στην Ισπανία πιθανώς να έχουν εντυπωσιαστεί αρνητικά από το γεγονός ότι μια κυβέρνηση που τα πήγε καλά σε ζητήματα κοινωνικής πολιτικής, αντιμετώπισε αποτελεσματικά την πανδημία, ανέβασε τους μισθούς και έθεσε σε πρώτη μοίρα ζητήματα ισότητας των δύο φύλων είναι πολύ πιθανό να ηττηθεί στις εκλογές αυτής της Κυριακής. Ειδικά στο τελευταίο ζήτημα, οι νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης Σοσιαλιστών και Podemos θεωρήθηκαν πρωτοποριακές και τράβηξαν την προσοχή και άλλων Ευρωπαίων.

Η σύγκριση Ελλάδας- Γαλλίας είναι καταλυτική: Στη Γαλλία -γράφει στην επίκαιρη και, πλέον, διάσημη μελέτη του, ο δασολόγος- περιβαλλοντολόγος Λευτέρης Σταματόπουλος (dasarxeio.com)- υπάρχουν 16 εκατ. εκτάρια δάσους, στην Ελλάδα μόνο 3,3 εκατ. Από αυτά, τα πευκοδάση καλύπτουν 4 εκατ. εκτάρια, στην Ελλάδα καλύπτουν μόνο 491 χιλ. εκτάρια. Η Γαλλία διαθέτει 64 εναέρια μέσα πυρόσβεσης, η Ελλάδα 92. Οι δύο χώρες διαθέτουν τον ίδιο περίπου αριθμό πυροσβεστικών οχημάτων. Στη Γαλλία αντιστοιχεί ένας πυροσβέστης ανά 1.644 κατοίκους, στην Ελλάδα ένας ανά 453 κατοίκους. Κι όμως, στη Γαλλία ο μέσος όρος των καμένων δασικών εκτάσεων ετησίως είναι μόλις 160 χιλ. στρέμματα την τελευταία 10ετία, ενώ στην Ελλάδα είναι 4 φορές μεγαλύτερος. Γιατί;

Τα κοινωνικά και οικονομικά προεκλογικά προγράμματα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, ήταν πιο ευνοϊκά για την πλειοψηφία των πολιτών, σε σύγκριση με αυτά της ΝΔ.

Το ΠΑΣΟΚ, είχε μια όχι μεγάλη, αλλά σημαντική εκλογική άνοδο, σε αντίθεση με την σοκαριστική πτώση του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, χωρίς να διαθέτει κάποια προγραμματική υπεροχή, έναντι του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.

Επί πλέον, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, έχασε όλες τις περιφέρειες, αλλά και το εκλογικό προβάδισμά του, σε όλες τις ηλικιακές και κοινωνικές ομάδες. Μη εξαιρουμένων, πολλών «λαϊκών περιοχών».