Αν δήλωνα έκπληκτος, θα έλεγα ψέματα. Κατηγορούσαν τον Αλ. Τσίπρα ότι δεν κλείνει τον δρόμο στη ρήξη και ότι έτσι ρισκάρει την καταστροφή της χώρας. Του έδιναν, με την ψήφο τους στη Βουλή, σαφή εντολή να πάει στη Σύνοδο Κορυφής, υπό τον μοναδικό όρο, ότι θα επιστρέψει έχοντας μία, όποια, συμφωνία. Του υποδείκνυαν με αυστηρότητα την ανάγκη να υπογράψει συμφωνία πάση θυσία, γιατί εναλλακτική δεν υπάρχει. Φαντάζομαι ότι δεν υπάρχει Ελλην τόσο ανυποψίαστος, που να μην είχε προεξοφλήσει το σκηνικό της επόμενης ημέρας. Οτι όλα αυτά θα παραχωρούσαν τη θέση τους σε μύδρους κατά της κυβέρνησης, επειδή υπέγραψε συμφωνία…

Οταν έγινε η πρώτη συγκέντρωση στο Σύνταγμα υπέρ του «όχι», το δελτίο ειδήσεων ενός βρετανικού καναλιού είχε ζωντανό ρεπορτάζ από το μπαλκόνι κάποιου ξενοδοχείου της πλατείας με φόντο την εικόνα του πλήθους.
Μετά την εισαγωγή και μερικές γενικές πληροφορίες, ο δημοσιογράφος συνομίλησε με στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, τη Βασιλική Κατριβάνου (αν δεν με απατά η μνήμη μου· αν με απατά, ζητώ συγγνώμη), στην οποία έθεσε και το εξής ερώτημα: Πώς θα περάσετε τις θέσεις σας όταν τα υπόλοιπα 18 κράτη της ευρωζώνης τις απορρίπτουν;
Η απάντηση -δεν θυμάμαι ακριβώς τις λέξεις, αλλά αποδίδω το νόημα- δόθηκε αμέσως, με σιγουριά, ωσάν να επρόκειτο για κάτι φυσιολογικό και γνωστό τοις πάσι:«Η κόντρα είναι με τις κυβερνήσεις και όχι με τους λαούς, οι οποίοι βρίσκονται στο πλευρό μας».

Μία γυναίκα, που έπεσε θύμα βιασμού από ένα φίλο της έγραψε, ανώνυμα, μία συγκλονιστική εξομολόγηση στον Guardian, περιγράφοντας κάθε συναίσθημα που της προκάλεσε αυτή η φρικτή εμπειρία.

Λύτρωση ή συμφορά, υφεσιακή ή αναπτυξιακή, η «καλύτερη δυνατή» ή η «χειρότερη όλων», η νέα συμφωνία Αθήνας-πιστωτών έχει ακόμη αβέβαιη την τύχη και ακόμη περισσότερο αβέβαιες τις επιπτώσεις. Έτσι κι αλλιώς, όμως, σημαδεύει το οριστικό τέλος μιας εποχής.

Το τελευταίο διάστημα, ιδιαίτερα μετά την αλλαγή πλεύσης του Αλέξη Τσίπρα την επαύριο του δημοψηφίσματος, όπου το όχι μετατράπηκε σε ναι εντός λίγων ωρών, διαφαίνεται μία προσπάθεια διαχωρισμού του κυβερνώντος σχήματος. Γίνεται λόγος για μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα σοβαρό κεντροαριστερό κόμμα που απαλλαγμένο πλέον από τα αδιέξοδα της πολυτασικής δομής του, χωρίς αποκλίνουσες στρατηγικές στα μείζονα θα είναι ικανό να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Θα μετατραπεί σε ένα κόμμα που θα κλείσει μία συμφωνία με τους εταίρους και θα είναι ικανό να την εφαρμόσει ώστε να οδηγήσει τη χώρα εκτός κρίσης.

Η συμφωνία που ολοκληρώθηκε και κατατίθεται στη Βουλή είναι δύσκολη και επώδυνη καθώς περιέχει για άλλη μία φορά μέτρα ατέρμονης λιτότητας και υπερφορολόγησης, όπως τα μέτρα για τους αγρότες, τους ελεύθερους επαγγελματίες, την ιδιωτική οικονομία. Η συμφωνία βέβαια περιλαμβάνει και ορισμένες αναγκαίες αλλαγές στις οποίες έπρεπε και μόνοι μας να είχαμε προχωρήσει, όπως το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων και η κατάργηση των υπερβολικών κινήτρων για πρόωρες συνταξιοδοτήσεις όμως το τελικό μίγμα είναι υφεσιακό.

Είναι, φυσικά, για γέλια η προσπάθεια, που κάνουν οι σημερινοί ένοικοι του μεγάρου Μαξίμου μέσω των non papers, να πείσουν ότι το πρώτο «αριστερό» Μνημόνιο είναι καλύτερο από τα προηγούμενα. Κάθε τέτοια προσπάθεια είναι αυτονοήτως καταγέλαστη και προσβλητική για τους πολίτες που υπέστησαν το τσουνάμι της εξαετούς αντιμνημονιακής απάτης, με πρωταγωνιστές τους κκ Τσίπρα και Καμένο(«στα τέσσερα εσύ»).

Όποιος παρακολούθησε την πρόσφατη τρίωρη συνέντευξη τύπου που παραχώρησε η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου, αναλύοντας διεξοδικά το έργο της κατά το τελευταίο εξάμηνο, πρέπει μάλλον να κατάλαβε ότι η ΠτΒ διεκδικεί πλέον ένα νέο πολιτικό ρόλο, που υπερβαίνει κατά πολύ τη θεσμικά ουδέτερη θέση της. Στο «μαραθώνιο απολογισμό» της, η ΠτΒ αναφέρθηκε αναλυτικά στα πορίσματα των νέων επιτροπών, οι οποίες συγκροτήθηκαν με δική της πρωτοβουλία (αλλά και με πλήρη κάλυψη και υποστήριξη του ίδιου του πρωθυπουργού). Η μία επιτροπή απεφάνθη ότι το ελληνικό χρέος είναι παράνομο, επαχθές και επονείδιστο. Η δεύτερη κατέληξε στο συμπέρασμα πως οι Γερμανοί πρέπει να καταβάλουν άμεσα στη χώρα μας τις πολεμικές αποζημιώσεις για τις ναζιστικές βιαιότητες του Β΄ παγκόσμιου πολέμου.

Την πενταετία της κρίσης τα κόμματα του πρώην δικομματισμού δεν ήρθαν σε ουσιαστική ρήξη με το ευρύ δίκτυο διαπλοκής και πελατειακών σχέσεων που οικοδόμησαν. Η απροθυμία τους για δίκαιες περικοπές δαπανών και μεταρρυθμίσεις εκσυγχρονισμού του κράτους και βιώσιμης ανάπτυξης είχε ως αποτέλεσμα να σηκώσουν το βάρος της προσαρμογής τα πιο αδύναμα κι απροστάτευτα στρώματα της κοινωνίας. Χαμηλόμισθοι και χαμηλοσυνταξιούχοι, στον ιδιωτικό τομέα οι περισσότεροι, οι νέοι και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Το πρόβλημα που έχει προστεθεί στα τόσα άλλα που αντιμετωπίζει η χώρα, είναι αυτό με την πρόεδρο της Βουλής, μια ακόμη ατυχής επιλογή του Αλέξη Τσίπρα. Πρόβλημα που ενώ όλοι το αναγνωρίζουν, ακόμη και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, κανείς δεν τολμά να πάρει τις πρωτοβουλίες εκείνες, ώστε να αποκατασταθεί η εύρυθμη λειτουργία της Βουλής και της Δημοκρατίας.