Όταν ξεκίνησε – προ ετών – η συζήτηση, την είπαμε Κεντροαριστερά. Μετά τον κάναμε Χώρο του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού και τώρα μιλάμε για Τρίτο Πόλο. Όμως, κατ΄ουσίαν, περιγράφουμε τον χώρο εκείνο που σήμερα εκφράζουν όσοι αναφέρονται στον Δημοκρατικό Σοσιαλισμό, την πολιτική οικολογία, τον Δημοκρατικό μεταρρυθισμό, τα νέα κοινωνικά κινήματα, αλλά και την Σοσιαλδημοκρατία που αναζητά δρόμους υπέρβασης μιας πολιτικής που κατέστη… καθεστώς!

Η προσπάθεια για αυτοδυναμία οδηγεί τους διεκδικητές της σε μια καρικατούρα δικομματισμού και σε μία τεχνητή και κενή πόλωση. Η χώρα δεν έχει ανάγκη από τέτοιες συμπεριφορές αλλά από προωθητικές λύσεις.
Εμείς δεν θα γίνουμε παρακολουθητική δύναμη σε λογικές που θέλουν να επιβάλλουν ένα μονοκομματικό πρόγραμμα με το οποίο είμαστε αντίθετοι. Ο πολιτικός πόλος που προωθούμε, φιλοδοξούμε να γίνει μια ελκυστική πρόταση εξουσίας η οποία θα καθορίσει τη νέα πορεία της χώρας. Αυτός ο πόλος θα αξιοποιήσει τη δύναμη που θα αποκτήσει για να λειτουργήσει ως σταθεροποιητικός παράγοντας για την κυβερνησιμότητα της χώρας, ανατρέποντας τις διλημματικές επιλογές του νέου διπολισμού.

Το ζήτημα της σύγκλισης των δυνάμεων της αριστεράς και κεντροαριστεράς για τη συγκρότηση του τρίτου πόλου, έχει έλθει στην ημερήσια διάταξη στις αρχές της νέας πολιτικής περιόδου, που έχει φόντοτις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Γιαυτό είναι και ισχυρότερες και πιεστικότερες οι απαιτήσεις.Η ΔΗΜΑΡ ήδη με την προχθεσινή απόφαση της Εκτ. Επιτροπής είναι αναφανδόν υπέρ: «της αναγκαίας συσπείρωσης όλων των προοδευτικών δυνάμεων που διαφωνούν με την ασκούμενη κυβερνητική πολιτική, αλλά και το λαϊκισμό της μονομερούς καταγγελίας του μνημονίου από την αξιωματική αντιπολίτευση».

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πιο συγκροτημένη πολιτικά ομιλία στο φόρουμ του ΙΣΤΑΜΕ ήταν του Κώστα Σημίτη. Πρώτον, αποτύπωσε με σαφή τρόπο τις ευθύνες της ΝΔ. Και δεύτερον, επεσήμανε τις ευθύνες της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ στην «άστοχη διαχείριση» της κρίσης. Αυτά βέβαια δεν τα είπε ο Σημίτης τώρα για πρώτη φορά. Τα έχει ξαναπεί εγκαίρως. Όμως το σοβαρότερο πολιτικό σημείο της παρέμβασής του δεν ήταν αυτό.

Οι αντιδράσεις εναντίον οποιασδήποτε στρατιωτικής ενέργειας κατά της Συρίας κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, που εκφράστηκαν στην Ελλάδα με τον συνήθη έντονα καταγγελτικό λόγο, εγείρουν ορισμένα θεμελιώδη ερωτήματα. Ειδικά για την Ελλάδα, εγείρεται το ερώτημα με ποιους τελικά (θέλει να) είναι η χώρα; Και δεν εννοώ εάν είναι με τους Αμερικανούς, το ΝΑΤΟ, τους Ρώσους ή τους Σύριους οιασδήποτε απόχρωσης.

Τι ήταν τα Θρησκευτικά όταν πηγαίναμε στο σχολείο; Συνήθως βαρετές ώρες, που τις παρακολουθούσαμε με επιτηδευμένο ενδιαφέρον μόνο αν είχαμε αυταρχικό θεολόγο - και αυτό ασχέτως της πίστης μας στον Θεό. Διαφορετικά, ήταν ή ώρα του παιδιού. Με τα χρόνια, και με τη μετατροπή του γυμνασίου και του λυκείου, το μάθημα των Θρησκευτικών έγινε αγγαρεία.

1. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ από την ίδρυση της ανέπτυξε και υιοθέτησε θέσεις υπεύθυνες και ρεαλιστικές για τη χώρα. Με την έως τώρα στάση της απέδειξε πως αναλαμβάνει ευθύνες και υποστηρίζει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ δεν μεταβάλλει αυτή τη στάση της ανάλογα με την θέση της στο πολιτικό σύστημα. Η αποχώρηση της από την κυβέρνηση συνεργασίας δεν μειώνει στο ελάχιστο τη σταθερή προσήλωση της και τον αγώνα της για την έξοδο από την κρίση και την απόλυτη αντιπαλότητα της με πολιτικές που μπορούν να θέσουν σε αμφισβήτηση την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.

Αν είστε με το «αριστερό» ΠΑΣΟΚ (του ΣΥΡΙΖΑ) προφανώς θα καταγγέλλετε το «δεξιό» ΠΑΣΟΚ (της Κυβέρνησης και του Βενιζέλου) και θα διαφωνείτε με το «κεντροαριστερό» ΠΑΣΟΚ (συνεργασίες ΔΗΜΑΡ).

Αν ήσασταν με το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα προφανώς χρεώνετε την πτώση του κινήματος στο Σημίτη, στο Γιωργάκη και στο Βενιζέλο.

Αν ήσασταν με το ΠΑΣΟΚ των κινημάτων και των συνδικαλιστών προφανώς δεν κατανοείτε πώς τα κινήματα γίνανε ΜΚΟ και οι συνδικαλιστές «ντύθηκαν υπουργοί».