Από πέρσι το καλοκαίρι που εκλέχθηκα πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ εργάζομαι συστηματικά και επίμονα για την ενότητα του προοδευτικού χώρου. Όχι στα λόγια, με έργα, όπως η δημιουργία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Όλο αυτό τον χρόνο παλέψαμε τόσο για την εμβάθυνση του εγχειρήματος της Δημοκρατικής Συμπαράταξης όσο και για την διεύρυνση. Στηρίξαμε και συμμετείχαμε ενεργά στην Επιτροπή Διαλόγου που συγκροτήθηκε από τις δυνάμεις του χώρου και παρουσίασε ένα κοινό προγραμματικό πόρισμα μετά από τρίμηνη δουλειά.

Ο κ. Μητσοτάκης υποσχέθηκε από την ΔΕΘ να κάνει ότι δεν έκανε ο ίδιος πριν δύο μόλις χρόνια ως Υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης! Μας θύμισε την θητεία του και δήλωσε ότι θα επαναφέρει το σύστημα προαποφασισμένων ποσοστών αξιολόγησης (15% - 60% - 25%) αντί της αναγκαίας δίκαιης αξιολόγησης και κινητικότητας στο Δημόσιο. Η λύση όμως σήμερα θα έρθει από την κοινωνική συνοχή, την αρμονική συνύπαρξη ιδιωτικού και δημόσιου τομέα και όχι την σύγκρουση που επιδιώκουν οι κ. Τσίπρας και Μητσοτάκης, ο πρώτος εναντίον του ιδιωτικού και ο δεύτερος εναντίον του δημόσιου τομέα.

Το τελευταίο διάστημα έχει αναπτυχθεί μια έντονη νομικοπολιτική αντιπαράθεση για τη νέα τηλεοπτική μας πραγματικότητα, η οποία όμως, δυστυχώς, κινείται στη λογική του άσπρου - μαύρου.

Ολες οι πλευρές –κυβέρνηση, κόμματα και τηλεοπτικοί σταθμοί– επιδίδονται σε έναν ανελέητο πόλεμο εντυπώσεων, με έντονα προπαγανδιστικά χαρακτηριστικά, που πόρρω απέχει από μια ψύχραιμη, νηφάλια και θεσμικά πρόσφορη προσέγγιση.

Ο πυρήνας του όλου προβλήματος είναι η πλήρης αδυναμία του κομματικού μας συστήματος να κατανοήσει ότι η ρύθμιση του τηλεοπτικού τοπίου είναι προεχόντως ζήτημα δημοκρατίας.

Το επίθετο «κρίσιμος/κρίσιμη» έχει υπερκαταναλωθεί στην περιγραφή της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ). Σχεδόν πάντοτε στην εξηκονταετή ιστορία της, από το 1957, ήταν σε κάποια κρίσιμη κατάσταση. Και μέσα από την υπέρβαση της κρισιμότητας η Ευρώπη προχωρούσε μπροστά. Αυτή τη φορά, όμως, η κρίση δεν μοιάζει με τις προηγούμενες.