Αρχές , θεσμοί και άνθρωποι

Όπως είναι γνωστό μια από τις πλέον βασικές και σημαντικές κληρονομιές του Διαφωτισμού είναι η αρχή της διάκρισης των εξουσιών. Σύμφωνα με την αρχή αυτή , όπως γράφει και αναλύει ο Μοντεσκιέ στο περίφημο ενδέκατο βιβλίο του εμβληματικού του έργου “ Το πνεύμα των Νόμων ” , η εκτελεστική , η νομοθετική και η δικαστική εξουσία πρέπει να είναι ανεξάρτητες και διακριτές μεταξύ τους. Η αρχή της διάκρισης ων εξουσιών αναδείχθηκε σε θεμελιώδες και χαρακτηριστικό γνώρισμα των σύγχρονων φιλελεύθερων κρατών, τα οποία συγκροτήθηκαν ως τέτοια μέσα από την μακρά διαδικασία της σύγκρουσης με την απολυταρχική και συγκεντρωτική , συνήθως μοναρχική , εξουσία. Ο συνταγματολόγος Αντώνης Μανιτάκης επισημαίνει και διευκρινίζει , παραπέμποντας και στις αναλύσεις του Αριστόβουλου Μάνεση , του Γ. Βλάχου και του Αλέξανδρου Σβώλου , ότι η διάκριση των εξουσιών αποσκοπεί στον “ επιμερισμό της άσκησης των τριών δραστηριοτήτων ( η λειτουργιών ) σε διαφορετικά όργανα ( η σε διακριτά κέντρα κρατικής αρμοδιότητας και εξουσίας ) ,έτσι ώστε το ένα να μπορεί να αναχαιτίζει η να αντισταθμίζει την εξουσία του άλλου και όλα μαζί να μπορούν μεταξύ τους να αλληλο – ελέγχονται και να αλληλο – εξισορροπούνται ”. Αναμφισβήτητα δε η αρχή της διάκρισης των εξουσιών αποτελεί την πρωταρχική εγγύηση της ελευθερίας των πολιτών. Απ’ ότι φαίνεται όμως η διαπίστωση αυτή δεν είναι απερίφραστα και αξιωματικά αποδεκτή. Αίφνης η σημερινή κυβερνώσα εκδοχή της αριστεράς εμφανίζεται να αρνείται την αρχή της διάκρισης των εξουσιών. Και αυτό κόντρα στην ιστορική της παράδοση , αφού η εγχώρια αριστερά ,τουλάχιστον σε κάποιες εκδοχές της , αφ’ ενός έβλεπε τον εαυτό της ως κληρονόμο των προταγμάτων του Διαφωτισμού και αφ’ετέρου , σχεδόν σε όλη την μακρόχρονη ιστορική διαδρομή της , για να επιβιώσει από τις συνεχείς διώξεις , ακόμα και όταν εσωτερικά ήταν δέσμια ολοκληρωτικών σταλινικών αντιλήψεων , αγωνίζονταν για την άσκηση και την τήρηση των φιλελεύθερων αστικών δικαιωμάτων και της αρχής της διάκρισης των εξουσιών. Τώρα όμως ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνον ανέχεται αλλά και δικαιολογεί και στηρίζει την εισπήδηση ενός φορέα της εκτελεστικής εξουσίας και μάλιστα εντελώς αναρμόδιου , του υπουργού Εθνικής Άμυνας, στο πεδίο της δικαστικής εξουσίας και των σχετικών διαδικασιών ,με τις ανεπίτρεπτες συνδιαλέξεις του με κρατούμενο μιας εκκρεμούσης ακόμα ποινικής υπόθεσης. Η κυβέρνηση κάλυψε απόλυτα τις συμπεριφορές του κ. Καμμένου και ο Υπουργός Δικαιοσύνης τον υπερασπίστηκε στη Βουλή με πάθος που εξέπληξε. Μήπως όμως, δεν είναι μόνον η ανάγκη διατήρησης της κοινοβουλευτικής κυβερνητικής πλειοψηφίας που οδηγεί στην αποδοχή των όσων πράττει ο κ. Καμμένος , αλλά και η μετάλλαξη πλέον του ΣΥΡΙΖΑ, σε ένα υβριδικό εθνολαϊκιστικό μόρφωμα με αριστερίζουσα ρητορική, που αποσκοπεί αποκλειστικά στην αναπαραγωγή της κυριαρχίας του ; Δυστυχώς και άλλες κυβερνητικές πρακτικές που εκδηλώνονται στο πεδίο της διάκρισης των εξουσιών ενισχύουν μια τέτοια άποψη. Πριν λίγες μέρες ο ίδιος ο πρωθυπουργός χαρακτήρισε στη Βουλή την γνωστή απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για τη αντισυνταγματικότητα των συνεχών και αυθαίρετων παρατάσεων του χρόνου παραγραφής διαφόρων φορολογικών παραβάσεων , “ θεσμικό εμπόδιο ” το οποίο η κυβέρνηση, ως καλό παλικάρι , ξέρει κι’ άλλο μονοπάτι για να το ξεπεράσει .Ο δε περιβόητος αναπληρωτής Υπουργός Υγείας βάλλει διαρκώς εναντίον των δικαστών με διάφορες ανόητες και προπετείς αναρτήσεις στο διαδίκτυο χωρίς καμιά κυβερνητική αντίδραση. Το πλέον πρόσφατο όμως παράδειγμα είναι ο διορισμός της απερχόμενης Προέδρου του Αρείου Πάγου, δέκα μόλις ημέρες μετά τη λήξη της θητείας της , στην θέση της προϊσταμένης του νομικού γραφείου του πρωθυπουργού. Έτσι , έκπληκτη η κοινή γνώμη , βλέπει το πρόσωπο που ενσάρκωνε τον υψηλότερο θεσμό του δικαστικού συστήματος της χώρας να μεταπηδά αμέσως στους μηχανισμούς της εκτελεστικής εξουσίας και να αναιρεί την σχετική αυτονομία των δομών του νομικοπολιτικού εποικοδομήματος του κράτους. Μαζί με την κυβέρνηση όμως, ευθύνεται εξίσου και η πρώην Πρόεδρος του Αρείου Πάγου ,η οποία με την συμπεριφορά της χρωματίζει πολιτικά τη θητεία της και σχετικοποιεί την διάκριση της δικαστικής εξουσίας από την εκτελεστική. Όλες αυτές δε οι συμπεριφορές ,αναδεικνύουν με τον πλέον ανάγλυφο τρόπο ,ότι η αριστερή , κατά δήλωση της , κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ , επικουρούμενοι από την σιωπή των λαλίστατων και ευαίσθητων άλλοτε διανοουμένων τους και την ενυπάρχουσα , ούτως η άλλως, σταλινική ολοκληρωτική παράδοση τους , προσπαθούν να διαμορφώσουν τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις για την διατήρηση και την αναπαραγωγή της εξουσίας τους , φαλκιδεύοντας ακόμα και την θεμελιώδη για ένα σύγχρονο φιλελεύθερο κράτος αρχή της διάκρισης των εξουσιών.